Θέλω να σε δώ

Κεφαλαιο 7

Εχουν περασει δυο μερες που φυγαμε απο τη Μηλο και εκεινο το βραδυ ηταν η τελευταια φορα που τον ειδα. Οταν επιστρεψαμε στο πλοιο δε κανονισαμε κατι για τις επομενες μερες υποθετοντας πως θα βρισκομασταν καποια στιγμη μεσα στο πλοιο. Δυστυχως ομως αυτη η συναντηση δε εγινε ποτε μεσα σε αυτες τις μερες. Αυτη του η σταση με μπερδευε πολυ. Εκεινη τη νυχτα στη παραλια ηταν τοσο εκδηλωτικος και ξερω πως αν ειχαμε περισσοτερο χρονο θα προχωρουσαμε κι αλλο μαζι. Και ενιωθα πως το ηθελε κι εκεινος πολυ. Ο τροπος που με αγγιζε, που με φιλουσε φανερωναν λαχταρα τετοια σαν και τη δικη μου. Γιατι το κανει αυτο τωρα; Τι τον κραταει πισω; Μακρυα απο εμενα! Χθες ρωτησα τη Μαργαριτα αν ειναι καλα...και δυστυχως η απαντηση της με πληγωσε πολυ. Εκεινο το μεσημερι εφαγαν μαζι δειπνο δειχνοντας πολυ ανετος. Αυτο ηταν λοιπον, επαιξε μαζι μου;  Καθε στιγμη αυτα σκεφτομουν γιατι δεν επιχειρησε να συναντηθουμε;
Σημερα ηθελα να παω στον κινηματογραφο του πλοιου και δυστυχως η Ελενα ειχε βγει απο νωρις με τον Γιαννη και η Μαργαριτα με τον αντρα της. Αποφασισα να παω μονη μου αλλωστε δεν ειχα κατι καλυτερο να κανω.

Η αιθουσα δεν ειχε πολλα ατομα μεσα,ομως η ιταλικη ρομαντικη κομεντικη που παιζοταν στη μεγαλη οθονη ηταν προς εκπληξεως μου αρκετα διασκεδαστικη χαριζοντας στο μικρος κοινο της αρκετες στιγμες γελιου. Οι τιτλοι τελους πεφτουν και σηκωνομαστε ολοι απο τις θεσεις μας. Ξαφνικα μεσα στο σκοταδι που υπαρχει μεσα στην αιθουσα νιωθω καποιον να πεφτει πανω μου. "Με συγχωρεις σκονταψα στο σκαλαποτι." Ακουγεται μια αντρικη φωνη να μου λεει καθως προχωραμε στην εξοδο. "Δεν υπαρχει προβλημα." Γυρναω και του απαντω χαμογελοντας του με κατανοηση. "Θανος." Μου συστηνεται και απλωνει το χερι του για χειραψια. "Χαιρω πολυ Κλειω." "Κλειω θα ηθελες να πιουμε ενα ποτο μαζι;" μου προτεινει και τον παρατηρω καλυτερα ενας αντρας γυρω στα τριαντα αρκετα γοητευτικος που εκπεμπει υπερβολικη αυτοπεποιθηση. "Συγγνωμη μα θα προτειμουσα να παω στη καμπινα μου. Καλο βραδυ." Του λεω και παω να φυγω απο μακρυα του πιστευοντας πως εχω ξεμπερδεψει μαζι του. "Τοτε θα σε συνοδευσω στο δωματιο σου." Τρεχει προς το μερος μου και καταριεμαι αμεσως για την επιμονη του. Προχωραμε αμιλητοι μεχρι που ακουγεται η φωνη του. "Σε εχω δει αρκετες φορες με μια αλλη κοπελα στη πισινα." "Αληθεια; Εγω παλι οχι." Του λεω με λιγη ειρωνια στη φωνη μου καιβφτανουμε στον οροφο μου. "Ισως απο εδω και περα να με παρατηεις." Δε του απαντω διοτι σαστιζω απο αυτο που βλεπω. Ο Αλεξανδρος καθεται στη μοκετα του διαδρομου διπλα απο τη πορτα μου στρεφοντας το κεφαλι του προς το μερος μας. "Κλειω ηα ηθελες να κανονισουμε καποια στιγμη να βγουμε για ενα ποτο ή για φαγητο." Μου προτεινει παλι αυτος ομως εγω κοιταω τον  αντρα που σηκωνεται απο το πατωμα και η εκφραση του φαινεται πληγωμενη. "Αλεξανδρε;" "Γεια σου Κλειω. Εμμ σε περιμενα δεν ηξερα οτι ειχες παρεα." "Οχι απλα με συνοδευσε μεχρι εδω." Λεω και στρεφομαι προς τον αλλον ανδρα. "Σ'ευχαριστω πολυ για τη προσκληση αλλα επετρεψε μου να αρνηθω . Καλο βραδυ για ακομα μια φορα." Του λεω με ενα ειρωνικο χαμογελο κι εκεινος απλα γνεφει αμηχανα φευγοντας. Ο Αλεξανδρος στεκεται διπλα μου αμιλητος. Δε θα εμφανιζεται και θα εξαφανιζεται παντα οποτε εκεινος θελει ουτε θα παιζει με τα αισθηματα μου. Τον κοιταω με ενα νευριασμενο υφος αποφασισμενη να υπερασπιστω τον εαυτο μου. "Δεν ηθελα να σου χαλασω τη βραδια." Λεει καπως θυμωμενα; "Τι θελεις Αλεξανδρε εδω!" Ακουγεται η φωνη μου αποτομη κι εκεινος αμεσως κατεβαζει το κεφαλι. "Να περασω λιγο χρονο μαζι σου." "Να περασεις χρονο μαζι μου; Ολες αυτες τις μερες που ησουν; " στεκομαστε στη μεση του διαδρομου ακομη αλλα εμενα δε με ενδιαφερει με πληγωσε η συμπεριφορα του αυτη. "Καλυτερα να πηγαινω." Μου απαντα και με εξαγριωνει ακομα περισσοτερο. "Ναι αλλωστε αυτο κανεις καθε φορα." Ανοιγω τη πορτα και το ειδικο κλειδι για να μπω μεσα στη καμπινα πριν κλεισω τη πορτα το χερι του τη σπρωχνει με δυναμη μπαινομτας κι εκεινος μεσα. "Τι θελεις Κλειω;" "Το ερωτημα ειναι εσυ τι θελεις. Με μπερδευεις συνεχως τη μια στιγμη εισαι γλυκος και παθιασμενος ενω την επομενη με αποφευγεις. Μετα απο εκεινο το βραδυ δεν ηρθες να με βρεις να μου μιλησεις. Δε σου ζητησα κατι μετα απο ολο αυτο αλλα μη παιζεις με τα συναισθηματα μου και γινε ξεκαθαρος." Του λεω με σταθερη φωνη ενω εκεινος στεκεται λιγα μετρα μακρυα μου αμιλητος. "Δε θα σε ξανα ενοχλησω Κλειω. Καλο σου βραδυ." Απαντα τελικα κι ενας λιγμος ξεφευγει απο τα χειλη μου καθως κλεινει τη πορτα πισω του και δακρυα κυλουν στα μαγουλα μου. Εγινε ξεκαθαρος. Αυτο ηταν!

