Our Baby ❥ 𝓙𝓙𝓚

•12•

Umarım beğenirsiniz 💜 yorum yapmayı ve küçül yıldıza dokunarak oy vermeyi unutmayın bebekler 😘💜

Öpüyorum her birinizi 😘 iyi okumalar 💜

🌖

"Evin yolunu bulmana sevindim." Koltukta yanıma oturup suratıma bakan Jungkook a karşı sertçe konuştum. Çünkü ona fazlasıyla sinirliydim. Yanından kalkıp mutfağa gittim.

Saat gece yarısını geçmişti ve o eve daha yeni geliyordu. Buna tabiki şaşırmadım. Sonuçta, her gün olan bir şeydi. Ama dün gece olanlardan sonra ona ekstra sinirliydim. Aptal adam!

"Nasıl geldin eve?" Suyu bardağa doldururken yüzüne bakmamıştım ama kaşlarını çattığında emindim.

"Jihoonla geldim." Aslında taksiyle gelmiştim, ama onu birazcık sinirlendirmek istediğim için bu yalanı uydurdum. Gerçi pek umursayacağını da düşünmüyordum.

"O kim?" Dedi dişlerinin arasından. Sinirlenmişti. Ama sesi benim tahmin ettiğimden daha çok sinirli çıkmıştı.

Yutkundum.

"Seni ilgilendirmez." Yüzüne bakıp düz bir ifadeyle konuştuktan sonra bir süre gözlerime baktı. Ardından odaya gitmek için mutfaktan çıktım. Tam merdiven basamağına adım atacağım sırada Jungkook, kolumdan beni tuttu.

"Ne demek beni ilgilendirmez?" Dedi. "Ben senin kocanım." Kolumu ondan hızla çektim.

"Kocam olduğun şimdi geldi aklına, değil mi? Ben sana bütün gün neredeydin, hangi kadınla birlikteydin diye sormuyorum. Çünkü beni ilgilendirmiyor. Tıpkı Jihoon un kim olduğunun seni ilgilendirmediği gibi." Bir şey söylemesine izin vermeden yukarı çıktım.

Odaya girer girmez kapıya yaslanıp gözyaşlarımın akmasına izin verdim.

Bana ne yaptığının farkında değildi...

🌙

Yan tarafımdaki kıpırtıyla irkilerek gözlerimi açtım. Kıpırtının sahibi aynı anda kollarıyla beni sarıp kendine çekince kokusundan Jungkook olduğunu anladım. Başka kim olabilirdi ki zaten.

Sorun şu ki, bana neden sarılmıştı? Ne zamandır uyuyordum bilmiyorum ama en son tartışmıştık ve o tartışmadan sonra bunu nasıl yapabiliyordu bilmiyorum. Gerçekten değişik bir insandı. Ve ben bu değişik kişiliğini anlamaya çalışmaktan çok yorulmuştum. Bir günü diğer gününü asla tutmuyordu.

Uyuduğumu sanması için hareket etmedim ama kendimi "Ne yapıyorsun?" Demekten alıkoyamadım.

Bana daha çok sokuldu ve ardından "Karıma sarılıyorum, ne var?" Dedi.

Amacı beni delirtmekse eğer, bunu başarmıştı. Çünkü, buraya gelip bana sarılarak hiçbir şey olmamış gibi davranması beni delirtiyordu. Ona kalırsa benim duygularımın hiç önemi yokmuş gibi davranıyordu. Bir gün soğuk davranıyor, kızıyor, sinirlenip evden gidiyor; diğer gün ise nedense bir ilgili davranıyor, yanlışlıkla(!) öpüyordu. Kişilik bozukluğu falan olmalıydı. Yoksa başka bir açıklaması olamazdı bunun.

Kollarını belimden çekip ona döndüm.

"Bunu neden yapıyorsun, Jungkook? Neden her-"

"Özür dilerim." Sözümü kesip özür dilediğinde şaşkınlıktan birkaç kez gözlerimi kırpıştırdım.

"Seni üzdüğümün farkındayım, Byul. Ve bu benim isteyeceğim son şeydi. Asla seni üzmek gibi bir amacım yoktu." Elini yanağıma koydu ve gülümsedi. "Ben sadece sana bağlanmaktan korktum. Sana aşık olmaktan korktum. Eskiden yaşadıklarımdan dolayı aşka hazır değildim. Ama öyle bir kişiliğin var ki, ben senden kaçmaya çalıştıkça sen beni kendine çektin. Ve...ve beni kendine çok fena aşık ettin Byul."