ไนท์พาร์ท............
ฉันกำลังนั่งทานมือค่ำอยู่กับพี่เซฮุน ก็ไอ้ร้านที่เค้าชวนเมื่อเช้านั้นแหละ บรรยากาศดีจริงๆอย่างที่เค้าบอกเลย
"อาหารอร่อย บรรยากาศก็ดีเหมาะกับการขอแต่งงานนะว่ามั้ย"
"แค่กๆ " ฉันนี้สำลักเพราะคำพูดของเค้าทันที เพราะเจ้าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ทำไมฉันต้องมานั่งเขินอะไรแบบนี้ด้วย
"ฮ่าๆพูดแค่นี้ก็สำลัก" เค้าหัวเราะออกมา
จะว่าไปบุคลิกเค้าต่างจากตอนทำงานจริงๆนะ
"พี่เป็นคนสองบุคลิกใช่มั้ย" ฉันถามพรางหัวเราะออกมานิดๆ
"ป่าว แต่ด้านที่พี่เก็บไว้ลึกๆพี่เลือกที่จะแสดงให้แค่คนที่พี่รักเห็นต่างหาก" เอ่อจ้าหยอดแมร่งทุกวันเลยฉันจะตายอยู่แล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันนี่เป็นวันจันทร์ซึ่งฉันต้องกลับมาทำงานแล้วละ ตอนนี้ฉันตามพี่เซฮุนมาที่ห้องแล็ปใหญ่เพราะเค้าต้องมาตัดสินเลือกกลิ่นน้ำหอมที่เค้าให้โจทย์เด็กฝึกงานไปไงละ
"เอาละผมเลือกกลิ่นของคุณทิม เดี๋ยวคุณเตรียมตัวเข้าแล็ปแล้วผสมกลิ่นในวันพรุ่งนี้ได้เลยเราจะวางขายกลิ่นนี้ช่วงต้นเดือนหน้า วันนี้แยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเองได้ครับ" พี่เซฮุนกำลังพูดด้วยใบหน้าขรึมเหมือนปกติเวลาเค้าทำงานนั้นแหละ
หลังจากที่พี่เซฮุนสั่งแยกย้ายทิมก็เดินหน้าระลื่นมาหาฉันเชียว
"ไงพี่ผมเก่งป่าว" ทิ่มพูดอย่างภูมิใจ
"เก่งมาก พอใจยัง เห้ยทำไร" ฉันหันไปตอบทิมแต่จู่ๆเค้าก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
"ผมแค่ดมว่าพี่ฉีดน้ำหอมที่ผมให้รึเปล่า"
เค้าพูดพรางยกยิ้มอย่างดีใจ เพราะฉันฉีดมันมาไงละ
"ฉีดยะ" ฉันพูดขึ้น แต่จู่ๆพี่เซฮุนก็เดินมาดันหน้าทิมออกห่างฉัน
"ถอย คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กลับไปแล็ปตัวเองได้แล้ว" พี่เซฮุนไล่ทิมด้วยหน้านิ่งๆ
"โห้อีกละ พี่ไนท์คุณเซฮุนเผลอแล้วเจอกันนะพี่" ทิมพูดด้วยท่าทีกวนๆแล้วรีบวิ่งออกไปตอนนี้เหลือแค่ฉันที่กำลังโดนสายพิฆาตของพี่เซฮุน
"ฉีดน้ำหอมมันทำไม แล้วของพี่ละ" เอาแล้วไง
"ก็ทิมขอ วันอื่นไนท์จะฉีดของพี่" ฉันพูดขึ้น
"อยากเอาใจมันสินะ เหอะงั้นวันนี้ก็ไม่ต้องมาเข้าใกล้กันเพราะฉันไม่อยากได้กลิ่นน้ำหอมมัน" ฉันอีกแล้วสินะ ตอนนี้ฉันได้แต่มองพี่เซฮุนที่เดินหนีไป เค้าเป็นเมนส์รึไงวะ
ครืนนนนน ครืนนนนน ครืนนนนนนน
ฉันหยิบมือถือที่สั่นอยู่ที่กระเป๋าออกมามองเบอร์อย่าง งงๆเพราะมันคือเบอร์ที่บ้านมีอะไรรึเปล่านะ
"ฮัลโหล" ฉันรับแล้วเอ่ยขึ้นเพื่อรอปลายสายพูดว่าเป็นใครที่โทรมา
[ฮัลโหล พ่อแย่แล้วไนท์ รีบกลับมาเร็วๆ]
เสียงรนๆของเพียวทำให้ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วรีบวิ่งออกไปทันที
.
.
.
.
.
.
.
ไม่นานฉันก็มาถึงที่บ้าน แต่แปลกตรงที่คนที่บ้านหายไปไหนกันหมด ฉันมองไปรอบๆไม่เห็นใครเลย
"ป้านวลค่ะ" ฉันตะโกนเรียกป้านวลแต่กลับไม่ได้เสียงตอบรับอะไรเลย
"พ่อ พ่ออยู่บนห้องมั้ยค่ะ" ฉันตะโกนสุดเสียงแล้วค่อยๆเดินขึ้นไปบนบันได้ ประตูห้องนอนของพ่อฉันมันแง้มอยู่ ฉันรีบเดินตรงไปยังห้องแล้วเปิดประตูออกกว้าง
"มาสักทีนะอีโง่"
#ฝากโหวต เม้นด้วยนะค่าาาาา
YOU ARE READING
(4)เธอนะคือmy girl (end)
Fanfictionชีวิตฉันแมร่งโครตเหมือนซินเดอริล่าต่างกันตรงที่ฉันสู้คนไงละ แต่มีคนคนนึงที่ไม่รู้ว่าทำไมชอบเข้ามาในตอนที่ฉันไม่เหลือใครทุกทีเลย
