Our Baby ❥ 𝓙𝓙𝓚

•19•

Aynen üzülerek söylemek istiyorum ki diğer bölüm final...

Bu benim final yaptığım ilk kurgum olacak o yüzden de daha da hüzünlüyüm :(
Final olacak ama özel bölümler yazacağım ve sizinle başka bir kurguda buluşacağız  💜

Bu arada hepinize şimdiden iyi bayramlar! 💜 bol bol harçlık toplayın 😅

İyi okumalarrr ✨

"Kızıma iyi bakıyor musun damat?" Byul un annesinin soğuk ses tonuyla sorduğu sorudan sonra ağzımdaki lokmayı güçlükle yuttum.

Akşam olmuştu ve hep beraber yemek yiyorduk. Aramızda da sadece Byul un ablası eksikti. Onu da avukatlığını yaptığı şirket bir sorun olduğunu söyleyerek çağırmıştı ve o da istemeyerek de olsa gitmişti. Kardeşiyle yeni kavuşup hasret giderememesinden dolayı zorla gitmişti.

Annesi ise geldiğimizden beri bana bakıyordu. Gerçekten beni hiç sevmemişti. Ve o böyle bana bakarken konuşmak daha da zorlaşıyordu. Beni korkutuyor.

Tekrar yutkunup sorusuna cevap verdim.

"Ona gözüm gibi baktığımdan emin olabilirsiniz." Diyip gülümseyerek Byul un elini tuttum ve o da bana gülümsedi.

"Beni buraya o getirdi anne. Seninle barışmamı istemiş. Eğer Jungkook böyle bir şey düşünmeseydi şu an sanırım seninle hala küs olabilirdik." Byul konuşup beni desteklediğinde annesinin yüzü yumuşadı. Her ne kadar sert görünse de Byul konuşunca yüzünde güller açıyordu. Onu gerçekten çok özlemişti.

Biz salondan çıktıktan sonra konuşup aralarındaki meseleyi halletmişlerdi ama Byul la bu konuyu daha konuşamamıştık çünkü hiç yalnız kalamamıştık.

"Kızımı bana getirdiğin için teşekkür ederim." Annesinin bana ilk defa terslemeden bir şey söylemesine hem şaşırmış hem de sevinmiştim. Minnet dolu bakışlarına karşılık olarak da ona kocaman gülümsemiştim.

Bir kaç dakika sonra kapının çalmasıyla birlikte Byul kalkarak açmaya gitti ve çok geçmeden kucağında küçük bir kız çocuğuyla döndü.

"Bu minik prenses kim anne?" Annesi Byul un kucağındaki kızı görünce güldü. Belli ki onu tanıyordu.

Annesi, onun karşı dairedeki ailenin kızı olduğunu ve buraya sık sık geldiğini söyledi.

Onlar aralarında konuşurlarken dinlemedim. Sadece Byul a ve onun kucağındaki kızla beraber ne kadar güzel göründüğüne odaklandım. Anne olmak ona gerçekten çok yakışacaktı.

Byul ona olan bakışlarımı yakalamış olmalı ki yanıma oturdu.

"Ne kadar sevimli, değil mi? Kızın minik ellerini tutarak gülümsedim ve başımı salladım. 

"Adın ne bakalım senin küçük hanım?"

"Ae Cha." Küçük kız tombul yanaklarını şişirip harfleri yutarak sevimli bir şekilde konuşunca kahkaha attım.

Gerçekten çok sevimliydi.

"O çok mu yemek yedi? Karnı kocaman olmuş." Kız Byul un karnına tuhaf bir şaşkınlıkla bakmıştı.

"Ah hayır. Orada benim bebeğim var." Byul kızla tatlı tatlı konuşunca gülümsememe engel olamamıştım. Çok güzel bir anne olacağı şüphesizdi.

"Woah! Kocaman bebek oraya nasıl girdi peki? Onu yedin mi?" Kızın hayretle sorduğu soru karşısında ben Kahkaha atarken, Byul da ne cevap vereceğini bilemez halde gülmemek için dudaklarını birbirine bastırmıştı.