I'm here, where are you?

Hoofdstuk 7: Hij was weg..

  ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ Hoofdstuk 7 ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━ ━   

'Nee, ik moet mee!' gil ik naar de mensen die Gwendolynn van me wegduwen. Haar lichaam ligt op een bed en haar mond is wat open gezakt.  Tranen vloeien uit mijn ogen en verlagen zak ik op mijn knieën. De klapdeuren klappen nog wat na maar ze zijn al verdwenen. Ik heb verkeerd gehandeld, ik had moeten bellen inplaats van zo impulsief naar buiten rennen. 'Ze red het niet,' huil ik. Ik voel een hand op mijn schouder maar ga ongestoord verder met huilen. 'Ze red het wel,' zegt een stem. Nikolai. Ik voel zijn warme adem in mijn nek en mijn nekharen vliegen spontaan overeind. 'Hoe kan je dat nou zeggen?  Het duurde zo lang.' Ik zie weer voor me hoe Olivia haar zus stak. Fuck, dat beeld raak ik dus nooit meer kwijt. 'Ga weg,' fluister ik gebroken naar mijn eigen gedachtes. Naar Olivia. Ik ben een kut au pair, ik hoor hier niet. Wat doe ik hier? Ik voel plots twee sterken armen om mijn middel die me optillen. Ik zat nog altijd op de koude grond.  'Blijf hier,' spreekt de norse maar rustige stem van Nikolai. Met betraande ogen kijk ik op. Als hij terug komt heeft hij een bekertje warme chocolademelk voor me gehaald. Zelf omklemt hij een kartonnen bekertje met koffie. Hij neemt naast me plaats en we wachten af. Ik wil hem zoveel vragen maar mijn tong weigert de klanken te leggen. De wachtkamer is, op ons na, verlaten en ongeduldig tik ik met mijn voet op de grond. Weer, in alle stress en vermoeidheid, zie ik Olivia met haar glinsterende mes. 'Ga toch weg!' gil ik met een overslaande stem naar haar. Ze grijnst enkel gemeen en richt haar wapen op me. Ik krijg de rillingen van dat wijf. We verschillen waarschijnlijk niet veel qua leeftijd. Door haar make-up leek ze ouder, in die paar angstaanjagende seconden dat ik haar kon bekijken tenminste. Als de flashback over is en ik naast me kijk, is de stoel leeg. Nikolai is weg.

Hij was gewoon weg gegaan en ik had hem nog geeneens bedankt.  Ik check de klok voor de zoveelste keer en sta maar weer eens op om een beker warme chocomelk te pakken. Het is immers gratis in het ziekenhuis. Ik sluit mijn koude vingers om het kartonnen bekertje en zucht. Waarom duurt het zo lang? Wat zal Bernard denken als hij thuiskomt van waar hij ook weg komt? Hij treft een compleet doorgeslagen dochter aan met scherven van mijn telefoon, een bloederig mes en een tapijt dat de container wel in kan, door al dat bloedverlies. Ik zucht en grijp met mijn handen in mijn haren. Amerika is echt een drama. Ik mis Rune en Rhydian. Automatisch bijt ik op mijn lip en krijg een velletje los. Ik moet denken aan leuke dingen maar ugh, in een ziekenhuis gaat dat moeilijk. Ik glimlach waterig als ik denk aan de shopmiddag van ongeveer 2 jaar geleden met Rune en Rhydian. 

Rune had een date en wilde perse dat wij meegingen voor een jurk. Alsof ze gelijk ging trouwen. Rhydian was algauw afgeleid door de, en dit zijn zijn woorden, de ultra knappe en lekkere verkoper. Dus daar zat ik dan, helemaal alleen op een rode sofa die voor de kleedhokjes waren geplaatst. De ene na de andere kort jurkje werd gepast en geshowd. We waren op den duur zo melig dat ik ook maar een jurk aan trok. Het stond me beeldig, volgens een verkoopster die me aanzag als transgender. 

Ik ben gelijk weer wat opgepept en kijk weer naar de klok. Hooguit vijf minuten die voorbij zijn gegaan. De chocomelk is nu wat kouder geworden en dus niet meer op standje kom-ik-verbrand-je-tong-wel. Wat mij overigens altijd gebeurd, waarop de chocomelk mij waarschijnlijk altijd hard om uitlacht. Trust me. Ik roer met het plastic staafje in de bruine substantie en neem een slok.  De lauwe drank verspreidt zich en ik sluit genietend mijn ogen. Even vervaagt de roes van piepende wielen, geschreeuw van patiënten en het gemompel van de dokters. Na een paar seconden besef ik me dat ik wakker moet blijven. Maar heel eventjes nog kan toch geen kwaad?

A/N: 

Chocolademelk op standje kom-ik-verbrand-je-tong-wel lacht mij ook altijd uit :(((( Hahahaha liefs.