Het magische boek

Hoofdstuk 5

Dus.
Kleine samenvatting: Luuk en Will was een van de slechtste combinaties die het lot ooit heeft gemaakt.

Misschien vond Luuk dat niet, maar Will wel. Ik kon het zelfs aan zijn gezicht zien dat hij zich blauw ergerde aan Luuk. Ik zag hem bijna altijd wel met zijn ogen rollen, en als hij dat een keer niet deed, dan deed hij het vast in zijn gedachte. Daardoor was Will ook wat chagrijniger dan normaal, helaas.

Maar voor de rest was het wel oké...

Luuk had dus een kamer geclaimd die gelukkig helemaal aan het eind van de gang zat. Ook terroriseerde hij de bibliotheek soms als ik daar met Will zat. Alleen dat was niet zo heel erg. Het was eigenlijk wel gezellig, vond ik. Hoe Will er over dacht vond ik wel lachwekkend. Hij zuchtte vaak heel diep als Luuk de bibliotheek binnen kwam huppelen.

Ondertussen leerden Will en ik Luuk ook beter kennen. Beter dan hij ons had verteld. En het punt is: hij is wel het zelfde zoals hij beweerde dat hij was, maar eigenlijk ook weer niet.

Logisch he?

Waarschijnlijk kwam dat omdat hij het zelf niet opmerkte dat het zo was, het was namelijk nou eenmaal normaal voor hem.
Ik zal wel even een paar dingen opnoemen wat we allemaal opmerkten:
Ten eerste, hij was een beetje heel erg druk (en dan bedoel ik meer ADHD druk). Hij stuiterde wel bijna elke dag door de gangen heen. En heel soms, als het kon, was hij zo rustig en chill als een hippie. Niet dat ik dan probeer te zeggen dat hij echt high was of zo, maar hij kwam dan gewoon een stuk rustiger over dan normaal.
Ten tweede, hij was netter dan we dachten (toen hij was ingecheckt had hij de rommel die hij eerder had gemaakt opgeruimd en zo). Soms kwam ik bij hem langs en merkte dan op dat het nog schoner was dan mijn kamer. Niet dat het een heel groot compliment is, want mijn kamer is altijd rommelig en zo, maar toch!
En ten derde, net als je denkt dat het daar bij zou blijven, schiet er bij mij binnen dat hij een beetje Gay is.
En eigenlijk bedoel ik dan niet een beetje, maar gewoon honderd procent Gay (dat kan er wel bij hoor, geen probleem... *zucht*).

Ik ben benieuwd of hij dat ook weet. Ik wist niet eens zeker of ze in die wereld wel gay waren.

Dus, dan zou je vast kunnen begrijpen dat hij een beetje... eh... "gezellig" was als Will ook in de kamer was. En plotseling (op een hele magie wijze) kom je bij de reden waarom Will niet zo gek is op Luuk. Spoiler alert: Will valt niet echt op jongens.

Dat het daar dus mis ging, was voor mij meestal een pluspunt. Will kwam soms langs om het zo nu en dan over van alles te hebben, zoals Luuk. Hij was meestal het onderwerp.
Hij had trouwens ook een heel schattig excuus voor het kletsen. Hij zei namelijk dat het 'Er gewoon een keer uit moest'.
Schattig toch?
Niet dat ik dat tegen hem zei. Ik zei alleen tegen hem dat ik het wel oké vond.

Het was ook echt fijn. We konden samen zeiken over van alles en nog wat zonder dat de ander er tegenin ging. Will kon goedluisteren en hij zei het zelfde over mij. 'Dat is dan best wel handig..' had hij gezegd met een verlegen lachje.

Een week nadat we Luuk hadden leren kennen had ik iets stoms gedaan. Ik zat namelijk veel te denken aan wat die oude vrouw tegen mij had gezegd bij de haven.

Neem de jongen, red hem, geef hem een veilig onderkomen. Maar vlucht voor de vijand! D-de vijand!

Daar dacht ik aan. Er was geen aanwijzing over een tweede jongen, alleen maar een waarschuwing over die zogenaamde vijand. Dat idee maakte me ongemakkelijk als ik Luuk er bij betrok.
Misschien had Will toch gelijk en was Luuk een spion. Of gewoon gevaarlijk.

Het punt is, hoe langer ik eraan dacht, hoe meer ik de neiging had om het aan Will te vertellen. Dat deed ik uiteindelijk ook.
Op een avond kwam Will weer naar me toe, om zijn gedachten te uiten. Hij vertelde meestal het zelfde, Luuk was het probleem en verstoorde voor hem de vredige sfeer.
Toen hij zijn verhaal had gedaan vertelde ik hem over mijn waarschuwing en dat die aansluit aan die van Luuk. 'Dat is toch geen toeval?' zei ik. Will dacht na (misschien zat hij wel te denken over hoe hij zich hier onderuit kon praten, een reden om misschien die gedachte uit mijn hoofd te halen en te herhalen dat Luuk dan nog steeds gevaarlijk kan zijn). Maar het enige wat er uitkwam was: 'Dat... eh... klinkt eigenlijk best logisch...'. Ik verbaasde me dat hij dat zei. Ik verwachtte meer een 'Maar dat zegt niet dat hij goed is, het kan ook een slecht teken zijn...' of 'Maar dat veranderd mijn gedachten over hem niet, echt niet!'. Maar goed, als hij geen commentaar had was dat best oké.