Chapter 2

2K 36 6
                                    

Kris' POV

So this is it. Uuwi na ako ng Pilipinas. After my break up with Joyce, I decided na dun na lang mag-aral sa States.

I can still remember how we met. Bad trip yun, super! Nagkabanggaan kami at nasira pa niya yung project ko. Transferee ako noon. Hindi ko siya kilala, mukha at boses Chinese talaga! Pagkatapos, nalaman ko na kaklase ko pala siya. Nang pumasok ako ng room...

Joyce: (nagulat)

Ms. Marquez: Good Morning class. We have a transferee student from Texas.

Students: (chattering)

Kris: Good Morning everyone. I'm Kristoffer Martin Dangculos. Just call me Kris for short.

Naghahanap ako ng upuan. Pero may nakita akong familiar na mukha. Siya yun! Si Chinita! Vacant yung upuan sa tabi niya, kaya nilapitan ko siya.

Kris: Ikaw??

Joyce: (Chinese tone) Hi!

Halatang kinakabahan siya.

Kris: Bayaran  mo yung project ko ha! Sisingilin ko siya. 

Napakacute niya nun. Pero nagulat ako nung....

Ms. Marquez: Miss Ching.

Joyce: Po??

Ms. Marquez: For you, what is the importance of communication?

Joyce: (English accent) Communication is essential to us humans. We communicate in order for us to live  with others. We communicate in order to express ourselves and to live with others peacefully in a society.

Dagdag panga ako sa kaniya. Akala ko ba hindi siya marunong mag english o tagalog?

Kris: (masama ang tingin kay Joyce) Akala ko ba.....

Joyce: (smile) Sorry.

Nakaka-inis talaga siya nun! Pero bakit ang cute cute niya?? 

Mas naging malapit kami sa isa't isa dahil nalaman ko na sa Mama ko pala nagtatrabaho ang nanay niya.

Joyce: Ikaw na naman?

Kris: Well, I guess it's my unlucky day.

Hindi kasi ako lumaki sa Pilipinas. Dati, natatandaan ko lang batang gusgusin ang anak ni Aling Minda. Pero nung magkita kami ni Joyce.... Nagbago na siya.

Nanghihinayang lang ako nung maghiwalay kami. Hindi ako yung taong nagseseryoso, pero binago niya ako. Hindi ko nga alam kung bakit kami humantong sa ganito. Kung hindi ko lang sana siya hiniwalayan. Napakaselosa niya kasi. Busy ako noon, para e surprise siya for our graduation. Hindi kasi sila mayaman, kaya nagtatrabaho siya para makapag-aral. I want to give her a party. Hindi kasi biro ang magtrabaho habang nag-aaral. Pero, iba yung pagkaka-intindi niya. Araw araw kaming nag-aaway. Then, there I realized, we differ in many ways. Siguro hindi nga kami ang para sa isa't isa.

Bumalik ako ng America para makalimot. At nagbunga naman ang lahat ng ginawa ko. Graduate na ako. Gusto kong magtrabaho sa Pilipinas. 

Yassi: Hon! Late na tayo.

She's Yassi, my girlfriend. Yes, I already moved on. Sabay kami na uuwi ng Pilipinas. 

Pagdating namin ng Pinas....

*Banggaan*

Kris: Sorry ha.

Derrick: Kris??

Kris: Derrick?? Ui! Pare, kamusta ka na?

Derrick: Ngayon pala dating mo. Hindi ka man lang nagpasabi. Okay lang naman ako. Long time no see and talk ah. (tingin kay Yassi)

Kris: Oo nga eh. Ah... Siya nga pala si Yassi. Girlfriend ko.

Derrick: Ooooh.... Nice meeting you Yas. 

Yassi: Hi! You are????

Kris: He's Derrick. Sino nga pala susunduin mo dito?

Derrick: Ah... wala. Sinamahan ko lang si Lexi.

Kris: Si Lexi? Nasaan siya? Kayo na ba?

Derrick: Oo. Kami na. Ayun, sinundo si Joyce.

Biglang natigilan si Derrick.

Kris: Okay lang yun. Anong ginagawa nila dito? Doon pa rin ba sila nakatira sa bahay?

Derrick: Naku! Hindi na. Umalis na sila dun. Actually, si Tita Minda yung hinihintay namin na dumating. Nagcare giver siya sa Canada at ngayon yung uwi niya. Malapit na kasi yung graduation namin eh. Pumunta ka ha.

Kris: Ah.. ganun ba? Congratulations kung ganun. 

Derrick: Bakit ang tagal naman nila.

Ring....

Phone call from Lexi to Derrick...

Derrick: (sinagot ang tawag) Hello?

Lexi: Rick, Saan ka na ba?

Derrick: Nandito lang sa lobby naghihintay sa inyo.

Lexi: Naku! Nandito na kami sa labas. Bilisan mo at maraming dala si Tita.

Derrick: Teka, hindi mo aakalain kung sinong nakita ko.

Lexi: Huh?

Derrick: Si Kr..

Lexi: Lumabas ka na lang dito. 

Derrick: Sige sige! Mahal kita.

Lexi: Che! Bilisan mo.

Call ended....

Kris: Hanggang ngayon, under ka pa rin??

Derrick: Kung makapagsalita naman. Sige pare, mauna na ako. Text text na lang tayo.

Hindi na pala samin nakatira si Joyce. Nag-eexpect pa naman ako na makita siya. Kamusta na kaya siya? Matakaw pa rin ba siya? Bakit ko ba inaalala yun? Nagulat ako nang malaman ko na umalis na sila sa bahay namin. Masyado atang nasaktan si Joyce. Pero masaya na rin ako, siguradong masaya na siya ngayon. Kasi wala nang may magpapahirap sa kaniya. Sana naman, mapatawad niya ako. 

I'd Still Say Yes (KRISJOY)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon