Πάρος

949 29 0
                                        

Ένας παρατεταμένος θόρυβος την έβγαλε από τον λήθαργό της. Τινάχτηκε επιτόπου, κοιτάζοντας διερευνητικά γύρω της. Βρισκόταν ακόμα μέσα στο πλοίο για την Πάρο. Οι επιβάτες που καθόταν παραδίπλα την κοίταζαν περίεργα. Ξεσταύρωσε τα πόδια και έφτιαξε τα ανακατεμένα μαλλιά της. Πόση ώρα κοιμόταν; Σηκώθηκε και κινήθηκε προς τη ρεσεψιόν.

" Συγνώμη, μπορείτε να μου πείτε πότε φτάνουμε στην Πάρο; "

Ο μεσήλικας κύριος την κοίταξε περίεργα, έβγαλε έναν αναστεναγμό και στη συνέχεια πληκτρολόγησε έναν αριθμό. Ήταν η σειρά της τώρα να φανεί παράξενη.

" Έλα Κώστα. Άδειασε το πλοίο; Όχι, ακόμα ε; Ωραία, ωραία. Ναι, ναι θα τα πούμε στο επόμενο λιμάνι ". Έκλεισε το ακουστικό και στράφηκε στην ίδια. " Κορίτσι μου οι επιβάτες για Πάρο αποβιβάστηκαν πριν ένα τέταρτο περίπου. Ίσα, ίσα που προλαβαίνεις ".

" Τι; " με μια κραυγή άρπαξε την βαλίτσα της και έτρεξε προς τις σκάλες μακαρίζοντας την τύχη της που η ρεσεψιόν ήταν μόλις λίγα μέτρα μακριά από την έξοδο. Όταν πάτησε το πόδι της στο λιμάνι, στηρίχθηκε στα γόνατά της λαχανιασμένη. Η κόρνα του πλοίου ήχησε δυνατά και εκείνη πετάχτηκε από τη λαχτάρα της.

" Αι σιχτιρ ", ψέλλισε και ξεκίνησε για την πόλη.

Δεν ξεκίνησε καθόλου καλά αυτή η ιστορία, σκέφτηκε εκνευρισμένη. Τι δουλεία είχε εκείνη στην Πάρο; Γιατί επέστρεψε εδώ; Γιατί την συμπεριέλαβε η θεία της στη διαθήκη, από τη στιγμή που δεν είχε καμία επαφή μαζί της πλέον; Η μάνα της φταίει για όλα. Αν δεν ήταν εκείνη δεν θα έμπαινε ποτέ στο πλοίο. Θα της τα έψελνε ένα χεράκι μόλις έφτανε στο ξενοδοχείο. Ή και τώρα.

Το κινητό δονήθηκε μέσα στη τσέπη της. << Μάμα >>. " Καλώς σε βρήκα " είπε χαιρέκακα πριν ακόμη απαντήσει.

" Έλλη μου; Έφτασες; " η τσιριχτή φωνή της κύριας Μαίρης ήταν ανυπόφορη.

" Δυστυχώς ναι " απάντησε ξερά εκείνη.

" Μη λες τέτοια πράματα κορίτσι μου! Θεός φυλάξει! "

" Τι θες μάμα; "

" Να δω αν είναι καλά το παιδί μου! Τόσο κακό είναι πια; "

" Αν ήθελες να είμαι καλά δεν με έστελνες πέντε ώρες με το πλοίο, ενώ ήξερες την φοβία μου για τη θάλασσα! "

" Μα κορίτσι μου! Στην Ελλάδα ζεις, 25 χρονών είσαι πρέπει κάποια στιγμή να το ξεπεράσεις. Έχει περάσει πόσος καιρός από τότε! "

Ήταν καλοκαίριWhere stories live. Discover now