ไนท์พาร์ท.........
ในที่สุดก็เป็นฉันที่ต้องพาคุณเซฮุนมากินข้าวซึ่งฉันจัดการสั่งอาหารไปมากมายก่ายกองเพราะฉันหิวจนแทบจะแทะโต๊ะได้อยู่แล้ว
"แน่ใจนะว่าเธอกินหมด ฉันเห็นเธอสั่งซะเยอะเชียว" สนิทสนมกันไปอี๊ก มาเรียกเธอ
"หมดแน่นอนค่ะ ถ้าเกิน10นาทีอาหารยังไม่มาฉันจะแทะโต๊ะแล้ว" ฉันบ่นขึ้นพรางมองพนักงานที่เดินไปเสริฟอาหารโต๊ะอื่น
เมื่อไหร่จะคิวฉัน
"ฮ่าๆ เธอก็หัดตื่นเช้าให้ทันข้าวเช้า เลิกเที่ยวดึกๆดื่นๆได้แล้ว" บ่นเป็นพ่อเลยโว้ย
"คุณนี้บ่นเก่งจังนะคะ " ฉันขำออกมานิดๆแต่ว่าเค้ารู้ได้ไงว่าฉันเที่ยวดึก ยัยแม่มดต้องเป็นคนบอกเค้าแน่ๆ ชั่งเหอะ
"งั้นหรอ คงเป็นเพราะเธอทำตัวน่าบ่นมั้ง"
เดี๋ยวนะไมสายตาเมื่อกี้กับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มคืออะไร
"ขออนุญาติเสริฟอาหารค่ะ อะชะชะใช่คุณเซฮุนมั้ยค่ะ" จู่ๆพนักงานก็หันไปหาคุณเซฮุน แต่ว่านี้เค้าเป็นที่รู้จักของเหล่าประชาชีด้วยหรอวะ
"ครับ" ฉันมองคุณเซฮุนที่ตอบนิ่งๆต่างจากคนเมื่อกี้ที่คุยกับฉันเลยแฮะ
"ฉันขอลายเซ็นแล้วก็ถ่ายรูปคุณได้มั้ยค่ะ" นี้มันอารมณ์เหมือนฉันนั่งกินข้าวกับ
อปป้าexoเลยนะเนี้ย
"ผมให้ได้แค่ลายเซ็นนะครับ" มีความหยิ่งไปอีก ฉันมองเค้าที่เซ็นหยิกๆให้ยื่นให้พนักงานสาว ตอนนี้เค้าดูนิ่งแต่เหลือความเจ้าเล่ห์แปลกๆไม่ได้ดูเย็นชาเหมือนควานลินซะทีเดียว ฉันควรเลิกคิดเรื่องของเค้าแล้วกินข้าวจะดีที่สุด ใช่ๆฉันควรกินข้าว
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้เราออกจากร้านอาหารแล้วละ แต่
อีตาลุงเซฮุนนี้สิไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมฉันถึงเรียกเค้าแบบนี้ก็รู้จักกันไม่ถึงวันตาลุงแกก็กวนตีนฉันแล้วเนี้ย
"สรุปเอาไงลุงจะไปไหนให้ขับวนจนจะเติมน้ำมันรอบสองแล้วนะ" ฉันละเชื่อเค้าเลยไม่ได้ห่วงเรื่องค่าน้ำมันหรอกนะแต่คือเค้าจะไปไหนควรคิดให้ได้ก่อนดิ นี้มาบอกฉันฉันวนไปรอบๆ
"ก็วนๆไปก่อนหรือเธออยากไปไหน" ฉันละเชื่อเค้าเลย
"ฉันอยากกลับบ้าน" ฉันพูดอย่างชัดเจน
"นี้เธอควรพูดกับฉันดีๆนะ ฉันเป็นพี่เธอตั้งหลายปี เคารพกันหน่อย" ขอความเคารพงั้นหรอ......ได้!!!!
"โอเคค่ะลุง" ฉันยิ้มกว้างออกมา
"นี้เธอ!!!!" ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูโมโหมากทำให้ฉันรีบจอดข้างทางแล้ว จะได้หันไปคุยได้สะดวก
"โมโหไรลุง นี้เรียกลุงยังไม่พอใจอีกหรอ
จะให้เรียกไรอะ ปู่ ตา ทวด เลือกมา"
ฉันบอกเลยว่าสกิลการกวนตีนฉันสูงมากเล่นผิดคนซะแล้วลุง
"นี้!!!! ฉันละเชื่อเธอเลยว่าโตขึ้นจะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้" ฉันชะงักนิดๆกับคำพูดของเค้าทันที เค้าพูดเหมือนกันว่ารู้จักฉันมาก่อน
"เรารู้จักกันมาก่อนด้วยหรอ" ฉันถามพร้อมจ้องเค้าอย่างลุ้นๆ แต่เค้ากลับเอามือไปนวดขมับตัวเอง
"สมองปลาทอง ฉันกลับละ" นอกจากจะไม่ตอบแล้วยังลุกหนีฉันไปอีก ฉันได้แต่มองตามเค้าที่เดินออกไปยากนอกรถแล้ว อะไรวะ อย่างน้อยเค้าก็ควรบอกฉันหน่อยมั้ยละ นอกจากจะไม่รู้อะไรแล้วยังโดนด่าว่าความจำสั้นเป็นสมองปลาทองอีกหรอวะเนี้ย
#มาแล้วค่า ฝากโหวต เม้นด้วยนะค่าาาา
YOU ARE READING
(4)เธอนะคือmy girl (end)
Fanfictionชีวิตฉันแมร่งโครตเหมือนซินเดอริล่าต่างกันตรงที่ฉันสู้คนไงละ แต่มีคนคนนึงที่ไม่รู้ว่าทำไมชอบเข้ามาในตอนที่ฉันไม่เหลือใครทุกทีเลย
