My Last Duchess |l.s|

My Last Duchess

Kitap Robert Browning'in 'My Last Duchess' adlı şiirinden esinlenilmiştir o yüzden giriş bölümü olarak şiirin çevirisini ve İngilizce'sini şuraya bırakıyorum.

Ama ondan önce birkaç not:

1) Şiir (ve kitap) 1500'lerde geçiyor (tam tarihi bilmiyorum şuan) ama o zamanları pek bilmediğim için bazı yanlışlarım olabilir şimdiden özür dilerim.

2) Şiirde Düşes Dük'le evlendiğinde 14 ve Dük de 25 yaşında ama böyle bir şey yazamayacağım için Louis 18 ve Harry 22 yaşında.

3) O yıllarda eşcinsellik yasal değildi, hele ki bir soylunun kendi cinsinden biriyle evlenmesine izin verildiğini zannetmiyorum ama burası wattpad burda her şey mümkün sjdjdkmxmdkxk

4) direk alıp şiiri yazmadım tabi ki bazı değişikler var mesela şiirde Dük İtalya'da Ferrara adında bir yerin Dük'ü ama ben hikayede İngiltere yaptım.

Türkçe Çevirisi
SON DÜŞEŞİM
Robert Browning (1812-1889)

Ferrara

Bu son düşeşim, resmi duvarda boyanmış,
Bakıyor sanki yaşıyormuş gibi. Ben bu esere
Bir mucize derim, işte: Fra Pandolf'un elleri
Bütün gün çalıştı, ve o dikiliyor orada.
Oturup bakar mısınız lütfen? Fra Pandalf
Dedim mahsus, çünkü hiçbir zaman anlatmadım
Sizin gibi yabancılara bu resmi çizilen yüzü,
Ciddi bakışındaki derinlik ve arzu,
Bana doğru yöneliktir (çünkü sizin için açtığım
Bu perdeyi, benden başka hiç kimse açamaz)
Ve bana öyle geliyor ki bana sorduklarında, eğer sorarlarsa bana,
Nasıl böyle bir bakış geldi diye oraya; böyle, siz olmayacaksınız
İlk defa olarak dönüp bana soran bu soruyu. Saygıdeğer beyefendi, yalnız
Kocasının orada oluşu değildi Düşeşin
Yanağına o sevinç noktasını getiren: belki de
Fra Pandalf bu fırsatı kullanarak derdi ki, "Hanımefendinin şalı
Bileğinin çok üzerindedir," yahut "Boya
Katiyen ümit etmemeli onun boğazında ölen
Soluk renkli yarım-kızartıyı taklit etmeyi" Böyle şeyler
Kibarlıktır diye düşündü ve yeterince sebepti
Bu sevinç noktasını hatırlatan. Onun
Bir kalbi vardı—Nasıl söyleyeyim?—çok çabuk memnun edilen,
Çok kolay etkilenen; Severdi
Baktığı herşeyi, ve bakışları her yere giderdi.
'Hepsi birdi!' Beyefendi. Göğsünün üstünde bana karşı taşıdığı sevgi,
Batıda gün ışığının düşmesi,
İşgüzar bir aptalın onun için meyve bahçesinden
kestiği kiraz dalı, taraçanın
etrafında bindiği beyaz katır—hepsi ve her birisi
aynı onaylayıcı konuşmayı alırdı ondan,
Ya da kızarırdı en azından. O erkeklere teşekkür ederdi, -- iyi! fakat teşekkür ederken
Nedense—Nasıl yapardı bilmem- sanki benim
Doküz-yüz-senelik ismimin hediyesini aynı sayardı
Hediyeleriyle herkesin. Kim kendisini aşağılayabilirdi ayıplamak için
Bu çeşit ufak şeyler için? Eğer hünerli olsaydın bile
Konuşmakta – (ki ben değilim) – arzunu böyle
Bir insana açıkça anlatmakta, ve , "Ben sende bundan
Ya da şundan iğreniyorum; işte burada kaçırdın ölçüyü,
Ya da orada aştın çizgiyi", diyebilseydim—ve o kendisine
Bu şekilde ders verilmesine izin verseydi, ve açıkça
Onun aklı senin aklınla aynı yere gelse, vazgeçip özür dileseydi,
--Bu, o zaman bile boyun eymek olurdu, ve ben
Katiyen boyun eymeyi seçmedim. Ah beyefendi, o hiç şüphesiz gülümserdi,
Ben geçer geçmez yanından; fakat kim geçerdi yanından
Hemen hemen aynı gülüş olmadan. Bu büyüdü; Ben emirler verdim,
Sonra tüm gülümsemeler durdu hep birden. Dikiliyor işte orada
Yaşıyormuş gibi. Lütfen kalkar mısınız? Aşağıdaki grupla
Şimdi bir araya gelebiliriz. Sonra tekrar edeyim,
Efendiniz kontun bilinen zenginliği
Benim dürüst bir çeyiz istermiş gibi gözüken hiçbir talebimin
Reddedilmeyeceğini gösteren yeterince nedendir;
Fakat söz veriyorum güzel kızının kendisi
Benim en baş hedefimdir. Yok, beraberce
İneceğiz aşağıya, beyefendi. Fakat dikkat edin, Neptüne,
Bir deniz atını evcilleştirirken, ender bilinirdi,
Onu İnsbruklu Klaus benim için bronzdan döktü.

