♧ SIR ♧

★ 4 ☆

-Bir Parça Mutluluk

Annemin katilini daha bulamamışken, şimdi de yüzünü hiç görmediğim

babamı aramakla mı uğraşacaktım yada bunun için uğraşmalı mıydım hiç bilmiyorum.

Elim de ise babama ait bir resim bile yokken onu aramak bir zaman kaybıydı.

Belki de  babam bizimle olsaydı bunlar başımıza hiç gelmeyecekti.

Bu şekilde düşünerek, yaşadığından bile emin olmadığım babama haksızlık mı ediyordum?

***

Yasin de olmasa bu dünyada bir başıma yapa yanlızdım.

1 Yıl boyunca tüm ihtiyaçlarımı karşılamıştı. Bana olan şefkatli yaklaşımı sayesinde

Gün geçtikçe kendisine daha da bağlanıyor. O her şeyin en iyisini hak ediyordu.

-Peki ben onun için doğru kişi miydim .

Aslın da bunun cevabını çok iyi biliyordum fakat kendime söylemeye bile korkuyordum.

Çünkü sevdiğim dediğim, adam da olmasaydı, şuan çoktan intihar etmiştim.

Kendisini biraz tarih etmek gerekirse...

Güneşte gözlerinin mavi, gölgede ise yeşil olması onu çekici kılan en büyük özellikti.

Tatlı bir gülümsemeye sahipti. Boyu benden uzundu ortalama 1.82 boy uzunluğuna sahipti.

Ailesi oldukça zengin biriydi, kendisi bunu dışa vurmayı parasıyla hava atmayı seven biri değildi bu huyu çok hoşuma gidiyordu...

Peki o bunca şeye sahipken benim neyim vardı. Neyi hak ediyordum ki,

-Onu mu ?

Evet demekle sadece kendimi kandırmış olurdum.

***

Neden anne, neden beni beş para etmeyen bu dünyada, Bir başıma bıraktın.

Artık düşünmek istemiyordum. Çünkü düşündükçe yıpranıyor ve kendimden eziyet ediyordum.

 -Bu arada yasin ne yapıyordu.

Ben bunları düşünüp yaşarken kendisi yanım da olmadığına göre önemli bir işi olmalıydı. Bunu öğrenmek için onu aradım.

-Alo Yasin

-Zehra acil gel babamı hastaneye kaldırıyoruz dedi.

Tamam bile diyemeden telefonu kapattı. Hemen bir taksiye binip oldukları hastane gittim.

Yasin öylece oturmuş elleri ile yüzünü kapatıyordu. Duygularını açığa vurabilen bir yapısı yoktu.

-Sanırım ağlıyordu.

Hemen yanına gidip kendisine sarıldım, babasının kalp krizi geçirdiğini söyledi.

Bıraksam omuzum da saatlerce gözyaşı dökerdi.

 Onu hiç bu şekil de görmemiştim. Ağlamamak için kendi gözyaşlarımı bile zor tutuyordum.

Benim güçlü durup ona destek olmam gerekiyordu. Tıpkı onun bana zor zamanlarım destek olduğu gibi...