Something To Fight For (dramione, Dutch)

6. in villa Malfidus

(heey, ff vooraf. ik heb dit hoofdstuk iets minder slordig geschreven als het vorige hoofdstuk, maar het is nog steeds niet helemaal perfect ofzo. Maar dat doet er niet toe. NIET PERFECT IS OOK GOED! Onthoud dat. Veel plezier met lezen!)

Pov Draco

Ik pak mijn koffer stevig vast, en verschijnsel naar huis. Daar is het, mijn huis. Niet dat ik me daar thuis voel, maar het is tenminste wat. Het is groot, en ik heb een eigen kamer, een eigen bibliotheek. Ik heb er nog nooit echt een gelezen, maar dat doet er niet toe. Ik loop richting de poort. "Ga open" fluister ik in sisseltong. De poort gaat open. En gespannen loop ik naar de deur. "Ga open" fluister ik nog een keer in sisseltong. En weer gaat de deur open. Ik loop naar binnen, en wil in de hal de trap op rennen. "De jonge heer, Malfidus..." zegt een stem. Ik draai me om. Ik had het kunnen weten! De nieuwe vergaderruimte... in ons huis. Ik kijk recht in twee blauwe ogen van hem. O nee! De Heer van het Duister! Ik kijk hem aan. Ik ben bang... "ik had je al verwacht..." zegt hij op een kille toon. Ik open mijn mond, maar er komt geen geluid uit. Ik zie iedereen zitten, mijn vader, mijn moeder, mijn verschrikkelijke tante Bellatrix, zelfs Sneep, en velen anderen. Ik draai me op en loop naar de trap. "Tot zo." zucht ik. En ik til mijn loodzware koffer de trap op. *zucht* Was ik nu maar niet gegaan. Door alle angst, is Hermelien gelukkig even uit mijn hoofd. Ik loop door een lange gang naar mijn kamer. "alohomora" fluister ik zacht. De deurklink gaat langzaam open. Ik heb een grote, groene, en eigenlijk best wel trieste kamer. Al die jaren, dat ik in dit huis woon, heb ik deze kamer alleen maar gebruikt om al mijn gevoelens in op te proppen. Als mijn me vader weer eens pijn had gedaan. Ja, slapen doe ik hier eigenlijk niet echt vaak. Dat doe ik meestal in bad, in de badkamer die een slot op de deur heeft. Op de badkamer, die ik met zoveel mogelijk spreuken heb voorzien, waar onmogelijk iemand anders binnen kan komen, zonder dat ik daar toestemming voor geef. Want het is mijn badkamer. Ik zet mijn koffers neer op mijn bed. Ik mis Hermelien. Waarom moest ik die godverdomme opdracht krijgen! Waarom ik GODVERDOMME! Ik trap mijn koffers om, en die komen met een harde dreun neer. Ik heb me echt in de nesten gewerkt. Ik loop naar de kledingkast, of ja eerder de kleding kamer. Dat heb je met zo'n villa als huis. Ik maak de deur open, en pak er een helemaal zwart gewaad uit. Ik ga tenslotte niet in mijn schoolgewaad naar zo'n vergadering. Ik tik met mijn toverstok een keer op het zwarte gewaad, en een keer op mijn schoolgewaad. "commutationem." Fluister ik. En de gewaden verwisselen. Ik kijk in de spiegel, en haal een keer diep adem. Ik kan dit. Ik draai me om en loop de kamer uit. De lange gang door, dan links, en de trap af. Ik ken deze weg maar al te goed. Ik loop de trap af en hoor geroezemoes onder. Dit gaat een zware dag worden. Ik kijk op de klok links, het is nog maar twee uur. Zuchtend kijk ik naar de deur. Ik loop er langzaam op af, en klop er twee keer op. De deur gaat open. "Goedemiddag Draco. Neem plaats, neem plaats." Ik kijk jeweetwel aan en knik een keer goedkeurend. Ik kijk rond en ik neem plaats op de lege stoel, naast mijn moeder, en -tot mijn verbazing- naast Dorothea Omber! ik ken haar vaag, van mijn vijfde jaar, ze was vervangend schoolhoofd, en lerares verweer tegen de zwarte kunsten. WAT ZE ONS NIET EENS NORMAAL GAF! Ze zag er kleurrijk uit, iedereen in het zwart, behalve zij... in haar roze, hoe zal ik het zeggen, in haar roze huppel-kut. Ik kijk nog een keer goed om mee heen. Ik ben bang, zo bang dat ik door de grond kan zakken. Zo bang, dat dit de laatste minuten van mijn leven zullen zijn. Zo bang, voor alles wat me te komen staat. "Lucius, het woord is aan jou.' Zegt jeweetwel met een grijns. Ik kijk naar mijn vader, hij slikt moeizaam. Hij heeft het altijd moeilijk gevonden om zich goed te gedragen tegenover hem. "Zoals je weet..." Begint hij. "zijn wij niet blij met hoe jij je de eerste dagen van het schooljaar hebt gedragen. Met dat mOdDeRbLoEdJe zoenen! Wat bezielt jou!" Tranen branden achter mijn ogen. Mijn vader, mijn eigen vader... die altijd zo trots is op zijn 'bloedzuivere naam Malfidus' geeft commentaar op mij. Commentaar, die ik diep van binnen niet eens verdien. Ik kijk naar mijn arm, daar gaat het duistere teken gebrand worden. Mijn moeder pakt ongemerkt onder de tafel mijn hand vast. Ook zij moet sterk blijven. "Die Griffel is een bloedverrader, een kind met dreuzel ouders!" Mijn vader spuugt de woorden gewoon uit. Ik hou van Griffel, met heel mijn hart. Maar nee, dat gaat nooit iemand begrijpen. Zelfs ik zelf niet. We waren de grootste vijanden, en opeens, na die zoen- NEE DRACO! VERGEET DIE ENE ZOEN! Ughhhh, ik haat het. De rest wat mijn vader zegt, hoor ik niet eens. Het gaat het ene oor in, en het andere oor uit. Ik knijp in mijn moeders hand, zij is de enige die me ooit zal begrijpen. Draco, blijf sterk, van janken word het niet beter. Spreek ik mezelf toe. De hele tafel lacht opeens, wat heb ik gemist? Heeft iemand wat gezegt? Ik kijk naar mijn tante Bellatrix, de enige die ik vanaf mijn geboorte al heb gehaat. "Draco is verliefd op een dreuzelmeisje!" Schreeuwt ze me plagerig toe. Dat was er waarschijnlijk zo grappig dus. "Uhm, uhm." Kucht de stem naast me opeens. Ja, Omber weer hoor! Omber is altijd maar goed geweest in twee dingen, kuchen en mensen straffen. "Draco... Is die Hermelien dat ene mens, die vorig jaar de strijders van Perkamentus heeft opgericht?" Vraagt ze met een lachwekkende ondertoon. Ik knik, want er komt toch geen geluid uit mijn mond. De mensen aan tafel beginnen nog harder te lachen. Na ruim twee minuten word het pas weer stil. "Kom staan Draco, dan kan ik je eens goed bekijken." Zegt voldemort weer. Ik laat rustig de hand van mijn moeder los, en sta op. Voldemort komt naar me toe lopen. "Geef me je arm!" Commandeert hij me. Ik twijfel even, als ik dit niet doe, dan word ik vermoord, als ik dit wel doe, dan gaat mijn leven kapot. Ik til mijn arm rustig omhoog. En ik durf bijna niet te kijken. Langzaam schuift voldemort mijn mouw omhoog. Mijn hart telt meer dan duizend slagen per minuut, dit wil ik niet godverdomme! Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. "Bang?" Vraagt hij op kille toon. Ik schud mijn hoofd, "Zeker niet." Zeg ik langzaam. Hier komt het moment, waar ik vroeger jaren op heb gewacht, ik wilde altijd al een dooddoener worden. Alleen ik was veel te jong. Nu zou ik willen, dat ik nooit een dooddoener wilde worden, dat ik vanaf het moment dat ik de sorteerhoed op m'n kop kreeg, in gryffindor ingedeelt zou zijn. Want Zwadderich maakt je leven simpelweg kapot. Ik zucht. Vaarwel mijn leven...