İngilizce orijinali
MY LAST DUCHESS
Robert Browning

Ferrara

That's my last Duchess painted on the wall,
Looking as if she were alive. I call
That piece a wonder, now; Fra Pandolf's hands
Worked busily a day, and there she stands.
Will't please you sit and look at her? I said
"Fra Pandolf" by design, for never read
Strangers like you that pictured countenance,
The depth and passion of its earnest glance,
But to myself they turned (since none puts by
The curtain I have drawn for you, but I)
And seemed as they would ask me, if they durst,
How such a glance came there; so, not the first
Are you to turn and ask thus. Sir, 'twas not
Her husband's presence only, called that spot
Of joy into the Duchess' cheek; perhaps
Fra Pandolf chanced to say, "Her mantle laps
Over my lady's wrist too much," or "Paint
Must never hope to reproduce the faint
Half-flush that dies along her throat." Such stuff
Was courtesy, she thought, and cause enough
For calling up that spot of joy. She had
A heart—how shall I say?— too soon made glad,
Too easily impressed; she liked whate'er
She looked on, and her looks went everywhere.
Sir, 'twas all one! My favour at her breast,
The dropping of the daylight in the West,
The bough of cherries some officious fool
Broke in the orchard for her, the white mule
She rode with round the terrace—all and each
Would draw from her alike the approving speech,
Or blush, at least. She thanked men—good! but thanked
Somehow—I know not how—as if she ranked
My gift of a nine-hundred-years-old name
With anybody's gift. Who'd stoop to blame
This sort of trifling? Even had you skill
In speech—which I have not—to make your will
Quite clear to such an one, and say, "Just this
Or that in you disgusts me; here you miss,
Or there exceed the mark"—and if she let
Herself be lessoned so, nor plainly set
Her wits to yours, forsooth, and made excuse—
E'en then would be some stooping; and I choose
Never to stoop. Oh, sir, she smiled, no doubt,
Whene'er I passed her; but who passed without
Much the same smile? This grew; I gave commands;
Then all smiles stopped together. There she stands
As if alive. Will't please you rise? We'll meet
The company below, then. I repeat,
The Count your master's known munificence
Is ample warrant that no just pretense
Of mine for dowry will be disallowed;
Though his fair daughter's self, as I avowed
At starting, is my object. Nay, we'll go
Together down, sir. Notice Neptune, though,
Taming a sea-horse, thought a rarity,
Which Claus of Innsbruck cast in bronze for me!