Θέλω να σε δώ

Κεφαλαιο 24

Σημερα το πρωι ξυπνησα με τον πιο ευχαριστο τροπο παρ'ολο που οι ωρες υπνου ηταν λιγοστες. Οι σημερινες αταξιες μας ταιριαξαν απολυτα με τις χθεσινες χαριζοντας μου την απολυτη ευχαριστηση και ευτυχια. Ολο το βραδυ μου εκανε ερωτα εκπληρωνοντας την υποσχεση που μου ειχε δωσει. Μου ψιθυριζε ομορφα λογια καποιες φορες και αλλες η παθιασμενη χυδαιοτητα του με εστελναν στα ορια μου.

Το ευχαριστο μουδιασμα αναμεσα στα ποδια μου ειναι σημαδι του χθεσινου αλλα και του σημερινου μας ερωτα κανοντας μου αδυνατο να βγαλω εστω και για λιγο απο το μυαλο μου τις στιγμες μας. Μεχρι τωρα παρ'ολα αυτα κανεις απο τους συναδελφους δεν εχει καταλαβει γι'αυτη την κατασταση στην οποια βρισκομαι.

Το κινητο μου χτυπαει και βλεπω την φωτογραφια της Ελενας να αναβοσβηνει στην οθονη.
"Καλημερα Ελενα μου. Τι κανεις;"
Της λεω χαρουμενα.
"Εισαι απαραδεκτη." Μου απαντα και με πιανει τελειως απροετοιμαστη.
"Δε καταλαβαινω. Τι εγινε;"
"Ε βεβαι που να καταλαβεις. Εχουμε δυο μερες να μιλησουμε και στη ζωη σου εχουν συμβει τοσα πολλα. Ηρθε ο Αλεξανδρος;"
"Ναι ηρθε αλλα απο οτι φαινεται αυτο το ξερεις ηδη." Της απαντω και αμεσως μετανιωνω που την αφησα στην αγνοια ολες αυτες τις μερες.
"Ναι το ξερω ηδη. Σημερα ο Αλεξανδρος τηλεφωνησε στον Γιαννη να συναντηθουν πριν σχολασεις."
Μου λεει και παραξενευομαι που δε μου ειπε τιποτα.
"Αληθεια δε το ηξερα."
"Δεν ειναι αυτο το θεμα μας. Γιατι δε με πηρες ουτε ενα τηλεφωνο να πεις εστω τι συμβαινει."
"Ελενα με συγχωρεις πραγματικα. Απλα ολα εγιναν τοσο γρηγορα και αυτες τις μερες πιεζομαι και με τη δουλεια που δε μου εμεινε μυαλο για να σκεφτω τιποτα αλλο. Αληθεια συγγνωμη."
"Τελος παντων. Στο διαλειμμα θα συναντηθουμε στο γνωστο μαγαζι και δε θα σε αφησω να σου ξεφυγει η παραμικρη λεπτομερεια."

"Ηταν...δε ξερω πως να στο εξηγησω Ελενα. Τοσο απολαυστικα και ολοκληρωτικα. Καταλαβαινεις; Ενιωθα σαν να μη μου λειπει τιποτα οτι εκεινος καλυπτει καθε κενο καθε αναγκη μου. Ειμαι πραγματικα πολυ ερωτευμενη μαζι του." Ενα χαζο χαμογελο ειναι μονιμα χαραγμενο στα χειλη μου που οι μυς σε εκειμη την περιοχη πονανε. Το ιδιο χαμογελο υπαρχει και στην φιλη μου η οποια καθε λιγο και λιγακι σκουζει σαν χαζοκοριτσο.
"Επιτελους σε βλεπω ερωτευμενη και μαλιστα πολυ. Λαμπεις κοριτσι μου και κανεις δε μπορει να το αμφισβητησει. Δε ξερω τι σου εχει κανει παντως το κανει πολυ καλα."
Μου λεει μειδιαζωντας μου πονηρα.
Το κινητο μου δονειται πανω στο τραπεζι και  με μεγαλη χαρα αντικριζω το ονομα του Αλεξανδρου.
"Κλειω μου...τι κανεις;"
"Καλα ειμαι τρωω μεσημεριανο με την Ελενα και μου λεει πως εσυ θα βγεις με τον Γιαννη."
"Ναι γι'αυτο σου τηλεφωνησα. Σε πειραζει; Σκεφτηκα να ερθω απο τη δουλεια σου και να επιστρεψουμε μαζι στο σπιτι σου."
"Φυσικα και δε με πειραζει Αλεξανδρε τι ειναι αυτα που λες. Θα σε περιμενω, στις εξι σχολαω. Καλα να περασετε"
"Κι εσυ να περασεις καλα με τη φιλη σου.Θα ειμαι εκει." Μου λεει και η κληση μας τερματιζεται.
"Τι σου ειπε;"
"Θα ερθει να με παρει απο τη δουλεια το απογευμα."  Της απαντω και προσπαθω να μετριασω τον ενθουσιασμο μου.
"Αλλο ενα φλογερο βραδυ σε περιμενει δηλαδη."
"Ειναι το τελευταιο μας αυριο το μεσημερι πρεπει να ειναι στο αεροδρομιο." Κατεβαζω το κεφαλι μου στη θυμηση οτι αυριο θα φυγει και θα επιστρεψει ξανα σε εικοσι μερες.
"Κλειω μου μη στεναχωριεσαι θα ερθει παλι. Ουτε που θα καταλαβεις πως θα περασει ο καιρος. Αλλωστε θα ειμαι εγω εδω." Μου λεει και μου πιανει το ενα χερι σφιγγοντας το δινοντας μου θαρρος.
"Απλα ηταν πολυ λιγο."
"Δε τελειωσε ακομα. Ολο το βραδυ θα ειναι δικο σας. Μη στεναχωριεσαι τωρα γιατι με τα μουτρα που εχεις θα χαλασεις ολη την αποψινη ατμοσφαιρα."
"Εχεις δικιο."