Melez 2-3 |TAMAMLANDI|

❤️8❤️

"Git işte! İstemiyorum seni!" demem ile Carlos hırlamaya başladı. Onu zorlandığımı biliyordum ama gitmesi gerekiyordu.

Carlos"Atalent yeter! Yeter artık lütfen" derken sesi acınası halde çıkıyordu. Sendelemesi ve yere düşmesi bir oldu. Kendini sıkıyordu. Birazdan bayılacaktı.

Ayağa kalkamadığın da yanına koştum. "Bekle dur." diyerek başını dizime yatırdım. "Kalkma ayağa. Bir sakin ol. Sıkma kendini dönüşeceksen dönüş." hayır anlamında başını salladı. "Olmaz. Kendimi kaybederim." dedi kısık ses ile.

Gözlerim dolduğuna lanet ettim. Sevmemeliydim onu! Carlos güldü ve"Ağlayacak mısın? İki saattir neler söyledin buna mı ağlayacaksın?" derken dişleri çıkmıştı bile.

"Sus! Boş konuşma." karnını tutmaya başladı. Kendini sıktığı için kapanan yarası sızlıyordu. "Carlos yat." derken yavaşça ellerini tuttum ve karnından çektim. Ellerini bırakacakken sıkıca tuttu ve"Bırakma ellerimi."demesi ile uyku ile karışık bir baygınlığa düştü.

Elleri gevşerken, yarasını iyileştirdim ve onu yatağıma ışınladım. Ölü gibiydi. Nasıl taşıyacaktım? Üstünü de örterken gülümsedim ve bir kere saçlarını karıştırdım.

Bende odamdaki kitaplıktan yarım kalmış kitabımı aldım ve okumaya başladım. Her an uyanıp dönüşebilirdi. Koltuğuma oturdum. Kitabıma kaldığım yerden devam ettim.

Kısa bir süre sonra Carlos'un sayıklamasını duydum. "Yapma... Lütfen... Ben daha küçüğüm... Sırtım." gibi sayıklarken yanına gittim. Baş ucuna otururken çarşafı sıktığını gördüm.

Terlemişti.

"Carlos... Sakin ol. Şşş bak uyan kabus." derken ellerini tuttum ve yavaşça açtım. Korkuyordu. Yanağına elimi koydum ve yavaşça baş parmağımı yüzünde gezdirdim.

Kulağına fısıldadım."Şşş sakin ol. Carlos bak uyan kabus." "Acıyor yapma." demesi ile kaşlarımı çattım. Ne görüyordu ki? "Hadi uyan. Carlos kabus görüyorsun ben yanındayım. Uyan hadi..."

Yüzündeki elimi hızlıca tutması ile gözlerini açması bir oldu. Derin nefesler alırken bana baktı. Sonra eli gevşeyip avuç içimi öptü ve sırt üstü yatarak yüzünü sakladı.

"İyi misin?" onaylamayan bir mırıltı çıkardı. Yavaşça yüzünü çevirdim. "Neyin var?"diyerek fısıldadım. Carlos bana döndü ve dolu gözlerle bakmaya başladı.

"Sarılabilir miyim?" derken sesi titremişti. İlk defa izin istiyordu? Yatakta doğruldu ve bana bakmaya başladı. Başını eğdiğin de ona sıkıca sarıldım.

Başını boynuma gömdü ve sessizce ağlamaya başladı. Hem boynumun ıslanışından hem de titrek nefes alışından hissediyordum.

Kalp atışım hızlanırken çoktan Carlos'un hızlanmıştı bile. "Ne gördün?" derken saçları ile oynuyordum. Başını çekmeden "Dedemi... İşkencelerini..." dediğin de gözlerim doldu.

"Sırtıma demir büyülü zincirlerle vuruyordu..." derken başını daha çok gömdü. Saçları ile oynarken birden durdum. Büyülü zincirler?

Geri çekildim. Yüzüne baktım ve ellerimi yüzüne yerleştirdim. "İzleri geçirmemi ister misin?" duraksasa da hayır anlamında başını salladı.

"Neden?" "Hayır... İstemiyorum. İzlerimin kalmasını istiyorum..." derken bir damla yaş süzüldüğün de dayanamayıp sıkıca ona sarıldım ve"Ağlama..."

"Ağlamıyorum" "O yüzden hala boynum ıslanıyor" gülümsemesi ile dişleri boynuma değdi. Başını çekecekken boynunu öptüm ve"Sorun yok." beni daha sıkı sardığın da"Kaçan yok."

"Var..." dedi boğuk bir sesle. Duygudan duyguya giriyordu. "Yok... Affettim seni." demem ile hızlıca benden ayrıldı ve yüzüme dikkatlice baktı. "Ciddi misin?" derken yüzümü inceliyordu.

"Evet. Affettim. Nede-" birden dudaklarıma yapışması ile cümlem kesilmişti...

Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum bu yüzden bu kadar geç ve kısa geldi. Üzgünüm. Eğer sevmezseniz belirtin değiştireyim. 🙂😇