I'm here, where are you?

Hoofdstuk 9: Speedy gonzales

  ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ Hoofdstuk 9 ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━    

'Weet je zeker dat dit mag?' vraag ik nog voor de zekerheid aan het meisje dat in de rolstoel zit. Ze knikt zeer uitbundig en roept keihard: 'Karren! Karren! Karren!' Een woordje wat ik haar heb geleerd toen ze nog niet in de rolstoel mocht. 'Gwen..' zucht ik zeer dramatisch terwijl ik de handvatten van de rolstoel wat steviger vastpak. 'Just do it,' zegt ze.  Ik hoor de lach in haar zin. 'Ach ja,' zeg ik dan.  'Ach ja,' aapt zij me na met haar verlepte Nederlands.

Nadat zij in slaap viel heb ik wat kunnen regelen voor en met Bernard. Jij bent de au pair, dus jij regelt het maar,' had hij gezegd. Lekker koud en kil hoor.  Na een half uur had Gwendolynn haar ogen weer open geslagen en gevraagd of ze al weg mocht. Lidia was helaas nog niet gekomen maar toen ze kwam, had ze een rolstoel mee. 'Wat fun in het leven,' had ze geknipoogd. We hielpen met z'n tweeën Gwendolynn in haar speedy gonzales rolstoel. 'Wihoeeee!' gilde ze. Lidia haalde de rem ervan af en rolde haar de kamer uit. Gwendolynn haar lach was onbetaalbaar. 

'Wiiiieeeee!' gilt Gwendolynn als ik een scherpe bocht naar links ga. Mijn lichaam vliegt haast er achteraan. Ik haal wat moeilijker adem en neem dan ook wat "gas" terug. 'Dat was te gek!' roept Gwendolynn.  Ze lijkt het voorval met Olivia bijna te vergeven als ze plots zegt: 'was Oliev er maar bij.'  Het is even stil. Ik weet niet echt wat ik moet zeggen en Gwen lijkt te worstelen met haar gedachten en gevoelens. Ik rol haar stilletjes terug naar de spierwitte kamer met het zielige gordijntje ervoor.  Daar eenmaal aangekomen til ik haar weer in bed. De deken reikt tot haar neus maar het deert haar niet. Ze kijkt verdrietig naar het plafond en het steekt in mijn hart. Ik sta op van het krukje en loop weg. Ik weet dat ik haar even alleen moet laten.  Op de gang stuit ik op Lidia, die uitdagend over de toonbank flirt met een man. Ik wil hun eigenlijk niet storen maar toch tik ik op een van haar schouders. 'Mag ik haar al mee naar huis nemen?' vraag ik, zo zielig mogelijk. Het pruillipje werkt want ik zie haar twijfel.  'Goed, ik loop wel mee.' Ze steekt haar hand op naar de reus met zijn perfecte getrimde baard en loopt aan mijn zij met me mee. 'Hoe heet jij eigenlijk?' vraagt ze me. 'Elias,' zeg ik. 'Elias de au pair, nou Elias je hebt goed gehandeld hoor. Ik hoorde je in paniek schreeuwen dat je niet goed had gehandeld, vlak voor de klapdeuren. Er was iemand mee, een vriend?' Ineens begint Lidia te ratelen. 'Ik was gewoon in paniek,' beken ik.  'En nee, hij is compleet onbekend voor mij.' Dat laatste raakt me toch op de een of andere manier. Ik kende Nikolai pas hooguit een uur en toch raakte ik al zo snel gehecht aan hem. Kwam het doordat hij zo rustig handelde en me verzorgde? Of gewoon omdat ik eindelijk in alle stress iemand had gevonden die ons wou brengen? De slippers kletteren dwars door mijn gedachten heen. Wat maakte het ook uit, het was goed gekomen. 'Dag meisje, je mag naar huis.' Lidia rukt het gordijn open.  Even ben ik bang en knijp ik mijn luchtpijp dicht in de angst dat daar een grijnzende Olivia staat. Gelukkig staat er niemand behalve Lidia die Gwen al helpt. Ik loop naar de gang waar ik al eerder had gebeld naar Bernard. In het ziekenhuis hadden ze gelukkig nog een telefoonboek, best bijzonder als je je beseft dat alles al digitaal is geworden.  Weer druk ik zijn nummer in en krijg de chagrijnige vrouw weer aan de lijn, zijn assistente. 'Met de assistente van sir Davindson, wat kan ik voor u doen?' Het is echt zo'n riedeltje dat erin wordt gestampt tijdens de eerste werkdag. 'Met Elias, nog een keer. Ik zou u graag willen vragen of Logan Gwendolynn en mij kan ophalen.' Ik hoor het geratel van de dikke toetsen van het toetsenbord en dan een "hmm" van de assistente. 'Komt goed.' En weg is ons gesprek. Ik druk de hoorn weer tegen de muur, waar het kastje hangt. Lidia duwt de vermoeid uitziende Gwen naar me toe en na een handdruk en een bedankje verlaten we de spoedeisende hulp afdeling. De wind snijdt in mijn hals maar ik wacht geduldig op Logan. Als het bakbeest aankomt rijden, midden op de parkeerplaats van de taxi's stopt en Logan uitstapt moet hij lachen. Ik vraag me af wat er zo komisch is maar hij wijst op de rolstoel. Schijnbaar was het Gwendolynns droom van vroeger om een echte speedy gonzales rolstoel te hebben. Hoewel deze vrij saai is, is haar droom wel uitgekomen maar dan wel op de meest afschuwelijke manier ever.  Ik klik de gordel van Gwen en mij vast en kijk uit de geblindeerde ramen naar buiten. Ik ben bang en ik merk dat het twaalf jarige meisje dat ook is, als ze mijn hand vast pakt.  Ik ben moe en mijn hoofd zakt tegen het raam aan. Het is dan ook al 11 uur in de avond en deze dag was gewoon allemaal teveel. Ik wens dat ik morgen even een rust dagje mag houden maar als ik een oog op Gwen richt en denk aan de andere kinderen zal die rust denk ik niet komen. 

A/N:

Wow bijna 1000 woorden maar helaas, jullie moeten het hiermee doen. Niet helemaal tevreden over dit hoofdstuk maar toch plaats ik hem op de een of andere manier. Idk why. Share, comment and like plsss.