Goddes

Rozdział XV Tajemnicza Osoba

Wstałam bardzo wyspana. Już dawno tyle nie przespałam. Co z tego, że zasnęłam około pierwszej w nocy, a wstałam po ósmej. Z tego co zauważyłam, to bycie boginią ma wiele plusów, na przykład nie potrzebuję ani tyle jedzenia ani tyle picia co półbóg, mam szybszą regenerację oraz potrzebuję mniej snu niż śmiertelnicy. W sumie nie testowałam, czy jestem nieśmiertelna, przecież nie wbiję sobie miecza czy strzały w serce.

Podeszłam do lustra, znajdującego się obok szafy i spróbowałam zmienić swój strój za pomocą magii. Udało mi się i nie była to złota zbroja. Była to bluzka na ramiączka w kolorze srebrnym, krótkie białe spodenki oraz długie sandały rzymskie w kolorze złotym, ładnie pasują do kompletu, co z tego, że są rzymskie.

Po wyjściu z domku kierowałam się na pawilon na posiłek. Kiedy tam dotarłam usiadłam na swoje dawne miejsce i spojrzałam na swój talerz. Znajdowała się tam prawdziwa ambrozja a do picia miałam prawdziwy nektar. Spojrzałam pytająco na Dionizosa, który siedział po mojej prawej stronie.

- Przecież nie jesteś człowiekiem - powiedział i wrócił do swojego własnego posiłku.

W sumie ma rację, już nie jestem człowiekiem. Teraz nie potrzebuję ludzkiego jedzenia, tylko ambrozję i nektar. Nastąpiło wielkie poruszenie przy wejściu do pawilonu. Spojrzałam w tamtym kierunku i zobaczyłam piękną kobietę, która miała długie, splątane w warkocz włosy w kolorze złota, oraz oczy w kolorze bezchmurnego nieba. Miała nieskazitelną i jasną cerę. Ubrana była w białą suknię z lnu oraz złote pantofelki. Nasze spojrzenia się skrzyżowały a ja poznałam w niej boginię Afrodytę.

Afrodyta miała mnie pilnować chyba w czwartki... Zastanowiłam się nad tym i byłam teraz już tego pewna. Czyli spędziłam prawie trzy dni w Tartarze, wygląda na to, że czas tam płynie o wiele wolniej.

Kobieta kierowała się w kierunku stołu, wszystkie męskie spojrzenia za nią podążały. Tylko Percy i Nico nie zwracali na kobietę uwagi.

- Witaj Afrodyto - przywitał się bóg wina wstając od stołu i kłaniając się lekko.

- Witaj Dionizosie - odparła i przeniosła spojrzenie swoich oczu na moją osobę - Ty zapewne jesteś Layla, tak? - zapytała mierząc mnie wzrokiem.

- Tak - odpowiedziałam.

- Nie wyglądasz na boginię, ale czuć od ciebie moc - powiedziała i zasiadła na swoim miejscu po mojej lewej stronie.

- Czy to był komplement czy wręcz przeciwnie? - zapytałam samą siebie.

- Czyli bogowie nadal mnie pilnują? - zapytałam, kiedy skończyłam posiłek.

- Owszem, aktualnie najpewniej trwa debata, czy cię zabić lub dokładniej czy jesteś niebezpieczna - odpowiedziała uśmiechając się.

Przełknęłam ślinę i zapytałam: - Kiedy będzie coś wiadomo?

- Dowiesz się od razu - powiedziała i nachyliła się nade mną. -  Jeżeli skażą cię na śmierć to nie radzę ci uciekać - szepnęła.

- Będę to miała na uwadze - odparłam i wstałam od stołu, następnie wyszłam z pawilonu. Kierowałam się do lasu. Musiałam pomyśleć w ciszy.

Doszłam na jakąś polanę, nie kojarzyłam jej, chyba nigdy mnie na niej nie było. Zawahałam się czy tam wejść, ale w końcu weszłam. Na środku stało drzewo o jasnej korze miejscami pozłacanej*. Podeszłam do rośliny i popatrzyłam się na nią.

- Widzę, że mnie znalazłaś - odwróciłam się i zobaczyłam tą samą postać, która była w moim pokoju w noc moich siedemnastych urodzin. Jedna z 'form' Hyperiona.