Something To Fight For (dramione, Dutch)

13. hoezo help je me?

Pov Draco

"Malfidus? Gaat het?" Het geluid komt dichterbij. Hij staat bijna in het licht, zodat ik hem goed kan zien. Ik hoor het aan zijn stem. Hij is het. Ik slik. "P- p... potter?" Mijn stem hakkelt. Wat wil Potter van me? "Ja ik ben het, mag ik?" Potter wijst naar de vloer naast me. Ik knik langzaam, niet wetende of ik dit eigenlijk wel toe moest laten. Hij komt naast me zitten en wrijft met zijn hand over mijn rug. Tranen beginnen te lopen. Ik weet niet waarom. Maar hij voelt aan als een vriend. Een vriend die ik kan vertrouwen. Ookal haat ik hem misschien zo erg. "Malfidus..." begint hij. "Ik weet niet waarom ik hiernaartoe ben gekomen, ik zal wel behekst zijn want ik weet niet wat me bezield, om mijn vijand te troosten." Hij valt stil. Is hij behekst? Onder de imperius vloek? Ja maar daar kan hij zich toch tegen verzetten? "Maar twee dingen weet ik." Vervolgt hij zijn verhaal. "Één, je gaat me uitleggen hoe het tussen jou en Hermelien zit. En twéé, of je het wilt of niet, we gaan onze ruzie eens neerleggen, want ik heb er zo langzamerhand genoeg van." O nee, Hermelien zal het toch niet vertelt hebben? Wat als mijn vader hiervan hoort? Of de heer van het duister? "Ja Malfidus?" Klinkt de dreigende toon van Potter. Ik knik met mijn hoofd. Ik heb nu toch geen zin in meer problemen, het enige wat ik nu nodig heb, is steun. "Waar is een rustige plek waar niemand komt?" Vraagt Potter. Nergens is het rustig, we zullen altijd samen gezien worden, hoe dan ook. "Nergens, of ja... de kamer van hoge nood misschien. Maar daar komen we toch niet zonder dat anderen ons samen zien." Potter glimlacht. "Daar heb ik wel een oplossing voor." Fluistert hij zacht. Hoe wilt hij er nou vooe gaan zorgen, om onopgemerkt door het kasteel te sluipen? En het moet al laat zijn, dus waarschijnlijk zijn de eerste en tweedejaars al weg, maar de oudere nog niet. Potter haalt iets uit de binnenkant van zijn gewaad. Het lijkt op een soort cape, maar dan- "Wacht eens even! Daar heb ik een sprookje over gelezen! Is dat- is dat de echte onzichtbaarsheids mantel?!" Vol verbazing kijk ik naar het ding. Ik heb nooit geweten dat die cape echt bestond. Potter knikt, "geërfd van mijn vader." Zegt hij met een iets wat bedroefde stem. Potter staat op en steekt een arm naar me uit. Ik pak de arm aan en sta op. Meteen dan voel ik weer hoe zwak en misselijk ik ben. Met moeite hou ik mezelf overeind aan de muur. Langzaam sluit ik mijn ogen, ik kan niet meer. Ik voel iemand, waarschijnlijk Potter -aangezien er niemand anders is in deze ruimte- een arm om me heen slaan. "Rustig." Word er gefluisterd in mijn oor. Inderdaad, het is Potter. Ik voel de mantel over me heen glijden. En langzaam open ik mijn ogen. Wow, wat geeft dit me een magisch gevoel. En samen lopen we naar de kamer van hoge nood.

Het waren veel trappen, heel veel, te veel. Maar uiteindelijk ben ik hier gekomen, in de kamer van hoge nood. Potter geeft me een glaasje water, en ik lig op een bed. Voor de rest weet ik niet eens precies hoe de kamer eruit ziet, daar heb ik mijn ogen nog niet genoeg voor open gedaan. "Hoe gaat het?" Vraagt Potter aan me. "Zo goed als." Begin ik aarzelend. "Malfidus, ik weet-" "Noem me alsjeblieft Draco." Onderbreek ik zijn zin. Hij zucht, "Oke, Draco dan. Ik weet dat dit misschien iets te veel gevraagd is, maar hoe zit het tussen jou en Hermelien?" Ik slik. "H- heeft ze het vertelt?" "Alleen aan Ginny, en ik heb het zowat half afgeluisterd ja." Ik schrik. Dit kan niet Draco verdomme! "Het mag gewoon niet. Oke?! Het was een grote fout ik- ik." Waar heb ik mezelf ingewerkt. Ik grijp met mijn hand naar de binnenkant van mijn gewaad, shit! Waar is mijn toverstok. En alsof Potter mijn gedachten kon lezen zei hij: "ik heb je toverstok, want ik weet wat je ermee wilt doen." "Geef terug Potter!" Hij schud langzaam zijn hoofd. "Dat ga je niet meer doen." Ik schud mijn hoofd. "Potter, ik verdien dit, echt waar." Probeer ik hem om te praten, maar hij snapt het niet, of luistert er niet naar. Dit mag toch niet. Dat moet hij toch wel begrijpen! Hij staat aan de andere kant! Verdomme! Hij is de eerste die de stilte verbreekt. "Liefde is geen keus." Spreken zijn wijze woorden. Potter heeft gelijk. Ik zak weer terug in het bed. "Wil je nu nog vertellen hoe het tussen jou en Hermelien zit?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Ik wil het er niet over hebben. Het doet pijn. "Oke..." zucht Potter. "Twenty questions spelen dan maar?" Twenty questions, daar heb ik zo'n slechte herinneringen aan. Jij en alle anderen mogen twintig vragen aan de andere personen stellen. Je kan -door een toverspreuk- niet liegen, en als je een vraag niet wilt beantwoorden, dan moet je een shotje wijn drinken, waardoor je uiteindelijk dronken wordt. Zo simpel is het. "Potter, alsjeblieft. Ik heb zo'n slechte herinneringen aan dat spel." Klinkt er zachtjes uit mijn mond. Weer zucht hij. "Dan kunnen we van die slechte herinneringen toch weer goede herinneringen maken?" Dit keer is het mijn beurt om te zuchten. Potter heeft gelijk, alweer. Ik knik. Ik heb het al minstens twee jaar niet meer gespeeld maar- "Potter, waar haal je zo snel drank vandaan?" Potter lacht. "Accio wijn." Ik lach, tuurlijk, het kan ook gewoon zo. Ik glimlach.
"Zie je ertegenop?" Vraagt hij me even later. Ik denk diep na. Na een aantal seconde van stilte zeg ik: "Ja, ik zit er heel erg tegenop."

T duurde weer ff, maar weer een nieuw hoofdstukkk, enjoyyy