Wyzwanie Zespołów || Emerson Barrett [ZAKOŃCZONE]

31

-Przejdziemy się?- pyta się chłopak kiedy, już wyszliśmy z restauracji -Tu niedaleko jest piękny park- dokańcza Em.
-Chętnie- odpowiadam mu, chłopak znów kładzie ramie na moich barkach i podążamy w stronę parku. 
Jedyne światło które oświetla nam drogę, pochodzi z latarni.
Idziemy już chwile w ciszy, która jest teraz bardzo miła i po prostu cieszymy się ładnymi widokami i obecnością drugiej osoby.
-Choć, usiądziemy sobie na ławkę- mówi Em przerywając grobową cisze, kiedy jesteśmy przy stawie, które odbija w tafli wody odbicie księżyca.
Po chwili siedzenia przytuleni do siebie, słyszę jak serce Emerson'a zaczyn bić dwa razy szybciej.
Nagle chłopak przybliża swoją twarz do mojej, a już po chwili nasze usta się ze sobą stykaj. Moje serce też zaczyna teraz bić dwa razy szybciej.
Nasz powolny pocałunek, staje się z sekundy na sekundę coraz bardziej szybszy i namiętny. W pewnej chwili Em po sadza mnie na swoich udach i zjeżdża pocałunkami na moją szyje, robiąc na niej soczystą malinkę, a kiedy już skończył swoje dzieło, całuje to miejsce.
Po tym rolę się zamieniają i to ja robię mu malinkę.
Pod koniec naszej zabawy, Emerson całuje mnie jeszcze raz w usta i mówi:
-Wiem że to jest może jeszcze za wcześnie i może się nie zgodzisz, ale wiem co do ciebie czuje. Kiedy się do mnie przytulasz czuje jakbyś była bezpieczna i nic ci się więcej nie stanie. Po prostu się czuje przy tobie sobą i nie muszę udawać kogoś kim nie jestem. W końcu znalazłem kogoś z kim mogę szczerze porozmawiać i się uśmiechać, z prawdziwym uśmiechem na twarzy, a nie z sztucznym i wymuszonym. Więc czy zostałabyś moją dziewczyną która by się najlepiej do mnie cały czas przytulała? No chyba że nie chcesz, to wtedy nie będę nalegał- mówi chłopak z nadzieją w oczach.
-Tak- odpowiadam mu, a jego wyraz twarzy od razy smutnieje.
-Tak, zgadzam się być twoją dziewczyną, głupku- mówię żeby jego mózg to zrozumiał, a w jego...

CDN

Dziękuje za czytanie

Zuzanna Tkacz