Give and Take

၁၁ (Zawgyi + Unicode)

Zawgyi

Luhan အိမ္သာအဝင္အထြက္ေထာင့္ေလးမွာ ပုန္း၍ ဝင္ေပါက္ဝကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနမိသည္။ Sehun တို႔က အခုထိေပၚမလာေသး..။ စားပြဲထိုးေလးေတြေတာင္ သူ႔ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္အားပါ။

"အဲ.."

ကားေပၚကေနဆင္းလာတဲ့ Sehun ကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ အလွထားထားတဲ့ပန္းအိုးႀကီးကိုကြယ္ၿပီး Luhan ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တစ္ဖက္ျခမ္းကဆင္းလာတဲ့ ေကာင္မေလးကို တြဲေပးေနတဲ့ Sehun ကေတာ့ သူ႔ကို သတိရမဲ့ပံုေတာင္မေပၚ...

မ်က္ရည္ေတြက ထြက္ပဲထြက္ႏိုင္လြန္းသည္။

ေကာင္မေလးက.. မ်က္ႏွာေတာ့ေသခ်ာမျမင္ရေပမဲ့ သြယ္သြယ္လ်လ်ေလးနဲ႔ သာမန္မိန္းကေလးေတြထက္ အရပ္လည္းရွည္သည္။ ပံုစံၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့အသိုင္းအဝိုင္းကမွန္းလည္း သိသာ၏။

ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးက Sehun ကို သေဘာမက်ပဲေနပါ့မလား..။ Sehun ကုတ္အက်ႌကိုခၽြတ္ၿပီး ေကာင္မေလးေပါင္ေပၚကို လႊားတင္ေပးတာကိုျမင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ Luhan နံရံဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူၿပီး ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ငိုမိေတာ့သည္။

အဲ့လိုျမင္ရမယ္မွန္းသိရင္ လာကိုမလာခဲ့ပါဘူး။

ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ငိုၿပီးမွေတာ့ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္ရမလဲမသိ..။ နည္းနည္းေလးငိုမိရင္ေတာင္ ႏွာေခါင္းထိပ္ေတြပါနီၿပီး အရမ္းသိသာတတ္တာ အခုလုိအကြဲအျပဲျဖစ္ၿပီးရင္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြပါ တစ္ေနကုန္ေရာင္ေနေတာ့မည္။ ကံမေကာင္းပဲ ကိုႀကီးနဲ႔အိမ္မွာဆံုတဲ့အထိ သိသာေနေသးပါက အစ္ေအာက္ေမးျမန္းခံရေတာ့မည္။

ေတြးရင္းနဲ႔ပင္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္သြားရသည္။

"ငိုလို႔ဝၿပီလား"

လက္ကိုင္ပုဝါအျဖဴေလးကို ပါးနားမွာ ေတ့ေပးလာသည့္အသံပိုင္ရွင္က ဘယ္သူလဲလွည့္ၾကည့္စရာမလို..။ ပါးေပၚကမ်က္ရည္စေတြကို လက္ဖေနာင့္နဲ႔အျမန္သုတ္ပစ္ၿပီး အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ Sehun က သူ႔အေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ျပံဳးၿပီးငံု႔ၾကည့္ေန၏။