Coffee

316 6 0
                                    

Coffee

Eliza's POV

Akala ko kaya ko na, akala ko ready na ko pero hindi pa pala. Umpisa palang, naguluhan na ako. umpisa palang may pagdadalawang isip na pero tinuloy ko padin. I gave too much of it to the point na wala nang natira para sa akin pero it's all okay kasi alam kong tao ako, may pagiiba at time will help me grow.

Eliza Marcier, a girl who does not even deserve anything. A girl who has a wall protecting her from..everything. Madami akong hindi naranasan ever, tulad ng karamihan pero that did not stop me from doing the things that I love. No matter how bad a person is, gagawin ko padin ang lahat para lang hanaping ang kabutihan nila. Kahit alam kong ayaw sa akin ng sariling kong tatay, hinanap hanap ko padin sila.

And I did, I found him.. and my 8 brothers. I found 8 half Italian men and ever since I tried my best to have a family.

A journey that lasted for 7 years.

first year, I found them pero katulad ng inexpect ko.. at ng lahat, hindi ganon kadali silang kilalanin.

Second year, I almost gave up. naubusan ng time dahil halos 24/7 akong nasa ospital. mahirap man pero kailangan kong bantayan si mama, leukemia. Inaamin kong malungkot, masakit isipin pero hinding hindi ako pwedeng umiyak sa harap niya. pero syempre, my loving kuyas are there for me in every step. 

Third year, ganon padin. Masakit padin pero para naman sa nanay ko eh.

Fourth year, she went away too soon. Hindi ako ready, alam kong mangyayari to pero alam ko din naman na never ako magiging ready para dito. I said goodbye pero there are a lot to say. Kaya naman si mama ang naging diary ko, I told her everything and alam kong nakikinig siya.

Fifth year, hindi na naman ako ready. Wala naman nakapagsabi sa akin na mawawala ko pala lahat. Nawala ko scholarship, bahay, pati ba naman best friend ko lilipad ng ibang lugar? best friend daw.. pero only friend.

Sixth year, medyo close na kami ng mga 'kuya' ko, wala naman na silang choice eh mukha ko yung bumubungad sa kanila every single day eh. It was kinda fun, princesa ng bahay? more like their personal laughing stock pero I'm fine with that. masaya naman silang kasama. One problem, 8 men who are 20+ year olds who acts like their 5 or whatever.

Seventh year. present year. Last year in high school. Kaya naman..medyo. Ang daming nangyayari pero okay lang, strong to eh. Pero may mga bagay lang talaga na hindi tayo ready.

"Eliza, can you get us coffee on your way here?" Habol pa ng napaka sweet kong kuya, Francesco Marcier. 4th son.

"Kuya..hindi ko keri yon! ang dami niyo" sagot ko naman pero dahil matalino siya, hindi niya yung pinatapos. hangin lang pala yung kausap ko.

Paano na naman ako uuwi neto? matatapon lang to sa sasakyan ko.

Buhat buhat ang dalawang cup carrying trays in both hands, not knowing how I would open the door. kaso saktong pagka talikod ko, gumuho ang mundo ko -- and trays pala dahil a man who is wearing an university hoodie is standing right behind me.. and now he is drenched in coffee..

coffee..

crap

HOT COFFEE

"Oh crap, I did not know. I am so sorry" I said while panicking.

I looked at him, and he clearly looks mad. he was giving me a plain ass death stare. A death stare that I felt through my whole body, hanggang buto ramdam ko.

"What the hell?" sabi naman niya using a.. cold voice. I don't usually feel this but I'm scared? hindi ko alam kung ano pero It's a feeling that I never felt before.

Oneshot story compilationTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon