Found my Soul ℘ Vmin

Park Jimin

"Jimin? Çok sessizsin bu gün küçüğüm, bir sorun mu var?

Bakışlarımı elimde olan kutudan çekip Namjoon'a doğrulttuğumda endişeli bir yüzle karşılaşacağımı düşünmemiştim. Sessiz miydim? Halbuki konuşuyordum sürekli zihnimde. Ah şu zihnim, bir sussa da rahatlasam! Ama yok, yok efendim, yok! Ne o susuyor ne ben rahatlıyorum. Sürekli bir kavga sürekli bir karanlık, bırakmıyor ki peşimi! Dayanmaya bile çalışamıyorum artık.
Elimdeki kutunun kapağını kilitlemeden kapatıp masanın üzerine koyduğum sırada derin bir nefes aldım ve büyük ihtimalle ilk kelimelerimi döktüm dışarıya.

"Namjoon hyung, sende su geçirmez torbalardan var mı?"

Şaşırmıştı, öyle ki kaşlarını kaldırmış ve başını sağa doğru hafiften çevirmişti. Sandviçini yemek masasının üzerindeki beyaz ve uç kısımları zedelenmiş olan tabağa bırakarak, "Evet ama, neden istiyorsun?"diye konuştu.

Bir şey söylemeden sadece omuz silktim ama biliyordum, yemeğini bitirdiği gibi bana verecekti o şeyi. Namjoon beni seviyordu, bir kardeş olarak. Bu yüzden onun evinde kalıyorum ya?
  Peki ne yapacaktım bu şeylerle? İnanın bilmiyorum ben de, hiç düşünmeden hareket ediyorum bazen. Yapacağım şeylerin iyi yönde olması için dua etmekten başka bir seçenek yok şu an aklımda.

"Yoongi ile konuştun mu?"

Arkamı döndüğüm sırada Joon'un çoktan yemeğini bitirdiğini gördüm. Gülümseyerek, "Hangi ara bitirdin onları, Hyung?"diye konuştum. Sorusunu duymamış gibi davranıyorum, belki böyle yaparsam konuşmak istemediğimi anlayabilir değil mi? Keşke öyle olsaydı. Israrla sorular sormaya devam ediyor ve ilk defa gözlerimin içine derin derin bakıyordu.

"Sana ne söyledi? Dün konuştuğunuzdan beri sessizsin, endişelenmeye başlıyorum."

Sessizliğimi bir süre korudum ama Namjoon uzun uzun bakmaya devam ettiği için gözlerime, sanki büyü yapıyordu, pes ettim ve bakışlarına karşılık emin bakışlarımı yollarken konuştum.

"Kalmamı söyledi. Onun adını unutturmuşum ama bana kal dedi, ben yokken benliğini unutmuş ama yine de kal dedi."

Namjoon kaşlarını çatarak, "Bu biraz küfür gibi."diye mırıldandı.

Haklı mıydı? Bilemiyorum, belkide değildi. Ama sonunda öğrenmesi gereken şeyi öğrenmişti, bu yüzden fazla zorlamadı ve zaten ayakta olduğu için masanın önünden çekilip mutfaktan çıktı.