Θέλω να σε δώ

Κεφαλαιο 15

Ταξιδευουμε οι τρεις μας με το τραινο για Θεσσαλονικη. Το κουπε μας ειναι αρκετα μικρο και δυσκολα μπορουμε να βολευτουμε για να κοιμηθουμε καποιες ωρες του ταξιδιου.
Τα αεροπορικα ηταν ακριβα αλλα επισης ο Γιαννης και η Ελενα ηθελαν να εχουν το αυτοκινητο μαζι τους. Αν πηγαιναμε οδηκως τοτε τα χρηματα θα εβγαιναν παραπανω οποτε διαλεξαμε το τραινο.

Απο μικρη μ'αρεζε παρα πολυ να ταξιδευω με το τραινο. Ποτε δε βαριουσουν, παντα ειχες με καποιον συνταξιδιωτη σου να μιλησεις. Ακομα κι αν ταξιδευες μονος σου γνωριζες αρκετα ατομα για να περασει η ωρα σου ευχαριστα.

Αυτο λατρευα στα ταξιδια με τα τραινα. Επισης οι διαδρομες που ακολουθουσε ηταν μαγικες που ποτε με κανενα αλλο μεσο δε θα μπορουσες να ξαναδεις.

Οταν πηγαινα στο χωριο μου θυμαμαι πολλες φορες παρακαλουσα να ερθει να με παρει η γιαγια μονη της με το τραινο και οχι με το αυτοκινητο τους. Η γιαγια παντα ειχε το μικροβιο των δημοσιων σχεσεων και παντα σε καθε της ταξιδι με το τραινο θα εκανε φιλους. Λαυτρευα να τη παρακολουθω να το κανει αυτο. Πιστευω πως μου το μετεδωσε το μικροβιο αυτο αφου απο καθε μου ταξιδι και εμπειρια εχω να θυμαμαι και τις φιλιες που δημιουργησα.

Μου αρεσει παρα πολυ να γνωριζω καινουργιους ανθρωπους. Μου αρεσει να μαθαινω και κατι διαφορετικο απο τον καθενα. Θελω να ξερω οσους περισσορερους τυπους ανθρωπων μπορω να γνωρισω ετσι ωστε να εχω τη δυνατοτητα να τους ψυχολογω.

Απο παιδι το ειχα αυτο. Συνεχεια ημουν περιεργη για το τι μπορει να κρυβει ο αλλος μεσα του. Ισως γι'αυτο να επεμεινα τοσο πολυ με τον Αλεξανδρο. Επειδη ηθελα να μαθω τι κρυβει και ισως ακομα γι'αυτο να τον λαχταραω τοσο πολυ.

Ταξιδευουμε βραδυ και Θεσσαλονικη θα φτασουμε στις εξι το πρωι που δε θα εχει ξημερωσει ακομα. Σημερα ειναι η τελευταια μερα του χρονου. Σε λιγες ωρες ενα νεο ετος θα μας υποδεχθει.

Ομως στη τελικη τι θα αλλαξει; Τιποτα! Μονο οι αριθμοι στο ημερολογιο που κι αυτοι μπορει να ειναι απλα ενα ανθρωπινο δημιουργημα για να πλαισωσει το απειρο. Ισως ζουμε την ιδια μερα καθε φορα απλα κανοντας διαφορετικα πραγματα. Ισως παλι και οχι. Το θεμα δεν ειναι τι ζεις αλλα πως εσυ το κανεις να ειναι οσο περισσοτερο ευχαριστο.

"Ποτε θα φτασουμε πιαστηκα εδω περα. Δεν επρεπε να ταξιδεψουμε με το τραινο." "Στο αμαξι θα ειμασταν χειροτερα Ελενα." "Αμα πιαστηκες πηγαινε περπατα λιγο τον εχεις ριμαξει τον Γιαννη. Δες πως καθεσαι. Εισαι ολη πανω του κι εκεινος δε μπορει να κουνηθει." Τη μαλωνω κι εκεινη κοιταει τον Γιαννη. "Σε ενοχλω μωρο μου;" εκεινος κοιταει εμενα με ενα τρομοκρατιμενο υφος. "Τωρα εγω τι πρεπει να απαντησω;" μου λεει παραπονιαρικα. "Αα δηλαδη σε ενοχλω;" "Λοιπον Ελενα κοψε τα χαζα. Φυσικα και τον ενοχλεις αφου εισαι σαν βδελλα πανω του. Παω μια βολτα. Ελα ξαπλωσε στη μερια μου." Σηκωνομαι και αμεσως ερχεται στη δικη μου μερια. "Φρονιμα οσο λειπω υπαρχουν και μικρα παιδια που κυκλοφορουν στο τραινο." Τους λεω με ενα πονηρο βλεμμα και φευγω. Ικανους τους εχω να κανουν το κουπε...αντε μη μιλησω.