My Last Duchess |l.s|

XII

arkadaşlar ben yanlışlıkla bu bölümü sildim VE HER ŞEYİ YENİDEN YAZMAK ZORUNDA KALDIM RESMEN KDKDKDKDKDKDKFK
çoğu şey aynı ama konuşmalar falan biraz değişti büyük ihtimalle. önceden okuduysanız pek gerek yok ama yine de okuyabilirsiniz ÖZÜR DİLERİM NXJDKXKDKDKDKFK

Louis yavaşça gözlerini araladı.

Ağzından acıyla çıkan inlemeye engel olamadı. Tam anlamıyla tüm vücudu ağrıyordu.

Aynı zamanda hem yanıyor, hem de donuyordu.

Bu tıpkı cehennemde olmak gibi bir şeydi.

Ancak hâlâ en çok acısını hissettiği yer kalbiydi.

Vücudundaki yaralar geçecek, ilaçların da yardımıyla öyle ya da böyle iyileşecekti.

Ancak kalbindeki kırıklığı onarabilecek tek bir kişi vardı.

"Oh Tanrı'ya şükürler olsun uyandınız." dedi yanında duran kadın yaşlı gözlerle.

Louis bu kadını daha önce mutfakta çalışırken görmüştü ve gözlerindeki kızarıklıktan uzun zamandır ağlıyor olduğunu anladı.

"Doğruyu söylemek gerekirse bir an öldüm sanmıştım." dedi alayla, gülümsemeye çalışarak.

"Öyle şeyler söylemeyin." dedi kadın endişeyle. "En yakın zamanda iyileşeceksiniz."

Louis zayıf bir şekilde gülümsedi.

"Adım Louis." diye seslendi arkasını dönmüş bir şeylerle uğraşan kadına.

Kadın kıkırdadı. "Biliyorum canım, bilmeyen mi var?"

Louis de acılarını umursamadan güldü. "Bildiğinizi biliyorum, adınızı öğrenmek için söylemiştim."

"Emily." dedi kadın Louis'ye dönerek.

"Anneme benziyorsun Emily."

Kadının gözleri şefkatle parıldadı.

"Öyle mi?"

"Evet, ama onu kaybettim."

Kadının gözlerindeki şefkat parıltıları söndü ve yerine acı geldi.

Endişeyle arkasındaki kapıya baktı.

"Bunu kendinize neden yapıyorsunuz?" diye fısıldadı.

"Size zarar veriyor, onu biraz tanıdıysanız durmayacağını da biliyorsunuzdur."

Louis gözlerinde parıldayan yaşlarla fısıldadı "Biliyorum."

"Yapabilseydim kaçmaz mıydım sanıyorsun Emily?"

Gözünden ilk damla aşağı düşerken devam etti.

"Eğer onsuz yaşayabileceğimi düşünseydim burada durur muydum sanıyorsun?"

"Onsuz da yaşayamazsınız efendim." dedi Emily Louis'nin gözlerini silerken. "Mutlu olmayı hak ediyorsunuz."

"Garip olan da bu." dedi Louis silinen yaşlara inatla yenileri eklenirken.

"Beni üzen ve parçalara ayıran kişi aynı zamanda beni mutlu etme ve kalbimi onarma gücüne sahip olan tek kişi."

Emily başını iki yana salladı. "Bu şekilde mutlu olamazsınız, lütfen gidin." diye fısıldadı.

"Hiç aşık oldun mu Emily?"

Emily'nin kafasını iki yana sallamasıyla devam etti. "O zaman anlayamıyor olman normal." Biraz duraksadı.