Vrea Dyan Vinzon's POV
Nagpaalam ako saglit sa boss ko para mag cr. Just because i felt like i need some air.
Kahit malaki 'tong venue, why do feel suffocated?
After 3 minutes, i was about to return to my boss.
But this random guy, well he's kinda good-looking. He's staring at me like some kind of manyak.
Naglakad ako ng mabilis dahil i felt uneasy sa titig niya. But because of the heels that i'm wearing hindi ako makalakad ng maayos.
Bago ko pa matanggal ang heels na suot ko ay naabutan na ako ng lalaki na'to.
Patuloy niya akong hinila papalabas sa event's place. Hindi ako makalaban, at miski makasigaw.
Mas lalo pa akong kinilabutan nang magsalita siya. "So, you're Vean's girl huh?"
Hindi ako makasagot, pumikit lang ako at patuloy na nagpupumiglas dahil hawak niya ang dalawa kong braso.
"Ayaw mo sumagot? Well okay, you know what? I hired a person that will take a photo of us that will look like we're kissing from this angle."
He said pero wala parin akong pake. Ang kailangan ko lang, makawala dito.
"If i can't hold a grip on him, dun nalang sa mga taong mahalaga sakanya. Like you." He smirked.
Mahalaga? Bakit? Madami siyang babae hindi ba? So ibig sabihin ginagawan ng masama ng lalaking to lahat ng babae ni Mr. Marcel?
"Ayaw mo talagang magsalita? Well, madali naman akong kausap."
He leans forward aggresively at napakalapit na ng mukha niya saa'kin and i started crying. Hindi ko na alam ang gagawin ko.
Before i finally accepted my fate, biglang may sumuntok sa lalaking nasa harapan ko.
Napaupo ako sa lapag dahil hinang hina ang tuhod ko. Habang pinapanuod kong bugbugin ni Mr. Marcel ang lalaking nasa harap ko kanina. Maraming pumigil sakanila, pero bago pa man mahawakan ng mga security guard si Mr. Marcel, binuhat na niya ako at sinakay sa kotse niya na nakapark malapit sa entrance.
Sinakay niya ako sa shotgun seat at pinaandar ang kotse.
Patuloy parin ako sa pagiyak. I can't lift my head dahil sa pagiyak ko. Naramdaman kong tumigil ang kotse at nandito kami sa isang park na madilim at tagong tago.
Tanging ilaw lang sa loob ng kotse ang nagsisilbing ilaw para makita ko ang boss ko na nasa harapan ko.
Nakita ko ang gilid ng labi niya na pumutok, dahil na siguro nasuntok siya ng lalaki kanina.
Hindi ko mapigilang mahawakan ang sugat na natamo niya dahil sinuntok ito ng lalaki humarass saa'kin.
His eyes. This type of eyes that he has now, i've never seen it before.
"Are you okay?" His voice is also shaking. Ngayon ko lang nakita na ganto ang boss ko.
Dahan dahan akong tumango. Pero kitang kita ko parin ang pagaalala sa mata niya.
Chineck niya ang buong katawan ko pati narin ang mga braso ko.
May pasa ito, dahil narin siguro sa diin ng pagkakahawak ng lalaki kanina.
"I will not let it happen again, i promise."
Ngumiti ako ng matipid at tumango.
Hinawakan ko ulit ang mukha niya at kinuha ang first aid kit na nasa kotse.
Pagkatapos kong gamutin ang sugat niya, nakita kong ngumiti siya ng bahagya.
Pero may isang tanong na nabuo sa isip ko kaya kinuha ko ang notepad na nasa bulsa ko at nagsimulang magsulat.
"No. No need to do write that."
Binigyan ko siya ng why expression.
"I studied sign language so the communication won't be hard between us."
What is this feeling? Am i fluttered?
(A/N: All the italic words is the sign language that Vrea is using)
"Does he do that to every girl that you're dating?"
"Actually, no. He did that to you because you're the only one that i brought to that party eversince."
"But why? You dated many girls before."
"I have never dated anyone before. I just use them for pleasure but it didn't work."
"It didn't work? Why?"
"I just brought them to my office then, nothing really happens. Believe me or not. It's just that i just don't feel it."
Why am i feeling like this? Bakit parang ang saya ko na wala palang natutuloy sa mga dinadala niya sa office niya at ako pala ang unang babae na dinala niya sa party when i'm paid to do that?
"Why did you go silent? You didn't believe me no? But it's true."
I tried changing the topic, luckily it worked.
"Who is the guy earlier?" I asked him.
"He's one of my childhood bestfriend. Because of that one incident, our friendship ended like that, he's full of anger."
"But why?"
"Let's not talk about it." His expression changed. Napalitan na ito ng pagkairita kaya hindi kona dinaan pa doon ang topic.
"Do you want to eat first?" He asked me since hindi pa kami kumakain dun sa party dahil puro pagpapakilala.
Tumango ako dahil gutom narin ako. Dapat lang pakainin ako netong boss ko 'no! Hehehe. Joke lang.
Nakita kong may tumatawag sa boss kopero pinatayan niya ito ng cellphone.
Nagpark siya sa isang restaurant na may retro theme. Mga discs na luma mga kantang luma. 90s style na vibe.
"Pare!" Nakipagapir siya sa lalaking nasa cashier pero nagulat ito at nanlaki ang mata saa'kin.
"I know. I know what you're thinking. Just shut up." He said sa lalaking nasa cashier.
Ngumisi ito at tingin saakin saka ngumiti. Weird.
"Order what you want. Or? Do you want the whole menu?" Then he laughs.
"I was just joking."
Tinuro ko ang pizza na nasa menu at ang pesto pasta. Pizza naman ang inorder ni Mr. Marcel.
"Why is the cashier boy looked at us like that?" I asked.
"Kaibigan ko siya. Dito ako pumupunta sa tuwing depressed ako or malungkot. Nagulat lang 'yon."
"Why?"
"Kase ikaw ang unang babae na dinala ko dito. I wasn't even sad right now. This is the first time that i went here happy."
Napangiti ako.
"You know why?"
Tinignan ko siya na may blankong expression.
"Because i think i found the cure to my sadness."
Huh? What did he mean?
_________________________________________
A/N:
Hi guys! Sorry i wasn't able to update for almost a week.
Sobrang busy sa school and finals na next week. Godbless sainyo lahat! ♡
Who will go to DJ's concert this saturday?
