Θέλω να σε δώ

Κεφαλαιο 33

Τον εβλεπα να μου μιλαει εκμυστηρευοντας μου αυτη τη πληγη που κουβαλουσε μεσα του. Δακρυα γεμισαν το προσωπο του και καποια στιγμη δε μπορουσε να συνεχισει. Πνιγοτανε απο τους λυγμους και απο εκεινο το σφηξιμο στη καρδια που οι μνημες αυτες δημιουργησαν.

Δεν καταλαβα ποτε αρχισα κι εγω να κλαιω μαζι του. Τον πηρα στην αγκαλια μου κι εκεινος στο στηθος μου εκλαψε σαν μικρο παιδι. Δε θυμαμαι ποση ωρα ειμασταν ετσι μα ενιωθα πως σιγα σιγα εκεινος ηρεμουσε. Οι λυγμοι του σταματησαν και το κρατημα του γυρω απο τον κορμο μου δεν ηταν τοσο σφηχτο οπως την αρχη. Καποια στιγμη σηκωσε το κεφαλι του και απομακρυνθηκε ελαχιστα απο κοντα μου.

"Ξυπνησα μετα απο τρεις περιπου μερες." Μου λεει καθως με το ενα χερι του σκουπιζει το προσωπο του και ακουμπαει στο κεφαλαρι του κρεββατιου. Εγω τον κοιταζω αμιλητη. Δε μιλησα καθολου ολη αυτη την ωρα. Περιμενα εκεινον να συνεχισει υπομονετικα. Του εδινα τον χωρο και χρονο που η συγκεκριμενη κατασταση απαιτει κι εκεινος καποιες στιγμες με το αγγιγμα του στο χερι μου με ευχαριστουσε γι'αυτο.

"Βαρια κρανιοεγκαιφαλικη κακωση που ειχε ως αποτελεσμα μια βλαβη στο οπτικο νευρο." Λεει και για λιγο κανει μια παυση παιρνοντας τις αναπνοες που χρειαζεται.
"Στην αρχη πιστευαν πως ειναι προσωρινη η τυφλωση. Εκανα εξι χειρουργια μεσα σε τεσσερις μηνες. Ομως κανενα αποτελεσμα η τυφλωση ηταν μονιμη κι εγω επρεπε να ζησω με αυτο εξαιτιας ενος ανωμαλου μαλακα που κακοποιησε και βιασε την αδερφη μου μεσα στο ιδιο μας το σπιτι."
Λεει και ρουφαει την μυτη του ενω τα δακρυα του τρεχουν ασταματητα. Τον πλησιαζω ξανα κι εκεινος με εκπλησσει ανοιγοντας τα χερια του για να με αγκαλιασει.

Με κραταει σφηχτα και δινει φιλια στο κεφαλι μου. Νιωθω τα δακρυα του να κυλανε απο το προσωπο του στο δικο μου και να γινονται ενα με τα δικα μου. Τα χερια μου χαιδευαν το στερνο του και τα χειλη μου αφηναν φιλια πανω του. Ορισμενες φορες του ψιθυριζα ποσο πολυ τον αγαπω και ως απαντηση ενιωθα το κρατημα του να γινεται πιο δυνατο.

"Εισαι καλα;" τον ρωταω μετα απο ωρα οταν πλεον εχουμε ηρεμησει και οι δυο.
"Ναι...ειναι απλως δυσκολο." Μου απανταει και του δινω ενα φιλι στις ακρες των χειλιων του. Εκεινος μου χαμογελα λυπημενα και αγκαλιαζει το προσωπο μου με τις παλαμες του.

"Ποτε δε πιστευα πως θα μπορεσω να ερωτευθω, να αγαπησω μετα απο εκεινη τη νυχτα. Ειχα πειστει πως θα μεινω μονος μου και ημουν ενταξει με αυτο. Ομως ηρθες εσυ και...Θεε μου νομιζω πως δε θα υπαρχω μετα απο εσενα. Μα ορισμενες φορες θελω τοσο πολυ να σε δω. Εστω για δευτερολεπτα." Λεει κι εγω αδυνατω να σταματησω να κλαιω. Συγκινουμε στεναχωριεμαι χαιρομαι. Δε ξερω τι ακριβως νιωθω αυτη τη στιγμη.