Het magische boek

Hoofdstuk 1

Je zult nooit geloven wat mij is overkomen. Het is niet per se enthousiast bedoeld.. maar toch..
En niet om dingen te spoileren, maar ik denk dat je na dit verhaal nooit meer normaal naar een boek zou kijken.

Voordat ik verder ga, stel ik me even voor. Ik ben Kayla Woods, ik ben negentien jaar oud en woon op mezelf. Nou ja, op mezelf zou ik het niet echt noemen. Ik woon in een vakantiehuisje van mijn ouders en soms overnacht er iemand bij me. Het is op zich gezellig, maar ik ben dan toch liever alleen.
Mijn verslaving is boeken lezen. Het is misschien een dure hobby, maar het is het waard. In mijn slaapkamer staat dus ook een hele grote boekenkast, echt zo'n eentje van muur tot muur en van plafond tot grond.
Groot dus.
Hij is nog niet helemaal gevuld, maar ik ben onderweg. Mijn verzameling word elke dag groter. Ik probeer ook zo vaak mogelijk naar de boekenwinkel te gaan.

Ik krijg vaak kritiek van mijn familie omdat ik lees. 'Wees een keer sociaal!' zeggen ze dan. Mijn zus heeft zelfs een keer geprobeerd om me te koppelen aan een jongen, zodat ik wat socialer kon worden. Dat liep overduidelijk mis.
Toen ik hem vertelde dat ik boeken las, vond hij het een stuk minder interessant. Dus als je de liefde van je leven wilt ontmoeten, vertel dan tijdens jullie relatie dat je boeken leest.

Maar goed.
Mijn verhaal begint op een normale dag. Je weet wel, wakker worden, bed uit rollen, trap af hollen, ontbijten, enz. Toen ik die dag eenmaal uit bed was en al beneden aan het ontbijt zat, had ik de behoefte om een nieuw boek te kopen. Ik was namelijk de dag daarvoor niet naar een boekenwinkel geweest en wie weet waren er wel nieuwe boeken (superbelangrijk). Waarschijnlijk begrijp je het niet, want mijn logica is meestal niet logisch voor "normale" mensen.

Ik schoof mijn boterhammen met pindakaas naar binnen en dumpte het bord in de gootsteen. Zonder te struikelen lukte me het om naar boven te gaan, dat gaat soms mis. Met volle vaart rende ik mijn kamer in.
Mijn deur staat altijd open, ik doe dit namelijk vaak en meestal vergeet ik de deur.
Die blauwe plekken zijn best pijnlijk als je het wilt weten.
Ik zigzagde langs de troep die op de grond lag en liep naar mijn kledingkast. Ik dook erin en zocht naar een zetje. Na een vijfenveertig minuten lag mijn halve kledingkast op de grond. Ik had wat gevonden, wat logisch is. Een trui met een zwarte broek.

Als je het wilt weten, het was ongeveer rond Oktober en November, dus het was best koud. Niet dat je dan ineens een raar beeld krijgt van een meisje met een dikke trui en lange broek in een stralende, snikhete zon.

Met die spullen liep ik naar de badkamer. Alsof ik haast had haalde ik een washandje langs... eh... je weet wel wat..
Daarna kleedde ik me weer aan, poetste mijn tanden en deed mijn haar.

Vervolgens hobbelde ik weer naar beneden en griste mijn tas van de grond. In mijn portemonnee zat gelukkig genoeg geld voor een boek en ik deed mijn jas aan. Zonder verder iets te checken, liep ik helemaal ingepakt naar de voordeur. Ik deed de deur op slot en liep door mijn kleine tuintje.

Vrolijk liep ik naar mijn vaste (en lievelings) boekenwinkel. Het was een grote boekenwinkel voor zo'n klein dorpje. Het zat ook lekker dichtbij mijn huis, dus ik kon er zo naartoe lopen (wat logisch is, anders had ik wel gezegd dat ik mijn fiets had gepakt). Ik liep de kleine winkel binnen en mevrouw O'Malley zat zoals altijd achter de kassa een boek te lezen (zou ik ook doen als ik in een boekenwinkel zou werken). 'Heeft u me gemist?' vroeg ik met een brede glimlach en ging bij de balie staan. Ze keek op en zette haar brilletje af. 'O, hallo schat. Tuurlijk heb ik je gemist!' zei haar zachte, zoete en breekbare stem. 

Begrijp me goed, die vrouw is echt geweldig. Ze lijkt vriendelijk en zo... maar is alles behalve dat (ze kan trouwens wel vriendelijk zijn, maar dan op haar eigen manier). Ik had gehoord dat ze een keer beroofd werd en dat de dief even later jankend werd opgepakt. Ik heb geen flauw idee wat mevrouw O'Malley heeft uitgehaald maar één ding is zeker, en dat is dat ze zich niet om de tuin laat leiden. Dat was waarschijnlijk de reden waarom ik haar zo bewonderde.