Our Baby ❥ 𝓙𝓙𝓚

•11•

İyi okumalar ve iyi geceler 💜

🍀

"Byul, uyan güzelim." Jungkook un beni sarsması ile irkilerek nefes nefese bir şekilde uyandım. Gözlerimi açar açmaz da Jungkook un bana endişeyle bakan gözleriyle karşılaştım.

"İyi misin? Su içmek ister misin?" Gördüğüm rüyanın etkisinden çıkmaya çalışırken başımı iki yana salladım. Ellerimle yüzümü kapattığımda yanaklarımın ıslak olduğunu farkettim. Ağlamış olmalıydım.

Yatakta oturur pozisyona gelip sırtımı yatak başlığına yaslayarak sakinleşmeye çalıştım. Rüyamda gördüklerimin aklıma gelmesiyle deli gibi titreyen ellerimi korkarak karnıma götürdüm.

Ya her şey rüya değilse?

Onu hissetmemle daha fazla ağlamaya başladım. Bebeğim...buradaydı. Her şey sadece aptalca bir rüyaydı. Fazla gerçekçi ve aptalca bir rüyaydı.

Ellerimi karnıma daha sıkı doladım.

"Çok kötü bir kâbus gördüm Jungkook." Jungkook un kolları beni sararken ben ağlamaya devam ettim.

"Bana araba çarpıyordu ve b-bebeğimiz...bebeğimiz ölüyordu. Gerçek gibiydi. O anı gerçekten yaşadığımı sandım. Rüyanın içinde rüya gördüm. Bilmiyorum, belki bilinçaltımın bir oyunuydu. Ama çok korktum." Yüzümü Jungkook un göğsüne gömüp hıçkırıklara boğulduğumda o saçlarımı okşayıp bir şeyler mırıldanıyordu.

Sabah aramızın yine eskisi gibi soğuk olacağını bildiğim halde ona daha çok sokuldum.

"Sadece bir kabustu ve artık geçti. Ben yanındayım. Tamam mı? Korkma." Gözyaşlarımı sildim. Ellerim hala deli gibi titriyordu. Bebeğimi kaybetme korkusu kalbimi durduruyordu.

"Birlikte midye yemeye gidecektik ama sonrasını hatırlamıyorum."

"Yiyemedik çünkü sen uyuyakaldın. Uyandırmak istedim ama çok yorgun olduğunu bildiğim için uyandırmadım. O yüzden eve geldik. Hatta bir ara endişelenip Mina yı aradım. O da bunun hamilelikte çok normal olduğunu söyleyince rahatladım." Yemek yemeye gittiğimiz anı hatırlamıyordum bile. Gerçekten bana bugün ne olmuştu? Gün boyunca resmen kendimde değilmişim.

Jungkook un göğsüne yaslanmış bir şekilde pijamamın düğmeleriyle oynarken, üzerimi de onun değiştirdiğini anladım. Normalde bunu öğrenince utançtan yerin dibine girmek isteyebilirdim ama, hala gördüğüm kabusun etkisinden çıkabilmiş değildim.

"Ben buradayım ve artık korkmana gerek yok. Sen, uyurken bir anda ağlamaya başlayınca bende korktum." Kollarını benden ayırmadan ikimizinde yatmasını sağladı. Ardında bir elini karnıma koyup, yapınca erimemi sağlayan hareketini yaptı. Karnımı okşamaya başladı.

Çok sık kabus gören birisi değilim aslında, ama bugün Ne olduğunu ben bile bilmiyordum. Şu ana dek gördüğüm en kötü kabustu. Gerçekten hala rüyamda gördüklerimi yaşıyor gibi hissediyordum. Ellerimi karnımdan çekmek istemiyordum. Çünkü bebeğimin orada olduğunu hissetmeme ihtiyacım vardı.

"Size bir şey olmasına asla izim vermem ben." kollarını benden ayırarak geri çekildi.

"Henüz sabah olmadı ve iyi bir uyku çekmelisin. Güzelce uyu." Gidecekti. Yanımda yatmayacaktı. Gerçi bence buraya yatmak için de gelmiş değildi. Onun yattığı taraf bozulmamıştı bile. Evlendiğimiz günden beri böyleydik.