Oswój mnie

Walentynki, cz. 2

Och rany, zirytujecie się końcówką tego rozdziału. 

Logan zmarszczył nos i zaciągnął się mocno powietrzem. Słońce chyliło się ku zachodowi rozlewając czerwienią po nieudeptanym śniegu. Mróz szczypał w policzki, ale dzięki niskiej temperaturze trop był wciąż świeży. Czuł, że Rogue i Mystique były tutaj ponad godzinę temu. Zapach był ledwie wyczuwalny, ale ślady opon na śniegu były jednoznacznym sygnałem, że ktoś tutaj był. Pójście tym tropem było jednak bezcelowe: samochód na pewno wjechał na gęsto uczęszczaną trasę, a zapach wymieszał się z zapachami masy innych ludzi.

- Cerebro wyczuł słaby ślad Mystique w New Jersey – usłyszał w słuchawce Jean. – Jakieś dwie minuty temu.

- Konkrety, Jeannie – mruknął Logan.

- Wschodnie Jersey City – westchnęła. – Niestety tylko tyle mam, sygnał był za słaby.

- Ciekawe, po co Mystique chciała zmienić swoją postać już po uprowadzeniu Rogue? – rzucił pytaniem Scott, rozglądając się wokół. Było spokojnie, bezwietrznie, ale coraz zimniej. Magazyny rzucały długie cienie na betonowe ścieżki, gdzieniegdzie stały koksowniki oraz wielkie opony. Zupełnie inaczej wyobrażał sobie walentynki z Jean.

- Czy to ważne? – jęknęła Tabitha, otulając się mocniej futrzanym kołnierzem kurtki. Pomimo tego, że wszyscy byli w swoich x-uniformach, które powinny dawać doskonałą ochronę również w niskich temperaturach, dziewczęta – zwłaszcza Tabitha oraz Kitty – drżały z zimna. – Znajdźmy Roguey jak najszybciej.

- Lecimy do Jersey – zawyrokował Logan. – Pakujcie się do x-jeta.

- To moja kwestia – mruknął do siebie Scott, obserwując, jak jego zespół wchodzi do niewielkiego samolotu.

W kilka minut później lądowali w pobliżu doków w Jersey City. Słońce zdążyło się już schować, pozostawiając przebijający się przez chmury sierp księżyca. Zimny podmuch od rzeki Hudson potęgował uczucie chłodu, który i tak nieźle dał w kość X-Menom.

- To chyba najmroźniejsza noc tej zimy – zauważyła drżącym głosem Tabitha.

- Często wychodzisz nocą z Instytutu, że masz porównanie? – mruknęła do niej Kitty, obserwując, jak z jej ust wydobywa się para.

- Wystarczająco często, by nie chwalić się tym na głos – odpowiedziała szeptem Tabby.

- Zaczyna prószyć śnieg – powiedział głośno Logan, patrząc posępnie na blaszane budynki i kilka łódek przycumowanych do brzegu. Jeśli się nie pospieszą, jakiekolwiek ślady Rogue i Mystique zostaną zasypane.

*

Tym razem nie czuła bólu, nie słyszała też szepczących w jej umyśle świadomości. W jej głowie panowała cisza. Stan, o którym marzyła od dawna, zamiast radości spowodował u niej narastające uczucie niepokoju. Otworzyła oczy i zamrugała kilkakrotnie. Światło było dużo intensywniejsze od świetlówki, którą zapamiętała sprzed utraty przytomności. Spróbowała ruszyć nogą, ale metalowe klamry wciąż ciasno oplatały ją w kostkach i nadgarstkach. Westchnęła. Panika wracała.

Pomieszczenie, w którym się znajdowała, różniło się od poprzedniego. Na pewno było większe, ale nie tak dobrze oświetlone. Nad sobą miała wycelowaną w siebie ogromną lampę z białym światłem, ale poza tym sala ginęła w ciemnościach. Po swojej lewej stronie Rogue zauważyła metalowe drzwi z osiatkowanym niewielkim okienkiem, za którym było widać obficie oświetlony korytarz w kolorze szpitalnej zieleni. Po prawej widziała szafki, które zapewne ciągnęły się również za nią. Nie zdążyła się dokładniej przyjrzeć, gdyż tuż nad jej głową pojawiła się znajoma twarz.