Θέλω να σε δώ

Κεφαλαιο 10

"Νομιζω πως θα πεθανω απο την κουραση. Ειχαμε σημερα τρια συμβουλια στην εταιρια, πολυ σημαντικα συν το οτι επρεπε να τελειωσω κατι προυπολογισμους του μηνα." Πεφτω στον καναπε ανυμπορη να κουνηθω. Οι μυς μου πριν ωρα αρχισαν να κανουν τις πρωτες τους διαμαρτυριες και πλεον υπαρχει μια μαζικη απεργια στο κορμι μου. "Αρα να ξεχασω το ενδεχομενο να βγουμε για φαγητο." "Εντελωςςς!" Απαντω πνηχτα αφου εχω χωμενο το κεφαλι μου στα μαξιλαρια του καναπε. "Ενταξει οποτε θα παραγγειλω και θα αναγκαστω για ακομα ενα βραδυ να μεινω σπιτι μαζι σου." "Εσυ σπιτι δεν εχεις;" "Εχω αλλα που κολλαει αυτο;" μου απαντα κανοντας πως δε καταλαβαινει. "Δε θα σε ξεφορτωθω ευκολα τελικα." Της λεω ξεψυχισμενα κι εκεινη γελαει. "Παω να παραγγειλω..." "Ελενα μη παρεις τιποτα αηδιες παλι παιζοντας το κυρια της υψηλης κοινωνιας. Ειμαι κουρασμενη και πεθαινω της πεινας. Σε προειδοποιω." "Κι εγω δεν ειμαι σε διαιτα αυτο τον καιρο οποτε θα φαμε κατι του επιπεδου σου." Απανταει γελωντας και της πεταω το μαξιλαρι πετυχενωντας το κεφαλι της και εισπραττοντας ενα δολοφονικο βλεμμα. "Δεκα μεριδες σουσι θα παραγγειλω και θα τις πληρωσεις ολες εσυ."

"Δε ξερω αν θα ηταν χειροτερο να φαω λιγο απο εκεινες τις αηδιες που πηραμε τη προηγουμενη φορα ή που εφαγα ολες τις νοστιμιες αυτες και δε μπορω να κανω βημα απο το υπερβολικο βαρος μου." "Ααα ωστε το παραδεχεσαι πως ηταν αηδια ολα εκεινα." "Ποοο ρε  Κλειω ναι το παραδεχομαι. Ευχαριστηθηκες;" "Ναι πολυ!" Εχουμε φαει πολυ και βλεπουμε τηλεοραση.

"Ελενακι μου, εμενα θα μου επιτρεψεις να αποσυρθω γιατι οπως σου ειπα και πριν η κουραση εχει πιασει κοκκινο." "Ενταξει εγω θα μιλησω λιγο με τον Γιαννη και θα ερθω να κοιμηθουμε μαζι. Μη ροχαλιζεις ομως αποψε τη προηγουμενη φορα ματι δεν εκλεισα." "Υπο αλλες συνθηκες θα το μετανιωνες αυτο που ειπες αλλα τωρα ειμαι πολυ κουρασμενη για να σκεφτω κατι. Παω για μπανιο και μετα για υπνο."

Το ζεστο νερο πεφτει στους ωμους μου σαν λυτρωση απο ολο το φορτιο της ημερας. Κλεινω τα ματια μου και αφηνομαι στη μαγικη αυτη αισθηση. Τα ματια του με κοιτουν για ακομα μια φορα. Αυτο το βλεμμα του με στοιχειωνει τρεις μηνες τωρα. Τρεις ολοκληρους μηνες κοιμαμαι και ξυπναω εχοντας τον στο μυαλο μου. Τις πρωτες μερες ειδικα ηταν πολυ δυσκολο. Ενιωθα πως με προδοσε, με ξεφτυλισε. Ολο αυτο ηταν τοσο περιεργο για εμενα να εχω αναπτυξει τετοια αισθηματα για εναν αντρα σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα. Καθως περνουσε ο καιρος αυτη η ελλειψη που ενιωθα καθημερινα γινοταν συνηθεια και αρχιζα να ξεχνιεμαι. Με τη Μαργαριτα στην αρχη δε μιλουσαμε ωσπου αποφασισα μια μερα να την παρω τηλεφωνο. Απο τοτε μιλησαμε αλλες τρεις φορες μεσω μηνυματων αλλα παντα η συζητηση ηταν σε ασφαλη ορια. Μονο μια φορα τη ρωτησα για εκεινον και μου ειπε πως ειναι στο Λονδινο για ενα συνεδριο. Η Ελενα τρεις μηνες τωρα εχει σχεση με τον απιστευτο Γιαννη ο οποιος αποδειχτηκε πολυ καλος ανθρωπος πανω απο ολα. Κανει τη φιλη μου ευτυχισμενη κι αυτο μετραει. Αν και ξερω πως ειναι ακομα πολυ νωρις για να σχηματισω οποιαδηποτε αποψη η σχεση τους φαινεται να εχει μελλον.