"ΧΑΡΑ"
η φωνή του δυνατή ηχεί μέσα στο δάσος αλλά εκείνη δεν στέκεται ούτε για μια στιγμή , πως θα μπορούσε άλλωστε μετά απο αυτό που είδε?
νιώθει το δάσος να βουλιάζει και αυτή γίνεται μικρή και χάνεται στη φύση. Η Αστραπή ολοένα καλπάζει πιο γρήγορα, πηδά ένα μικρό ρυάκι, ένα θάμνο, ξέφρενα καλπάζει,δεν ελέγχει το άλογο, τίποτα δεν μπορεί να ελέγξει, ούτε την καρδιά της που χτυπά ασταμάτητα, ο νους της..ο νους της..θα σπάσει..την φίλησε..τον έχασε..ήταν όλα ένα όνειρο..το άλογο συνταιριάζει την ορμή του με την ένταση της γυναίκας που νιώθει να τον καβαλικεύει. Καλπάζει τόσο γρήγορα που οι οπλές του σχεδόν δεν αγγίζουν το χώμα. Την ταξιδεύει στο τίποτα.
"ΧΑΡΑ ΣΤΑΣΟΥ" της φωνάζει Ο Αντρέας απέλπιδα ξανά και ξανά καθώς επιταχύνει τον καλπασμό ο Άρχοντας..φοβάται για εκείνη..η Αστραπή καλπάζει επικίνδυνα. Σε λίγο όμως θα την φτάσει..
"Έλα αγόρι μου τρέξε να τους φτάσουμε" λέει καθώς το άλογο βάζει τα δυνατά του ..οι όπλες του σχεδόν δεν αγγίζουν το χώμα..απο μακριά θαρρείς είναι δυο όνειρα που κυνηγιούνται.. Δυο όνειρα που πασχίζουν να γίνουν ένα.
Σε λίγο φτάνουν στη λίμνη..
Όταν ξαφνικά βλέπει την Χαρά να τραβά απότομα τα γκέμια του αλόγου της. Ακινητοποιεί το άλογο και κοιτά στο βάθος κάτι ακίνητη. Μαγεμένη χαλαρώνει το κορμί της, οι ανάσες της ηρεμούν, η καρδιά της εναρμονίζεται με την καρδιά του δάσους. Μπροστά της ο αρχέγονος έρωτας, το μυστικό σμίξιμο της δημιουργίας. Εκείνη όμως δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει..ανοίκεια μένει να παρατηρεί την φύση να τελεί τους σκοπούς της..εκείνη ..εκείνη δεν μπορεί να..
"ΧΑΡΑ!" της φωνάζει τρομαγμένος, σκέφτεται μήπως έχει πρόβλημα, τρέχει προς εκείνη, όταν η Χαρά γυρνά και τον κοιτά.Είναι κλαμμένη, τα δάκρυα της κυλούν ασταμάτητα..αργά ..καμία αγωνία στο πρόσωπο της..μια βαθιά υπακοή στο πεπρωμένο μόνο. Εκείνη δεν θα δημιουργήσει ποτέ. φέρνει το δάχτυλο της στα χείλη της.."Σσσ" ίσα που προφέρει.
Μαγνητισμένος απο την εικόνα της, σιωπά τον καλπασμό του αλόγου του. Κατεβαίνει απο τον Άρχοντα , την πλησιάζει αργά..ίσως γιατί φοβάται πως θα τρέξει και θα του φύγει. Αλλά εκείνη μένει ακίνητη , συνεχίζει να κοιτά κάτι στο βάθος..την πλησιάζει..τα δάκρυα της κυλούν στα μάγουλα της..δαγκώνει τα χείλια της..και την κοιτά αχόρταγα..είναι η γυναίκα του..απλά πρέπει κι εκείνη να το νιώσει..πως κανένας δισταγμός δεν πρέπει να χωρά στην αγάπη τους..γιατί τον αγαπάει..του το είπε η Μάγδα..εκείνη τον αγαπάει.. το ένιωθε κι εκείνος..δεν έκανε λάθος. Κάθε φορά που ήταν μέσα της, κάθε φορά που τον κοίταξε στα μάτια με θάρρος χωρίς να τα κατεβάσει κάθε φορά διάβασε την ίδια λέξη. Του είπε άηχα ήδη πολλές φορές σ'αγαπώ.
