I'm here, where are you?

Hoofdstuk 1: Mijn vlucht

 ━  ━  ━  ━  ━   ━  ━  ━ Over het boek ━  ━  ━  ━  ━  ━   ━  ━ 

Ik haat mezelf omdat ik telkens op je wacht. Ik ben hier maar waar ben jij?

Elias heeft zijn lieve vrienden genaamd Rhydian en Rune hard nodig als hij vertrekt uit zijn geliefde stad Amsterdam naar New York voor een bijbaantje. Zijn bijbaantje als oppas gaat hem niet makkelijk af en hij wilt het liefst weer terug naar Nederland maar dan komt Nikolai in zijn leven. En ook dat gaat niet zonder ups and downs.

✎ Bevat bxb

✎ Bevat maybe smut

✎ Alles wat geschreven is mag op geen enkele wijzen gekopieerd of vereenvoudigd worden. Cover is zelfgemaakt.

♥ Liefde voor mijn lieve vrienden en alle mensen die de tijd nemen om dit te lezen. 

  ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ Hoofdstuk 1 ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━

Ik zit stil in de auto. Af en toe werpt Rune een blik naar achter maar ik negeer haar. Rhydian zit naast me, hij luistert Bts ofcourse.  Zijn koptelefoon staat zo hard dat ik ook mee kan luisteren.  Ja, ze kunnen zingen en ja, ze kunnen dansen maar daar houdt het mee op. Rhydian merkt dat ik naar hem kijk en laat zijn koptelefoon afzakken.  De muziek vult nu wat harder de auto in, die richting Schiphol rijdt.  'Alles goed?' fluistert hij. Ik knik en richt mijn blik weer naar de gebouwen naast me. Hij raakt mijn schouder aan en wil nog wat zeggen maar zwijgt.  Rune kijkt naar me via de zijspiegel maar ik ontwijk haar ogen.

Vandaag is de dag dat ik naar New York ga voor een paar maanden, afhankelijk hoe lang ze me daar nodig hebben.  Rhydian en Rune zijn al sinds de eerste klas bevriend met me maar nu we afgestudeerd zijn hebben hun allebei een eigen richting gekozen. Rune voor dierenarts en Rhydian voor iets met animatie.  Ze zijn er allebei een beetje vaag over. Misschien omdat ik wegga omdat ik niet werd aangenomen? Wie zal het zeggen.  Ik werd 4 maal afgewezen voor een HBO rechten studie en toen werd ik ook nog eens gevraagd om naar New York te komen als een soort tussenjaar.  Na lang wikken en wegen heb ik 'ja' gezegd.

 En nu rijdt de auto van de moeder van Rune naar het vliegveld. De knoop in mijn maag maakt mijn stemming niet veel beter. Ik open mijn rugtas voor de zoveelste keer en check alles nog een keer na. 'We zijn er,' fluistert Rune gebroken. Rhydian ziet het ook en zet zijn muziek uit. Ik zwijg nog steeds en steun met mijn kin op mijn hand.  De herrie van de vliegtuigen is niet te missen en angstig omklem ik de eerst hand die ik tegenkom.  'Oh hallo,' zegt Rhydian.  Ik kijk geschrokken, schijnbaar had ik zijn hand gepakt! 'Het maakt niet uit dat je bang bent, Elias,' zegt Amanda die remt voor een laagvliegende duif.  'Jawel!' Mijn stem klinkt hard maar ook zo intens verdrietig.  'Ik ben niet bang,' voeg ik er dan zachtjes aan toe. Ik zie hoe Rune met haar ogen rolt. 'Nou ik wel, straks knal je neer en.. en... zie ik je nooit meer en sta ik naast je kist met van die oerlelijke jurkjes,' snikt ze.  Ik masseer haar schouder.  'Ik hou ook van jou,' zeg ik.  'Oh Elias, ik ook van jou!' jubelt Rhydian die mijn hand pakt. Ik lach en schud hem af. Rhydian is bi as hell.  De ene keer heeft ie een halve crush op mij en de andere keer zit ie ingedoken op de bank met een zak marshmallows en op zijn insta door vrouwen heen te scrollen.  'Nou uh we zijn er nu echt,' zegt Amanda die soepel de auto in een parkeervak draait.  'Ik moet overgeven,' piep ik.  Rune houdt me een plastic zak voor maar ik hou me in.  Ik pak de koffer van Amanda aan en rol hem zo achter me aan. De automatische deuren laten ons binnen en ik herken het geluid van piepende schoenen en tikkende hakken van toen ik een keer naar Canada ging voor mijn oma.  Mijn vliegtuig wordt omgeroepen en ik pak stevig Rune's en Rhydians handen vast.  'Ik hou van jullie,' huil ik emotioneel.  'Ach man, ongestelde doos dat je bent,' huilt Rhydian met me mee. Rune vliegt me om de hals en knijpt zowat mijn luchtpijp dicht.  Ik hou haar stevig vast.  Ik wil niet weg.  Fuck! 

Door het vieze raampje dat schijnbaar met kindervingertjes is aangetast, kijk ik naar de schimmen op het buiten terras.  Ze zwaaien en ik pink mijn laatste traan weg.  Buiten is het bewolkt en de zon is nauwelijks te bekennen. 'Dag lieverds,' zeg ik terwijl ik een snapchat maak van mijn uitzicht op mijn allerbeste vrienden.  'Tot gauw.' Dan voel ik het vliegtuig schokken en langzaam beginnen te rijden. Nee. Please, ik ben nog niet klaar. Ik wil hier zijn. Niet in smerige New York vol met junks, fastfood, stinkende auto's  en Trump. Waarom doe ik dit ook alweer vrijwillig?! Ik speel met mijn gordel als een stewardess de "we-vallen-neer-wat-doe-je"instructies geeft.  Naast me zit een chic uitziende mevrouw met een hoed met een veer en daarnaast is de plek vrij. Ze tikt me aan.  'Ik ben mevrouw Martins, vind je het goed als ik dat plekje neem die naast mij vrij is?' Ik kijk haar aan. Waarschijnlijk met een glazen blik en rode ogen van het huilen.  'Is goed,' zeg ik schor.  'Je bent een lieve jongen. Je heet Eliot toch?'  Ik schud met mijn hoofd.  'Elias is de naam, mevrouw,' zeg ik.  'Nou we zullen acht uur met elkaar moeten doen, wil je een dropje Elias?' Ik neem het dropje aan en poets de glimmende wangen wat schoner met een zakdoekje. 'Dankuwel,' glimlach ik waterig.  'Het is ook niet niks om je vrienden achter te laten heh poepie dat je bent,' zegt mevrouw Martins.  Ze klinkt alsof ze tegen een kind aan het praten en stiekem was dat ook wel zo, ik ben 17 en dus nog niet volwassen maar ze is aardig en begripvol en daar gaat het mij het meeste om.  Ik zak wat onderuit en doe mijn oordopjes in. De muziek maakt me rustig en ik dommel in terwijl de krijsende kinderen op de achtergrond vervagen.