Θέλω να σε δώ

Κεφαλαιο 22

Εχθες το βραδυ δεν κοιμηθηκα καλα. Ο κομπος στο στομαχι μου δεν ελεγε να με αποχωριστει. Ηθελα να τον ακουσω και να μου πει πως ολα ειναι καλα. Ετρεμα στη σκεψη πως αυτη μπορει να ηταν η τελευταια φορα που μιλησαμε πριν παει στο Λονδινο. Απο την αλλη ομως ο θυμος μου, μου υπενθυμιζε συνεχως οτι εκεινος ακομη νομιζει ,πως θα τα παρατησω. Θα τον παρατησω με τη πρωτη δυσκολια.

Νομιζε, πως ειναι νωρις; Ποτε δεν ηταν νωρις. Απο τη πρωτη στιγμη ειχα παραδοθει και περιμενα ανυπομονα να με πνιξει το συναισθημα αυτο. Το μουδιασμα που καθε φορα εκεινα τα ματια μου προκαλουσαν. Η γλυκα που τα χειλη του μου χαριζαν αχοραταγα. Και εκεινα τα χερια του την ικανοποιηση και την πληρη παραλυση του κορμιου μου.

Η πρωινη μου βαλεριανα δε βοηθησε πολυ στο να καταπολεμηθουν τα νευρα μου δινοντας λιγη ηρεμια την οποια αναζητω. Ποτε εγω δεν ειχα τετοια προβληματα. Με τον Παυλο ολα ηταν ευκολα. Δεν υπηρχαν πολλοι καβγαδες ουτε διαφωνιες. Ομως αυτο ηταν που μου ελειπε. Το παθος, η ακαταμαχητη επιθυμια για τον αλλον. Με τον Παυλο ηταν απλα ηρεμα. Ηρεμο σεξ, ηρεμα ραντεβου. Ακομα και οι ταινιες που βλεπαμε ηταν κοινωνικες. Χωρις δραμα και δραση. Μια απεραντη μονοτονια.

Οχι, ο Αλεξανδρος δεν ειναι ετσι. Και ειμαι τοσο ερωτευμενη μ'αυτο. Παρ'ολα αυτα απογοητευτηκα που με θεωρει δειλη και, οτι θα κανω πισω.

...

Η μερα σημερα στο γραφειο ηταν ακριβως αυτο που χρειαζομουν. Ειχα τοση δουλεια και συναντηθηκα με αρκετους συναδελφους συζητωντας για το καινουργιο προτζεκτ. Ολα αυτα μου απεσπασαν τη προσοχη μου απο τον Αλεξανδρο και τη χθεσινη μας λογομαχια κανοντας μου τη μερα λιγακι πιο υποφερτη.

Νιωθω το κεφαλι μου βαρη, και τα ποδια μου πλεον δε με κρατανε πανω στις ψηλες μποτες μου. Σημερα δε πηρα το αυτοκινητο μου γνωριζοντας πως η ευρεση κενης θεσης για να το αφησω θα ηταν δυσκολη και χρονοβορα.

Πληρωνω τον οδηγο του ταξι και με αργα βηματα περπαταω προς την εισοδο της πολυκατοικιας μου. Οοο ενα ποτηρι κοκκινο κρασι θα ηταν οτι πρεπει για τη κατασταση μου. Μπαινω μεσα στο ασανσερ και περιμενω μεχρι να φτασει στον οροφο μου καθως ακουμπαω στον τοιχο απο τα δεξια μου και κλεινω τα ματια μου.

Ξαφνικα ενα παραπονο με πιανει και δακρυα αρχιζουν να τρεχουν απο τα ματια μου. Μου ειχε υποσχεθει πως θα ερχοταν να με δει. Μου ειχε πει πως θα ηταν εδω πολυ συντομα και πιστευα πως θα ερχοταν πριν ταξιδεψει για Λονδινο. Ο χθεσινος μας ομως καβγας μου γκρεμισε καθε ελπιδα.
Αυτο ηταν...κρατησε για παρα πολυ λιγο και δε καταφερα ουτε να  τον νιωσω. Να αισθανθω τη ζεστασια του.