AŞK İMKANSIZ!

16.Bölüm ''AŞK'TAN KORKMA''

NATHAN'IN DEFTERİNDEN

22 şubat

Hava kararacak gibiydi emma onu eve bırakmamı istedi.Sadece eve bırakacaktım bundan emindim emmayla çıkmaya başlayalı 6 ay olmuştu ancak,ona zarar vermekten korktuğum için hep aramıza mesafe koymuştum bunu biliyordum.Emma da farkındaydı ancak hep alttan alıyordu.Bunun için ona minnettarım.O akşamda onu evin önüne kadar yürümüştük. ''İyi geceler'' diyip arkamı dönmüştüm ki Emma ''Kahve içmek istemezmisin?'' diye sordu. 

       Farkındaydım beni ölçüyordu.Yine red edeceğimi biliyordu.Haklıydı.Artık benden bir şeyler bekliyordu.Onu sevmediğimi düşünüyordu.Seviyordum,hem de çok.Onu kendimden saklayacak kadar çok seviyordum.Onu kaybetmek istemediğim için kabul ettim.Şaşırmış ve sevinmişti.İçeri girer girmez montumu aldı ve kendi montuyla aynı yere astı ikisine birden bakıp güldü.Ona bunu daha fazla yapamazdım daha fazla acı çekmesine izin veremezdim.Bu gece bizim sonumuzdu.Emindim.İkimize birden kahve yapıp sehpaya koydu.Yanıma oturdu.Çok heyecanlıydı sürekli hırkasının kollarını çekiyordu.Bu onu daha da sevimli gösteriyordu.Onu hak edecek hiç bir şey yapmama rağmen o benim yanımdaydı ve gözlerimin içine bakıp gülümsüyordu.Dudaklarına doğru yaklaştım.Nefesini hissediyordum.''Seni seviyorum Nathan'' dedi.Kadifemsi dudaklarını dudaklarım örttü.Vücudumdaki yanmayla nefessiz kalışım ve kalp hızımın 2 katına çıkması beni sersemleştirmişti.Emma dan uzaklaştım.Sürekli soru soruyordu.Endişeliydi.Korkunç görünüyordum.Camdaki yansıma ben miydim cidden?Gövdem büyüyordu damarlarım neredeyse fırlayacaktı.Gözlerim yuvalarında sıkışmış gibiydi.Camdaki yansımama baktıkça sinirleniyordum.Bağırdım.En son hatırladığım şey....Kalktığım da hastanedeydim.Bir serum ve hastane elbiseleri içinde.N zamandır burdaydım?Emma?Serum iğnesini hızla çıkarıp kalktım.Başım döndü tekrar oturdum.Biraz bekleyip kaltım ve yürüyordum kapıya doğru burdan çıkıp Emma yı bulacaktım.Sırtımı döndüm yanımdaki yatan kızın yüzü tamamen sarılıydı kolu alçıya alınmıştı ve bacağıda askıcaktaydı açık kalan elindeki bileklik Emmanındı.Dizlerimin bağı çözülmüştü.Dizlerim düştü.Gözlerim kan çanağı olmuştu. Bunu ben mi yaptım? Dizlerime tüm gücümü verip kalktım.Emmanın yanına gittim ve oturdum.Elini avcuma aldım.Ne diyebilirdim ki ona.Ne özür dileyebilir, Ne de af dilenebilirdim.Kendimi ben bile afetmezken ondan nasıl af dilerim?.Ondan uzak duracaktım o son gecemiz olacaktı.Evet o bizim son gecemizdi buradan gidecek tekrar başka bir yere taşınacak ve insanlardan uzak duracaktım.Eline küçük bir buse bırakmıştım.Benden ona tek bir şey kalmıştı belkide.Elinin üstündeki görünemez izim.Onda açtığım yaralar ise beni ölüme yaklaştıran yaralardı o izler açıldıkça bende yaralanmıştım.Artık gitmeliydim, çünkü ben bir canavarım.Bilekliğini çözüp almıştım.Ondan bana kalan tek şeydi bu bileklik...

