Weerwolf mates

Weer naar huis

Loïs pov. 

Ik word wakker omdat iemand de deur van mijn kamer open doet en ja hoor daar staat Charlotte. 'Goede morgen lekker geslapen?' 'Ja, dankje en jij?' vraag ik slaperig. 'Goed dankje en hoe was het hier?' 'Prima ik heb Hadewych daarna niet meer gezien.' 'Fijn?' 'Ja.' 'Ik ga je weer aan de voeding leggen.' 'Oké.' 'Is er wat je reageert kortaf.' 'Nee, er is niks behalve dat ik geen trek heb.' 'Loïs, ik ga niet in discussie.' 'Oké, maar mag ik gewoon alles doen?' 'Het spijt me Loïs...' 'Wat is er?' 'Je moet zoveel mogelijk in bed blijven, de doktoren hebben nog geen uitslag maar, je was gisteren heel zwak nog en we zijn bang dat het dan fout gaat dus daarom.' Ik zucht verslagen en kijk uit het raam ze geeft me nog een aai over mijn hoofd en loopt weg. Als ze weg is beginnen de tranen te lopen heel zachtjes en rustig. Ik merk niet dat Britt is binnen gelopen tot dat ze me tegen zich aan trekt. 'Lieve schat wat is er?' 'Ze vinden mij te zwak dus daarom moet ik weer zoveel mogelijk in bed liggen.' 'Ach meis toch, het komt allemaal goed en hebben ze de uitslag?' 'Nee helaas nog niet, maar ik hoop hem binnenkort te krijgen en waar is de rest?' 'Ze hadden allemaal wat te doen of sommige sliepen nog.' Dan komt Charlotte binnen. 'Luna.' Ze maakt een buiging en loopt door en begint wat draadjes aan te sluiten aan een apparaat. 'Wat ben je aan het doen?' 'We hangen je ook aan het infuus voor bloed, je bloedwaardes zijn heel laag.' 'Hoe komt dat Charlotte?' 'De doktoren zijn nu aan het uitvinden waarom luna, maar uit een van de onderzoeken kwam eruit dat ze te weinig hemoglobine in haar bloed heeft zitten dus geven we haar extra bloed met hemoglobine erin toe dienen.' 'Noem me maar gerust Britt en je.' 'Is goed lu....' 'Britt.' 'Britt.' We lachen om hun gesprek, maar staar al snel uit het het raam. 'Maar Loïs, je mag morgen je verjaardag vieren maar dan moet je de dag daarna voor controle komen.' 'Dankje, dankje.' 'Rustig, je moet wel rustig aan doen.' 'Ja Charlotte en ik heb genoeg mensen om me heen die op me letten.' 'Zal vast goed komen, maar ik ga verder succes Loïs.' 'Dankje.' Ze loopt weg. 'Britt, ik ben bang.' 'Het komt goed, echt waar.' Ze geeft me een knuffel zo goed als het kan. 'Je bent sterk en je slaat je er wel door heen.' zegt ze in mijn haar en ze drukt een kus op mijn hoofd. Dan val ik langzaam in slaap. 

---

Ik word wakker en zie dat iedereen er staat. 'Loïs.' 'Floor.' Ze geeft me een knuffel. 'Loïs, je bent wakker.' 'Hoi Thomas.' 'Loïs, we hebben uitslagen, maar daarvoor zou ik eerst de alfa over moeten spreken en dan jou er over inlichten omdat hij de voogd over jou heeft opgenomen.' 'Is goed.' Ze lopen weg en ik hoor een hoop geschreeuw van David. 'Britt, wil je gaan kijken?' 'Ja ga ik doen.' Ze staat op en loopt weg. 

Britt pov. 

