Emotions Don't Lie

18.bölüm

Sabah mutlu bir şekilde yanımda ki güzelliğe sarılarak uyanmak için herşeyimi verirdim.

Ona sarılıyor olsam da içimde çok ağır bir yük vardı çünkü.

Onun parçalanışını görmek beni öldürüyordu. Bunun benim yüzümden olduğunu bilmekse daha kötü.

Eğer ben onun hayatına hiç çıkmasaydım şuan gülümseyerek uyuyor olabilirdi. Oysa şimdi uyurken bile oldukça huzursuz olduğunu görüyordum. Çatılmış kaşları ve öne doğru çıkan dudakları ile çok güzel gözükse de acı çekmesi hoşuma gitmiyordu. Onun eskisi gibi olmasını istiyordum. İnatçı halini, gülünce yanağında çıkan gamzesini, şaşırınca kırpıştırdığı gözlerini özlüyordum.

Belki ona olanları unutturamam  ama hatırlamamasını sağlayabilirim.

Bu yüzden yavaşça onu uyandırmayacak şekilde yataktan kalkarak telefonumu elime aldım ve odanın kapısını aralık bırakarak salona yöneldim.

Gece onun uykuya dalması için çok çaba sarf etmiştim. Korkudan gözlerini kapatamıyordu. Ona bunu yapan pisliğin geri geleceğinden korkuyordu çünkü.

"Ne oldu?"

Liam'ı genellikle iş için aradığımdan telefonu böyle açması normaldi.

"Acil adam yolla. Bella'yı korumak için." Uykulu sesini duyunca saatin kaç olduğuna bakmadığım aklıma geldi. Liam konuşurken başımı yan çevirip saate baktım.

Sabah altı da biri beni arasa Liam ile aynı tepkiyi hatta daha fazlasını verirdim. Üstelik Liam geceleri genelde uyumadığından bu saatte aramam onun açısından ölümle eş değerdi. Fakat söz konusu Bella ise umrumda değildi.

"Lanet olsun. Bu saatte bunun için beni mi aradın? Jack'i arasana! Bu işlerle onun ilgilendiğini bilmiyor musun? Uykumun içine ettin!"

Jack bu işlerle ilgilenen güvenilir adamlarımızdan biridir. Ve bu tür işlerle o ilgilenir. Neden onu aramadığım konusunda Liam haklı ama bir anda o aklıma gelmişti.

"Unuttum tamam mı? Ben hallederim . Uyu sen!"

Telefonu yüzüne kapatarak Jack'e mesaj attım.  Liam zaten yeterince başımı şişirmişti. Ayrıca Jack , Liam gibi akşama kadar uyumaz, erken kalkardı. O birkaç adam yollayana kadar da Bella ile kalabilirdim.

Telefonu masaya bırakarak yatak odasına yöneldim.  Saat henüz erken olduğundan Bella uyandığında yalnız olduğunu görürse korkabilirdi. Bende yanına giderek yavaşça kendimi yatağa bıraktım.  Yüzümü ona döndürüp izlemeye başladım. Olanlar aklıma gelip duruyordu.  Bella'yı bulduğum an nasıl durumda olduğunu düşünmek tüm uykumu kaçırıyordu. Fakat onun düzeleceğine inanıyordum. Eski Bella olacaktı yeniden. *****

"Güzelim böyle yapma. Yemek yemen gerekiyor. "

Tepki vermeden bana bakmayı sürdürdü.  Kahvaltı hazırlayıp onu uyandırmıştım fakat ağzını açmıyordu bir türlü.

"En azından konuş benimle. "

Yemek yemediği gibi konuşmuyordu da.

Kötü şeyler yaşadı biliyorum ve onu düzeltmek icin elimden geleni yapmaya çalışıyordum fakat bana hiç yardımcı olmuyordu.

"Bella,bana bak."

Elimle çenesinden tutarak bana bakması için yukarı doğru kaldırdım.

"Bella.bana.bak."

Sakin olmak için tane tane konuşuyordum.

Hareket etmesiyle bana cevap vereceğini yada bakacağını düşünerek sevinmiştim. Fakat bu sevincimi Bella elimi ittirerek, gülüşümün yüzümde donmasını sağladı.