GÜNÜMÜZ 

''Seni seviyorum Nath-'' diyecekti Mirillia Nathan'sa ''Mirillia sus'' diyerek sözünü kesti.''Hayır.Artık benden uzak durma.Lütfen.'' dedi Mirillia , Nathan Mirillia dan uzaklaşırken. ''Mirillia bu senin iyiliğin için Lütfen sus!'' diye bağırdı.Mirillia çok korkuyordu ancak artık Nathanın ondan uzak durmasını istemiyordu.''Nathan Lütfen.Benden kaçma'' Nathan ise yatak odasındaki aynaya dalmış Mirillia ya farklı bir ses tonuyla ''Mirillia benden kaç!'' diyerek bağırdı.Mirillia çok korkuyordu.Anlamıştı.Defterde okuduğu şeylerin aynısını yapıyordu Nathan.Ya Emma ya olan Mirillia ya da olursa.Bundan korkuyordu ikiside.Nathan koşarak zindana girdi.Kapıyı kapatıyorduki Miirillia koşarak kapıyı itti.Nathanın damarları çıkmış gözleri kocaman olmuş dişerini sıkıyordu.Gözleri Nathan gibi bakmıyordu.Sinirli ve bir ......canavar gibi korkutucu.Dişlerini sıkarak gözlerini başka yere çevirdi Nathan, Mirillia nın korktuğunu hissetmişti.''Ben bir canavarım ve sana zarar vericem!Çekmecedeki silahı al!Sana doğru geldiğim de tereddütsüz ateş aç!'' Mirillia ''Çıldırdın mı sen?!''diye karşılık olarak bağırdı ''Git ve dediğimi yap!'' ''Hayır!'' Nathan Mirillia yı sertçe itti Mirillia yere yapıştı ''Dediğimi yap Mirillia!'' diye bağırıp zindana girdi Nathan.Sessizlik olmuştu.Mirillia ölümüne korkuyordu.Nathanın dediği gibi çekmeceye doğru gitti korkudan zangır zangır titriyordu.Çekmeceyi açtı.Kocaman bir tabanca vardı.Titreyen ellini uzattı.Alıp almamakta kararsızdı ağlıyordu.Nathan'ın ani bağırışıyla hızla silahı eline aldı tam tutamıyordu bile iki elinide doladı silaha.Zindandan sesler geliyordu kırılma ,düşme.Çok gürültülü sesler.Mirillia korkudan ağlıyordu.Kapıya bir baskı olmuştu.Nathan kapıyı kırmaya çalışıyordu.Mirillia daha da korkuyordu silahı kapıya doğru tuttu zangır zangır titriyordu.Gerçekten ateş edebilecekmiydi?Kapı kırılmıştı.Nathan vücudu her şeyi çok farklı görünüyordu.Hulk gibi kocaman olmuş kaslanmış ve tırnakları görülecek kadar uzamıştı.''Nathan!'' Nathan tepkisizce Mirillia ya yürüyordu.''Nathan dur!Ateş etmek istemiyorum'' diyordu ağlayarak Mirillia.Nathan tepkisizce yürüyordu.''Benim Mirillia!'' dedi Natahan bir iki saniye durdu ve Mirillia ya baktı ardından tekrar yürümeye başladı .Mirillia koşarak en köşeye gitti sırtı dıvara çarpmıştı artık kaçıcak yeride yoktu.Nathan sesli adımlarıyla Mirillia ya doğru geliyordu.Mirillia yatağın üstünden atlayıp kapıdan çıkmayı düşündü.Hızla yatapın üstünden atlayıp kapıya doğru koştu ancak.Nathan ondan hızlı davranmıştı.Kapıyı kapatmıştı.Mirillia başka bir yol aradı ama Nathan sürekli önüne çıkarak engel oluyordu.Nathan karşısındaki Mirilliayı kaldırarak duvara fırlattı.Mirillia nrye upradığını şaşırmıştı belindeki ve boynundaki ağruları bir kenara atark silahı aradı ondan çok uzaktaydı ona ulaşana kadar Nathan onu öldürmüş olurdu.Başındaki ağrı şiddetlendi ve kafasını tutarak ağlamaya başladı,Mirillia ağlamasını daha da şiddetlendirerek "Bana da mı Emma ya yaptığını yapacaksın?" Dedi.Bu Nathanın insan tarafını uyandırmış Emmayı hatırlarmıştı.Nathan ilk defa bu canavar haliyle kendine gelmişti ne yaptığının farkına varmıştı.Mirlliaya neler yaptığını hatırlamıştı ve aynanın karşısına geçti kendine baktı canavar haline baktı.Lanet okuyordu içimde kendisinden nefret ediyordu.Bu halde olmasını sağlayan herkesten nefret ediyordu.Aynadaki yansımasına bir yumruk attı.Ayna bin parçaya ayrılıp yere saçılmıştı.Nathan ise normal haline çoktan dönmüştü.

&&&&&

Boynum ,belim ,popom , sol el bileğim ile sol ayak bileğimin ağrısını unutup az önce fırlatıldığım yerden kalktım ve sendeleyerek Aynaya bakan Nathanın yanın adoğru gidiyordumki aynaya yumruk attı.Parçalarından biri ayağıma batmıştı.Bütün bşr ağrışarımı bide ayağıma saplanan ayna kıroğı girmişti.Kocaman bir çığlık attım.Nathan dönüp bana baktı.Şaşırmıştı.Benim kadar olamaz elbette.Ayağama baktım , Nathan da.Endişeyle eğildi.Ayağımdaki cam kırığına dokundu.Suratıma baktı ardından "Çekicem" dedi. "Bence yerini sevdi gibi ,bırak!" Diyerek kinayede bulundum ancak öküz Nathan anlamadı bunu, yüzüme aval aval bakıyordu. "Çıkar şunu!" Dememle çıkarttı küçük bir çığlık attıktan sonra geriye doğru sendeleyerek tam silahın düştüğü yere çöktüm.Soluklanıyordum.Az öncekiler gerçek miydi cidden? Böyle şeyker sadece filmlerde olmazmı bilim kurgu filmleri? Evet Nathanın yazdıklarına inanıyordum ama hep içimden şizofreni hastasıda olabilşr diyordum ancak artık eminimki gerçekmiş.Nathan da üstündeki tshırtu çıkardı evet şuanda bu halde olmama rağmen bu sahneyi bayılarak izledim.Pişman değilim.Silahla benim arama oturdu.Benim gibi kafasını duvara yasladı silaha göz ucuyla bakıp eline aldı.
"Ne oldu şimdi de beni silahlamı öldürmeye çalışacaksın?" Lanet olsun! Neden bu kadar rahatım şuan polisi aramam gerkiyordu.
"Sadece ilerde lağzım olur diye söylüyorum.Bir dahakine emniyet kilidini açarsan birini vurabilirsin belki."

"Ne yani ,tetiğe bassam bile kurşun atmayacakmıydı?"diye sordum.Kahkaha atarak gülmeye başladı.Deli gibi gülüyordu.Az öncekinden daha çok korkuyordum.Gülüşü ağlamaya kaydı şimdi de ağlamaya başlıyor.Yanlış görmüyorum değil mi? Nathan ağlıyor mu yoksa? Şu odun gülüşünü bile haftalar sonra gördüğüm duygularını çöpe atmış Nathan benim karşımda ağlıyor mu? Peki neden bende de ağlama isteği var?