I'd Still Say Yes (KRISJOY)

Chapter 15

Joyce's POV

Sabi ni Ken tutulungan niya akong makalimot. We're moving to Davao. At least dun wala akong kilala at walang nakakakilala sakin. May company ang family ni Ken dun kaya may trabaho na ding naghihintay sakin. Mabait si ken, hindi siya humihingi ng kapalit. Kahit pakikipagkaibigan lang daw, okay na sa kaniya. Araw ng kasal na din ni Yassi at Kris ngayon. Sana naman maging okay na ang lahat.

Ken: Ready??

Joyce: Oo. 

Sinama namin si Nanay. Magbabagong buhay na kami. We're heading to seaport papuntang Davao. Hindi man lang ako nakapagpaalam ng maayos kina Lexi at Derrick. kahit sa kanila lang man sana nakapagpaliwanag ako. 

Joyce's Mom: Anak, okay lang yan. Huwag kang kabahan.

Hindi naman ako kinakabahan eh. Natatakot ako. Natatakot ako na malimutan ako ni Kris. Pero yun ang dapat.

Kris' POV

Ngayong araw ay araw ng kasal ko. At araw ng pag-alis ni Joyce. Nasa simbahan na ako. Kinakabahan at parang hindi mapakali.

Derrick: Ganiyan lang talaga kapag ikakasal na.Kaya mo yan pre.

Kris: (weak smile)

Woman: Nandito na ang bride! Magsimula na tayo!

Nagsimula na ang entourage. Mas lalo akong kinakabahan. Nakita ko na si Yassi, papalapit na siya. Maganda naman siya, halatang excited. Masaya ako na makita siyang masaya. Dinig na dinig ko na ang tibok ng puso ko. Parang lalabas na siya.  Nakit ko na lang na unting unti na nawawala ang mga ngiti ni Yassi. Ako naman iiling iling lang. Umaatras na pala ako. Napatingin na lang ako kay Derrick.

Derrick: Pare, kahit ano decision mo susuportahan kita.

Kris: Pare, mahal ko pa rin si Joyce. Kailangan ko siyang habulin.

Derrick: Sige pare, ako na ang bahala dito.

Tiningnan ko parents ko. Humingi ako ng tawad  Tumakbo ako papunta kay Yassi.

Kris: Yass, I'm sorry. I can't do this.

Yassi: no kris, Please??

Pero tumakbo na lang ako palabas ng simbahan. Kailangan kong maabutan si Joyce. Hindi ko kayang mawala siya sakin. Mahal na mahal ko pa rin siya. Sigurado na ako sa nararamdaman ko. Feeling ko ang bagal bagal ko tumakbo. Pilit ko binibilisan ang pagtakbo pero feeling ko nagso slow motion yung paligid ko. Hanggang sa tuluyan na akong nakalabas ng simbahan. Akala ko okay na ang lahat. Hahabulin ko na si Joyce. Pero .....

CRASH!!!!

Kris!!! Kris!!! Dinig ko na tawag nila.Masakit yung buong katawan ko.

Lexi: What happened?

Derrick: Lex, tumawag ka ng ambulansiya. Si Kris, naaksidente.

Lexi: Oh my.... (sabay kuha ng phone)

Yassi: Kris, Kris, wake up!!

Gusto kong gumalaw pero hindi ko magawa. Nasabi ko na lang....

Kris: Hahabulin ko pa si Joyce. 

Pagkatapos naging madilim na ang paligid ko.

Derrick's POV

Kanina nina lang, nakapagdecision na si Kris. Masaya ako na malinaw na sa kaniya ang lahat. Pero hindi ko ini-expect na ganito ang mangyayari. Paano??

Derrick: Kris, Lumaban ka!!

Yun na ang huling nasabi ko kay Kris. Isinakay na siya ng ambulansiya at idineretso sa hospital. Sumunod naman kami agad.

Sa hospital....

Naabutan ko na lang si Yassi sa labas ng emergency room, umiiyak.

Derrick: Yass? 

Lexi: What happened? Nasaan si Kris?

Mukhang hindi ko magugustuhan ang maririnig ko. 

Yassi: He's gone. (crying)

Derrick: Hindi!! Nasaan siya? Pupuntahan ko siya?

Lexi: Rick.

Yassi: Wala na siya!! Kasalanan lahat 'to ni Joyce!!

Lexi: Don't you ever say that!

Yassi: Totoo naman ah! Kung hindi dahil sa kaniya sana kasal na kami ni Kris ngayon.

Derrick: Shut up!!!!! Wala na ba kayong alam kung di magsisihan? (crying)

Niyakap ako ni Lexi. Hindi ako makapaniwala na wala na si Kris. Siya lang ang naging kapatid ko. Sabihin na nilang nababakla ako pero hindi ko talaga mapigilan ang pag-iyak. 

Derrick: Gusto ko siya makita.

Yassi: Kinuha na ni Tita at Tito ang bangkay. Ipapacremate na lang daw.

Lexi: Ba't ang bilis naman yata?

Yassi: (crying)

Yun na ang huling nabalitaan namin kay Kris. Hindi ko alam pero may bumabagabag sakin. Baka naman hindi lang ako makapaniwala na ang bestfriend ko ay wala na.

Joyce's POV

Kararating lang namin sa Davao. Bakit ganito? Bakit kinakabahan ako? I checked for my phone. Nakaka-ilang missed call na pala si Lexi. So I called her back.

Joyce: (kausap sa phone si Lexi) Hello Lex?

Lexi: (crying) Bes.

Joyce: Hey? ANong nangyari? Kamusta ang kasal?

Lexi: He's gone, (sob)

Joyce: Anong ibig mong sabihin??

Lexi: Bes, I don't know how to say this. But Kris is gone.

Parang nabasag ang puso ko. 

Joyce: Ba... bakit?? Pa....a..ano??

Lexi: Bes, bumalik ka na. We need you here. 

Napaiyak na lang ako. Paano pa ako babalik? Wala na akong babalikan. Wala na si Kris. 

Joyce: Bes, I can't. I'm sorry. Sana maintindihan mo ako.

Lexi: Okay. It's okay. I just want you to know na, hahabulin ka sana ni Kris. Pero pagkalabas niya ng simbahan, nasagasaan siya.

Mas lalo tuloy akong napaiyak.  Yun na ang huling narinig ko about kay Kris. 

Yassi's POV

Hindi ako makapaniwala na kaya akong iwan ni Kris para kay Joyce. Akala ng lahat patay na siya. Pero ang totoo....

*Flashback*

Kris' Mom: Doc, okay lang po ba si Kris?

Doctor: He's okay. Okay na yung vital signs niya. Hintayin na lang natin na magising.

Yassi: Tita... Gising na po si Kris. 

Kris' Mom: Oh my gosh! Son, are you okay?

Kris: Sino po kayo? 

Kris' Mom/Yassi: (Nagkatinginan)

Flashback Ends..

Gusto ko magsimula muli kasama ang bagong Kris. Lexi at Derrick, pati ba kayo pinagsinungalingan ako? Pati kayo malilimutan na ni Kris. At sisiguraduhin ko na hinding hindi niya maaalala ang nakaraan niya. Kaya nagsinungaling ako sa lahat. Akala nila wala na si Kris. Pumayag naman si Tita at Tito sa gusto ko. Ito na ang simula para sa amin. Goodbye Joyce! Goodbye sa nakaraan.