Het magische boek

Hoofdstuk 13

'Hey..' zei Will die met zijn hoofd om de hoek tuurde. Verbaasd keek ik op en legde mijn boek op mijn schoot. 'Hey' zei ik en deed een stukje papier tussen mijn boek. Will liep de kamer in en kwam naast me zitten op het bed.
'Kayla, i-ik wou je wat vragen..' zei hij zacht. Hij peuterde aan de deken en keek me vooral niet aan. Ik glimlachte.
'Wat is er?' vroeg ik. Hij stopte met peuteren en keek me aan.
'I-ik.. ik wou gewoon weten..' begon hij. 'hoe het met je ging...'.

Oké, dat verwachtte ik niet.

'Hoe bedoel je?'.
'Gewoon... Je weet wel, omdat je nu allemaal dingen ontdekt.. Nieuwe dingen... Specialiteiten...' zei hij zacht.
'En je doet ook ineens anders, je komt anders over..'. Ik knikte. 'Ik begrijp het... Maar het gaat goed met me hoor, maak je daar maar geen zorgen over' zei ik.
'Oké..' zei hij zacht en begon weer te peuteren aan mijn deken.

Misschien was ik toch niet de meest ongemakkelijke persoon die bestond.

'Will,' zei ik.
'Hm?'
'Het klinkt misschien raar.. maar toen we op die Pegasi vlogen.. hoorde ik ze soort van.. eh.. in mijn hoofd..'.
'In je hoofd?' herhaalde Will verbaasd. Ik knikte. 'Ik kon met ze praten via gedachten..' zei ik erbij.

'Cool..' zei hij zacht. Ik knikte.

'Ze hadden geprobeerd of jullie hen ook hoorden, maar dat was niet zo...'.
Will knikte getreurd.

'Jammer..' zuchtte hij. Ik knikte.
'Wat zeiden ze allemaal?' vroeg hij en keek me met een kleine glimlach aan. Ik bevroor even. Het enige waar ik het met de Pegasi over had gehad was hem. Ook andere dingen, maar vooral het onderwerp Will.
'G-gewoon..' zei ik met wat moeite en nog half denkend. 'Paarden dingen.. en zo...'. Will glimlachte. Waarschijnlijk genoot hij, zoals altijd, van mijn ongemakkelijkheid.
Laat die ongemakkelijkheidsrang maar achterwege. Ik zou toch altijd op nummer één staan.

Maar goed, ik was in gesprek met Will. Dat is een stuk interessanter dan mijn gezeur.

Will glimlachte dus. Hij pakte mijn hand en keek in mijn ogen. Het was nogal apart, maar het was nou eenmaal zo.
En als je het wilt weten, er werd alleen gestaard. Als ik er zo naar kijk is het eigenlijk nogal anticlimax. Je weet wel, Gezellig gestaar, handen vasthouden...
Opeens wist ik wat Luuk had bedoeld. We leken écht een stel.

Na een tijd staren richtte Will zich weer op de deken. Hij stond op en zuchtte diep. 'I-ik denk dat dat wel genoeg ongemakkelijkheid was voor een paar... uur?' zei hij en krabde zijn achterhoofd. Ik lachte. 'Ja, vast'.
Hij knikte ongemakkelijk en liep toen weg.

'Waarom moet het nou altijd zo gaan?' vroeg ik aan mezelf.
Ik keek op het klokje naast mijn bed en besloot om me om te kleden. Het was dan misschien vijf uur in de ochtend en ik had maar twee of drie uur geslapen, maar ik was klaar wakker en wist zeker dat ik niet meer in slaap zou vallen tot de volgende avond. Dus ik ging weer langs Levia en ging naar de badkamer.

Ik was echt blij dat ik Levia had. Zij zorgde ervoor dat ik er nog een beentje fatsoenlijk uitzag. Als ik de hele tijd voor mezelf kleding moest uitzoeken, dan zag het er na een paar dagen gewoon beroerd uit. Ook kon ik gewoon met haar kletsen, waar ze zelf ook heel blij mee was. Ze vertelde vaak dat ik de aardigste persoon was die ze had ontmoet, omdat haar vorige bazen haar altijd als slaaf hadden behandeld. Ze zei vaak dat ze daardoor alles voor me wou doen, omdat ik zo aardig was.

Na een gezellig gesprek met Levia richtte ik me weer op andere dingen. Zoals waar we heen moesten. Ik bedoel, we waren dan wel ergens gestopt, maar dat zegt niks over onze reis. Ik wist niet eens we wel de hele reis beschikking hadden over de Pegasi. Ik kon het vragen, maar iets zei me dat dat niet belangrijk was.
Ik ging op mijn bed zitten met een kladblok en een potlood in mijn handen. Alles wat in me opkwam voor de reis schreef ik op. Zelfs de onnodige dingen of onwaarschijnlijke dingen. Na een uur had ik vier kantjes vol geschreven.
'Oké dan...' zei ik tegen mezelf en legde de vellen papier weg.