Η Σαντορινη ηταν πανεμορφη αν και ειχα ξανα παει αλλες δυο φορες με τον Παυλο. Αυτο το νησι οσες φορες κι αν το επισκεφτεις σε καθηλωνει με τις ομορφιες του. Το βραδυ που περασαμε μειναμε εκει βγηκαμε με την Ελενα και θυμηθηκαμε καπως τις περσινες μας καλοκαιρινες συνηθειες. Το ποτο ερεε αφθονο και τα κορμια μας βρισκοντουσαν σε συνεχη χορευτικη κινηση. Η Σαντορινη ειναι το προτελευταιο νησι που θα επισκεφτουμε μετα σειρα εχει η Μυκονος η οποια σημαινει και το τελος των διακοπων μας. Ο Αλεξανρος κρατησε τον λογο του και δε με ξανα πλησιασε παρ'ολα αυτα εγω τα βραδια κρυφα τον παρακολουθουσα καθως κολυμπουσε στη πισινα χωρις να γινω αντιληπτη. Αυτο που νιωθω ειναι πολυ δυνατο και δε μπορω να το εξηγησω. Με τον Παυλο ποτε δεν ενιωσα αυτο το καψιμο μεσα μου και την ανικητη λαχταρα μου για να τον δω εστω και απο μακρυα. Η Μαργαριτα εχει απομακρυνθει απο εμας. Το καταλαβαινω απο τη σταση της οτι κατι ξερει. Η μελαγχολια που κρυβει η ματια της καθε φορα που με κοιταζει με μπερδευει τοσο πολυ. Ειναι σαν να με παρακαλα να κανω κατι, σχεδον με ικετευει αλλα ποτε δε ξεστομιζει τι ειναι αυτο. Το πλοιο εχει σαλπαραει εδω και σχεδον μιση ωρα απο το λιμανι της Σαντορινης και για ακομα μια φορα ειμαι μονη μεσα στη καμπινα. Η Ελενα τα βραδια εξαφανιζεται και γυρναει ξημερωμα ή καμια φορα και καθολου. Απο τη μια χαιρομαι για εκεινη ομως απο την αλλη ξερω πως αφησε για ακομα μια φορα τον εαυτο της εκτεθειμενο κανοντας τον ευκολο θυμα. Ξαπλωνω στο κρεββατι μου και αρκετα γρηγορα αποκοιμιεμαι ενω σκεφτομαι τον αντρα που εχει κανει καταληψη στις σκεψεις μου.

Ανοιγω τα ματια μου και το δωματιο ειναι ακομα σκοτεινο καταλαβαινοντας πως δεν εχει ξημερωσει ακομη. Στο απεναντι κρεββατι το κοιμησμενο προσω της φιλης μου αχνοφαινεται μεσα στο σκοταδι. Βλεπω την ωρα στο κινητο μου. Τεσσερις παρα εικοσιπεντε και ξερω πως εκεινος θα ειναι εκει και θα κολυμπα. Χωρις δευτερη σκεψη σηκωνομαι φοραω τη ζακετα μου και κατευθυνομαι προς τη πισινα. Πλησιαζω και τον βλεπω να καθεται στην ακρη της πισινας εχοντας τα ποδια του μεσα στο νερο. Το κεφαλι του ορθιο και τα ματια του κλειστα. Θελω τοσο πολυ να αγγιξω την υγρη πλατη του οπως εκεινο το βραδυ. Να φιλησω το προσωπο του και τα χειλη του. "Καθε βραδυ στεκεσαι εκει και απλα με παρατηρεις." Λεει δυνατα για να τον ακουσω. Μα πως; Δε μιλαω, δε θελω να απο καλυφτω. "Δε μπορεις να μου κρυφτεις μυριζω το αρωμα σου καθε φορα που πλησιαζεις κοντα." "Μακαρι να πλησιαζες περισσοτερο." Τον ακουω και μου κοβεται η αναπνοη.