Kaderdi belki bu oyunun adı. Belki adı daha konmadı. Ama bir gerçek vardı, seneler Levent’i çok değiştirmişti. O da şaşırdı Feriha’yı gördüğüne. Bir süre sessiz kaldılar, konuşamadılar. Hani insan tutulur ya, kilitlenir konuşamaz ya, öyle bir şeydi. Feriha’nın aklına gençliğinde önce güvendiği, saygı duyduğu, dertleştiği adamın sonradan onu hayal kırıklığına uğrattığı gelmişti. Öyle kalmıştı aklında. Levent ise Feriha’yı dergilerden, gazetelerden takip ediyordu zaten. Biraz sonra üzerlerindeki tutukluğu atarak merhabalaşıp konuştular bir süre. Levent Feriha’nın ne kadar büyüyüp olgunlaştığını; Feriha da Levent’in hayatında nelerin değiştiğini az çok gördüler.
Levent yeni bir yol çizmişti hayatına. Belki yıllar önce olduğu gibi yine kendi için düşmemişti bu yola ama Feriha’nın gördüğü kadarıyla mutluydu Levent, eskiden hiç olmadığı kadar mutlu görünüyordu. Annesi Nevbahar hanım ölmüştü. Levent kardeşi Bülent ile ancak o zaman bir bağ kurabilmişti. Ne tuhaftı hayat, ne acımasız… İnsanoğlu ne kararsızdı… Bir ölüm iki kardeşi bir araya getirmişti. Ama ölen anneyken sevinçleri özlemleri acıya karışmıştı. Levent’le Bülent geç de olsa zamanında yakmış olsalar da en acısından canlarını, şimdi öyle bağlanmışlardı ki birbirlerine. Zaman her yaraya merhem diye buna denirdi herhalde.
Feriha Levent’le konuşurken gözlerinin önünden süzüldü geçmiş. Levent de Feriha’ya bakarken tek tek hatırladı anıları. Onun mutlu olması kendine mutluluktu. Unutmuş gibi yaptılar olanları. İş konuştular bir süre.
L: Zamanında sen de öğrenciyken benzer projeler yapmıştın, hatırlarsın. Ama o zamanlar danışman yoktu tabi… Şimdi daha profesyonel projeler ortaya çıkması için İşletme Kulübü böyle bir öneri attı ortaya. Her proje grubunun birer danışmanı olacak. Tasarladıkları projenin Türkiye’deki önde gelen şirketleriyle iletişimlerini danışmanları ile birlikte sağlayacaklar. Yani siz, danışmanları olarak bir anlamda genç işletmeci beyinler ile firmalar arasında köprü olarak öğrencilere yol göstereceksiniz.
F: İnşallah güzel işler ortaya çıkar.
L: Bu proje danışmanlığı görevi için eski mezunlarımızdan yardım almak Esra Hoca’nın fikriydi. Senin gibi parlak öğrencilerimizden geri dönüş almak güzel olacak.
F: Teşekkür ederim. Bana kendimi kurtarma şansını sağlayan okula faydalı olabilmek beni çok mutlu eder. Okulun sitesindeki ilanı görünce başvurmak istedim.
Levent Feriha’nın sesindeki tonu anladı. Mesafeler belliydi. Beden, hareketler, sözler unutmuş numarası yapabilirdi. Ama akıl unutabilir miydi? Unutmamıştı Feriha, bu yüzden mesafeliydi sesi de kendisi de. Levent de az çok farkındaydı. Feriha yapacağı işi tam olarak anlamış; tokalaşarak çıkmıştı kendini sıkan o odadan.
Feriha derin bir nefes aldı ve grubun toplanacağı salona sınıfa doğru yöneldi. Feriha ile aynı görev için gelmiş eski mezunlar ön sıralarda, proje yapacak gruplar arkalarda oturmuştu. İşletme kulübünün yöneticileri, dersi yürüten Levent Hoca ile yardımcısı ve bu fikri ortaya atan Esra Hoca ise masaya geçmişlerdi. Toplantı başladı. İlk olarak gruplar belirlendi. Daha sonra kura ile her gruba bir danışman atandı. Feriha’nın grubu 3 erkek ve 2 kız öğrenciden oluşuyordu: Selin, Yağmur, Anıl, Sarp ve Uğur. Bu bölümde toplantıya yarım saatlik ara verildi. Aradan sonra gruplar, toplantıya kendi danışmanları ile devam edecekti.
F: Öyleyse birazdan görüşürüz arkadaşlar. Ben müsaadenizle biraz okulumu gezeyim…
Feriha bunları yaşarken Emir ve Koray toplantıyı bitirdikten sonra Emir’in odasına geçtiler. Toplantı güzel geçmiş, ortaklarla işi bağlamışlardı. Koray’ın morali gayet yerindeydi ama Emir Feriha’yı merak ediyordu ve özlemişti. Hiç aramamıştı Feriha, normalde bu saatlerde arardı. İşe girmesini belki de bu yüzden istememişti. Belki bencillikti adı, belki onun hayatına saygısızlık, hayallerine haksızlıktı. Ama ne yapabilirdi, hala çok âşıktı ona. Koray Emir’deki durgunluğu sezdi.
