Our Baby ❥ 𝓙𝓙𝓚

•18•

Yazamıyoruumm :(

Artık final yapmak istiyorum çünkü aklıma hiçbir şey gelmiyor ve yazamıyorum. Bu bölüm de hiç içime sinmedi. Uzun süredir yazmıyordum ve sırf sizi daha fazla bekletmemek için yazdım.

Bu arada yarın sınavlarım başlıyor ve korkarım ki bu hafta yine bölüm gelmeyecek. Haftasonu boş olursam bir ihtimal.

Ayrıca diğer bölüme az oy geldi ve bu beni gerçekten çok üzdü. Lütfen, diğer bölüme oy vermeyenler versin <3

Umarım beğenirsiniz, iyi okumlar <3

***

Gözlerimi açtığımda hala arabadaydık. Ne kadardır uyuyordum ki? Gideceğimiz yere varmadığımıza göre en fazla yarım saat uyumuşumdur.

"Daha gelmedik mi?" Jungkook a sorduğum sorudan sonra o, birazdan varacağımızı söylediğinde etrafımıza göz gezdirdim. Ve bu tanıdık sokak karşısında donakaldım.

"Jungkook, neden buraya geldik?" Annemlerin evinin olduğu sokaktı burası. Yani benim kendi evime taşınmadan önce yaşadığım eski evimin olduğu sokak.

Umarım Jungkook düşündüğüm şeyi yapmamıştır ve sadece bulunduğumuz ortama bir saat uzaklıktaki sahile gidiyoruzdur.

Soruma cevap vermedi ve bir dakika kadar sonra korktuğum ve düşündüğüm yerde durdu.

"Annenin, aynı zamanda kayınvalidemin, yanına geldik." Dedi sakin bir şekilde ve gülümsedi.

Şaka yapıyor olmalıydı. Ya da ben hala uykudaydım.

"Şaka yapıyorsun?" Dedim ona şaşkınlıkla bakarak.

Annemin yanına gelerek bizi resmen ateşe atıyordu. Çünkü annem beni istemiyordu.

"Hayır, şaka falan yapmıyorum. Belki sen istemiyor olabilirsin ama ben onunla barışmanı istiyorum. Anneni ne kadar özlediğinin farkındayım."

"Onu özlediğim falan yok benim! O beni istemiyor, ben de onu istemiyorum. Şimdi hemen geri dönüyoruz." Kaşlarını çattı ve arabadan indi. Ne yapmaya çalışıyordu gerçekten?

Arkasından bende indim.

"Neden istemiyorsun? Eminim düşüncesi değişmiştir. Sonuçta biz evlendik. O senin annen. Eminim sana söyledikleri için pişmandır." Yüzümü elleri arasına aldığında çekildim. Beni gerçekten sinirlendirmişti. Hiçbir şey bilmiyordu ve beni buraya getirmişti.

"Ona hamile olduğumu söylediğim gün..." durdum ve bekledim. "Bana tokat attı ve artık benim gibi bir kızı olmadığını söyledi. Bunun benim canımı ne kadar yaktığını tahmin edemezsin Jungkook."

"Biliyorum gü-"

"Hiçbir şey bildiğin yok!" Sert çıkışım onu şaşırtmış olsa gerek kaşları çatılmıştı. Kasıtlı olarak yapmamıştım ama sinirlendiğim için ister istemez sesim yükselmişti.

"Buradan. Hemen. Gidiyoruz." Dedim tane tane ve arabaya doğru yürümeye başlamıştım ki kolumdan tuttu.

"Hiçbir yere gitmiyoruz. Annenle arandaki sorun benim yüzümden oldu. Ve bu sorunu da ben çözeceğim. Benim yüzümden annenle aranın kötü olmasına dayanamıyorum." Dedikleriyle yüzüne baktım.

Onun yüzünden değildi. En azından tamamen onun suçu değildi. O, bebeği istemeyerek bir hata yapmıştı ama, annem bu durumda benim yanımda olmayarak en büyük hatayı yapmıştı ve beni üzen asıl şey ise buydu. Hamile kalmayı ben istememiştim sonuçta. Bir anne olarak bu durumda kızının yanında olmalıydı. Ama olmamıştı. Onun yerine bana okkalı bir tokat atmakla yetinmişti.