JAAAAA!!! Weer een nieuw hoofdstuk! Gaat Draco nog iets doen, zodat hij toch geen dooddoener word? Of heeft hij echt geen keuze. Je leest het in het volgende hoofdstuk!

Random informatie:

- dit hoofdstuk heeft exact 1200 woorden!

- vanaf volgend hoofdstuk ga ik weer uit andermans pov's schrijven (zoals bv. Harry die op zweinstein is ofzo)

- EN HET LEUKSTE: komt in het eind van volgend hoofdstuk!! YEAH! Ik ga jullie nog niets verklappen. Sorry!!

Laat even weten wat je ervan vind, en geef alsjeblieft een sterretje ding (zo'n stem ;-).

EN OMFG!!! IK HEB BIJNA DE 100 READS! IK KAN HET GEWOON NIET GELOVEN! Ik dacht dat ik hooguit 10 reads zou halen in totaal! Hihi! Hopelijk halen we zo snel mogelijk de 100 reads, dus stuur dit boek door naar al je vrienden en vriendinnen (desnoods je ouders, opa, oma, tante, oom, neef, nicht, buurman, weet ik veel wie allemaal) maar ze moeten wel een potterhead zijn he ;-) (nee hoeft nii maar is wel leuk X)

TOT HET VOLGENDE HOOFDSTUK!!!