生き Still Alive てる ~YoonMin~

κεφάλαιο 2

Yoongi's pov
Δεν μου αρεσει καθολου να βγαινω εξω, ο καθε ασχετος δεν βλεπει που παει και πεφτει πανω μου.
Χτυπησα την πορτα του σπιτιου και μου ανοιξε ο μεγαλυτερος αδερφος μου, ο Ναμτζουν

Γιουνγκι- Δεν ξανα βγαινω εξω (ειπα ενω του εδωσα την σακουλα που κρατουσα στα χερια μου)
Ναμτζουν- Σιγα μεχρι το σουπερμαρκετ σε εστειλα, τι εγινε?
Γιου- Ενας ηλιθιος επεσε πανω μου
Ναμ- Ε και τι εγινε?
Γιου- Μου ζητησε συγνωμη
Ναμ- Τοτε τι το κανεις θεμα?
Γιου- Πφφ.. Παω στο δωματιο μου, μην με ενοχλησεις.
Ναμ-Δεν ειχα σκοπο. Α,να ξερεις η μαμα θα αργησει λιγο σημερα
Γιου- Δεν με νοιαζει. (ειπα ενω εκλεισα με δυναμη την πορτα του δωματιου μου)
Ναμ-Πφφ... γιατι ειναι ετσι αυτος καθε μερα?

Yoongi's pov
Μπηκα στο δωματιο μου, ξαπλωσα στο κρεβατι και αρχησα να κλαιω. Νιωθω πολυ μονος και δεν θελω να ζω πια. Μεγαλωσα παρα πολυ δυσκολα και διχως πατερα τα πραγματα ηταν ακομα πιο δυσκολα. Με την μαμα μου δεν ειμαστε και πολυ δεμενη, επισης καποιες φορες ειναι ψυχρη απεναντι μου και ειδικα στον Ναμτζουν, καθε μερα δουλευει ως το βραδυ και την βλεπουμε μονο για λιγο, αν και καθε φορα καταληγει σε καβγα. Οσο για τον πατερα μας δεν θελει να μιλαμε για αυτον, η αληθεια ειναι οτι δεν τον γνωρισα ποτε γιατι μας παρατησε συμφωνα με την μητερα μου, αλλα ο Ναμτζουν προλαβε να τον γνωριση. Ακομα και να εμφανιζοταν καποια μερα δεν θα ηθελα  να τον γνωρισω. Τελος παντων νιωθω μονος και ολοι μου φαιρονται απαισια, κανενας δεν νοιαζεται για το τι νιωθω εγω και οταν λεω ''ολοι'' αναφερομαι προς την μαμα μου και τον αδερφο μου. Καθε μερα μαλωνουμε και δεν ειμαστε καθολου δεμενη,αλλα δεν με νοιαζει ουτως η αλλως εχω συνηθησει την μοναξια και μου αρεσει να μενω μονος. Θελω να τελειωσει το σχολειο και να φυγω απο εδω μεσα,θελω να μεινω καπου μονος μου.

Jimin's pov
Ξεκλειδωσα την πορτα και μπηκα μεσα ενω αφησα τα ψωνια στην κουζινα. ''Τι περιεργος που ειναι ο κοσμος'' σκεφτηκα. Μ'αρεσει που του ζητησα και συγνωμη και αυτος μου φωναξε. Τελος παντων δεν θα δωσω σημασια.