Θέλω να σε δώ

Κεφαλαιο 26

"Κλειω...καλη χρονια. Εχουμε πολυ καιρο να τα πουμε." Μου λεει εκεινος χαμογελωντας μου πλατια.
"Πραγματι πολυ καιρο. Να που συναντηθηκαμε τυχαια. Πως εισαι;"
"Καλα ειμα. Μα εχεις χρονο να καθισουμε να τα πουμε;"
"Ναι φυσικα."

Μετα τον χωρισμο μας με τον Παυλο τα πραγματα δεν ηταν καθολου αμηχανα ή εχθρικα. Τολμω να πω πως αναμεσα μας υπηρχαν φιλικα αισθηματα και νιωθω περηφανη που ειχα στη ζωη μου εναν τετοιο ανθρωπο. Ειχαμε να μιλησουμε απο τελη Σεπτεμβρη κι ετσι η ωρα μας περασε με εμας να μιλαμε ασταματητα.
"Αυτο το Σαββατοκυριακο πραγματικα συναντω ανθρωπους που εχουμε χαθει. Εχθες πηγα στη Δαναη μετα απο πολυ καιρο."
"Αντεξες εσυ πολυ καιρο μακρυα απο εκεινες τις αιθουσες;"
Με ρωταει περιπαικτικα καθως πινει μια γουλια απο τον αχνιστο καφε του.
"Ναι λογω δουλειας δε προλαβαινα και ημουν κουρασμενη. Μα τωρα ελπιζω να μπορεσω να πηγαινω πιο συχνα."
"Μου ελειψε να σε βλεπω να χορευεις."
Δε του απανταω κατι. Ηταν η πρωτη φορα μετα απο δυο χρονια χωρισμου που αναφεροταν στη σχεση μας.
"Η Νικη τι κανει;" τον ρωταω θελοντας να αλλαξω θεμα συζητησης οσο πιο γρηγορα μπορω.
"Δεν ειμαστε μαζι με τη Νικη. Πριν τις γιορτες χωρισαμε. Γυρισε πισω στη Κυπρο ειχε μια πολυ ενδιαφερουσα προταση και επεστρεψε στα πατρια εδαφη της."
"Οο δε το ηξερα. Λυπαμαι πολυ γι'αυτο."
"Μη λυπασαι ετσι κι αλλιως δε πηγαινε αλλο μεταξυ μας. Εσυ εισαι με καποιον;" με ρωταει και διακρινω διστακτικοτητα στη φωνη του η οποια με προβληματιζει. Οο Παυλο μη γυρνας ξανα στο παρελθον.
"Ναι ειμαι." Απανταω στην ερωτηση του και το χαμογελο μου φτανει ως τα αυτια μου.
"Χαιρομαι πολυ, σε βλεπω...ευτυχισμενη."
Παρατηρει εκεινος και δε μπορω να συμφωνησω περισσοτερο μαζι του.
Μιλησαμε λιγο ακομα και δε σταματησα λεπτο πατατηρω ποσο διαφορετικος ειναι απο τον Αλεξανδρο. Μπορει ο Παυλος να θεωρειτε πιο ωραιος αντρας καθως η κορμοστασια του και τα ματια του μια περιεργη αποχρωση καφε και πρασινου σε γοητευουν ομως δεν αποτελει μυστηριο οπως ο Αλεξανδρος. Δε σε κανει να θελεις να τον εξερευνησεις και να τον κατακτησεις. Οχι μονο θελεις να κοιτας την ομορφια του η οποια καποια στιγμη κατανταει βαρετη. Οπως το ειπα ο Παυλος αντιπροσωπευει την απολυτη ηρεμια.

"Χαρηκα παρα πολυ που τα ειπαμε Κλειω. Μακαρι να ξανασυνατηθουμε, ξερεις πως δε θα παψω να σε νοιαζομαι."
"Το ξερω Παυλο και σε ευχαριστω γι'αυτο. Θα τα ξαναπουμε καλη συνεχεια."

Χωριζομαστε καθως εχουμε φτασει στο σταθμο του μετρο. Ο ηλιος εχει δυσει εδω και ωρα κι εκεινος δε με εχει παρει ουτε ενα τηλεφωνο. Μα δεν ειδε το μηνυμα μου; Καθομαι σε μια θεση καθως περιμενω να φτασουμε στη σταση μου.
Κραταω το κινητο στα χερια μου περιμενοντας το να χτυπησει απο την κληση ή ενα μηνυμα του Αλεξανδρου. Εκεινο ομως παραμενει κλειστο και ησυχο φουντωνοντας τον θυμο μεσα μου.