Ik loop naar de gang toe en zie dat Dav gefrustreerd is. 'Dav doe rustig en kom naast me staan.' Hij komt naast me staan en legt een hand om mijn heup. 'Wil je alsjeblieft nog een keer herhalen Thomas van de uitslag en Dav gedraag je.' 'Natuurlijk Luna, zoals jullie waarschijnlijk al weten heeft ze anorexia en is ze depressief.' 'Ja klopt.' 'Door dat ze op het randje van leven en dood was in de zin van anorexia heeft ze te weinig hemoglobine en andere stoffen in haar lichaam en ze is heel zwak en we hadden haar eerst in coma gelegd maar dat heeft niks geholpen, dus voorlopig moet ze op controle komen voor haar anorexia en daarin moeten jullie ook haar echt de hele dag in de gaten houden zodat ze ook niks kan uitspugen als het moet en begin met kleine beetjes eten en een psychiater laten komen is misschien ook verstandig en uit de uitslagen bleek dat ze door haar depressie ze last heeft van paniekaanvallen.' 'Dat snap ik van het eten maar ze wou geen psychiater maar ons als hulp en ze word morgen achttien en dan kan ze haar mate vinden en misschien helpt dat ook voor haar depressie.' 'Dat kunnen we even aan zien en als het slechter gaat dat moet ze toch echt terug komen.' 'Doen we dat, dankjewel Thomas.' zeg ik verdrietig. 'Fijne dag nog alfa en luna.' Hij loopt weg en ik word meteen omgedraaid en geknuffeld. 'Britt ik trek het allemaal niet meer.' 'Je moet het trekken doe het dan voor mij, ik red het anders ook even niet.' En ik begin zachtjes te huilen en denk aan de baby al die stress is niet goed voor hem of haar. 'Britt we slaan er door heen.' 'Sorry.' 'Zeg nooit sorry omdat je huilt, je hebt ook gevoelens en huilen is goed schat.' Ik wrijf mijn tranen weg en haal even adem en knik en ik wrijf zijn tranen weg en geef hem een kus, hij gaat erin mee en zegt: 'Ik hou van je.' 'Ik hou ook van jou.' Ik pak zijn hand en we lopen naar Loïs toe. 'Britt en?' hoor ik zwakjes achter me het doet me pijn haar zo te zien. 'Je hebt anorexia en je bent depressief en je krijgt daarvan bijwerkingen soort van zoals te lage bloedwaardes en paniekaanvallen, je moet ook regelmatig op controle komen.' Ze knikt en gaat zitten en staat op. 'Wil iedereen weg zodat ik me kan omkleden?' 'Ja tuurlijk.' en ik duw iedereen de kamer uit en we gaan op de gang wachten. 'Britt red ze dat denk je?' 'Ja tuurlijk Floor, hoop ik.' zeg ik er nog snel en zacht erachter aan. Blijkbaar hoort ze het en kijkt me aan.' Dan trek ik het niet meer en ren naar buiten niet rennen maar echt hollen en ren naar een bankje toe in het park en ga zitten en huil er alles uit, het boeit me niks als mensen me zo zien. 'Mama?' 'Lies, oh meis toch.' 'Je huilt?' 'Ja mama is verdrietig.' Ze kruipt op me schoot en slaat haar handjes om me heen. Ik was haar helemaal vergeten vanochtend. 'Sorry lieverd.' 'Waarom sorry?' 'Niks schat.' Ik druk een kus op haar voorhoofd. 'Britt!' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Micheal staan. Hij rent op me af en trekt me in een knuffel.  'Ik trok het even niet meer.' 'Het is al goed.' 'Ome Micheal?' 'Ja lieverd.' Hij tilt haar op en geeft haar een knuffel en ik glimlach bij het zien van die twee. 'Wat is er?' 'Niks belangrijks voor jou.' 'Britt?' hoor ik heel zachtjes achter me. 'Loïs?' Ze zit in een rolstoel met een deken om zich heen geslagen en ik loop op haar af, ze staat op en geeft me een knuffel. Ik voel haar botten maar negeer het voor even. 'Het spijt me dat ik weg rende dat verdien....' 'Shhhst, ik snap het en het is ook niet makkelijk voor jullie.' 'Mama verdrietig en Loïs ziek?' 'Ja Lies.' 'Waarom dan ome Micheal?' Micheal negeert Lies voor heel even. 'Ik stel voor dat Britt naar huis gaat met David en dat ze gaat slapen.' 'Loïs...' 'Je wil zeggen dat het niet hoeft maar het is verstandig oké?' Ik knik en zucht. 'Ik hou van je.' 'Ik ook van jou Britt.' Ik geef haar nog een kus op haar hoofd en zie dat Dav al klaar staat met mijn jas hij legt hem over mijn schouders en we zeggen nog iedereen gedag en lopen naar de auto. Dav slaat zijn arm om me heen en trekt me tegen zich aan. 'Dav, mag ik zo gaan slapen?' 'Tuurlijk, schat.' Ik glimlach en leun mijn hoofd tegen zijn schouder aan. We rijden naar huis en als we thuis zijn, lopen we meteen naar boven. 'Hier mijn shirt die wil je nu wel.' 'Je kent me te goed.' Ik kleed me om en ga tegen Dav in bed aan liggen.