O Aντρέας κοιτάζει την θύελλα έξω που δεν λέει να κοπάσει.Έχει φτάσει μεσημέρι κι εκείνη είναι κλεισμένη στο δωμάτιο της. Σίγουρα θα πεινάει πολύ..έχει να φάει απο χθες βράδυ και πρέπει να παίρνει ισχυρά αναλγητικά..ίσως να μην τα έχει πάρει..τότε θα πονάει. "Ωραία..να πονάει..πολύ." μουρμούρισε κοιτώντας τις φλόγες.
Κι αυτός πεινάει.
Ανεβαίνει δυο δυο τα σκαλοπάτια της σκάλας αλλά σαν φτάνει έξω απο το δωμάτιο της , στέκεται ακίνητος και αφουγκράζεται την σιωπή.
Τι σκατά κάνει εκεί μέσα? δεν έχει ίντερνετ..τηλεόραση..δεν έχει τίποτα.., οι σκέψεις του έντονες καθώς στέκεται απ'εξω απο την πόρτα της ασάλευτος.
Πίστευε..πως αν την κλείσει σε ένα σπίτι στην μέση του πουθενά..αν την είχε στην ουσία φυλακισμένη και την διέταζε..εκείνη θα ..δυστυχούσε..αλλά δείχνει σαν να μην έχει κάποιο αίσθημα για όλα αυτά..ο τρόπος που περπατούσε στην βροχή..
Όλα πάνε λάθος..δεν περίμενε να είναι τόσο σκληρή..της έκοψε σχολή, εξόδους..στο μόνο που φαίνεται οτι την ταράζει..είναι όταν την πλησιάζει ως άντρας..κάνει σαν έφηβη..τον κοιτούσε..πολύ διαφορετικά όταν έβγαλε την μπλούζα του..το ξέρει αυτό το βλέμμα..του πέρασε απο το μυαλό και αυτό..να της κάνει τα πάντα στο σώμα της..αλλά του είναι αποκρουστικό να την αγγίζει..την συχαίνεται..την μισεί όσο δεν μίσησε άνθρωπο στην ζωή του.
Κοιτά την πόρτα στο βάθος. Εκείνη η πόρτα δυο χρόνια τώρα μένει κλειδωμένη.
Σφίγγει τις γροθιές του. Αν πρέπει να ..για να εκδικηθεί..ε..θα κάνει τα πάντα..θα φτάσει ως το τέλος..απλά πρέπει να σφίξει τα δόντια του για να μην αηδιάσει.
Ξανακοιτάει την πόρτα.
Σχηματίζει το χέρι του μια μπουνιά και είναι έτοιμος να χτυπήσει την πόρτα όταν αλλάζει γνώμη και χτυπά ελαφρά την πόρτα με το δάχτυλο του.
Ακούει κάτι μέσα απο το δωμάτιο..κι έπειτα ανοίγει η πόρτα αποφασιστικά.
"Τι?" του λέει αυστηρά..τα μαλλιά της είναι ακόμα βρεγμένα.Φαίνεται χλωμή και κουρασμένη.
Ήταν ιδέα της Κάτιας να μην της αφήσουν πιστολάκι. Είπε πως είναι καταδίκη για κάθε γυναίκα.
Πρέπει να κρυώνει πολύ.
Και να πεινάει..
"Κατέβα να φάμε"
"Δεν πεινάω"
"είσαι πάντα τόσο πεισματάρα?"
"μόνο όταν νιώθω πως δεν με σέβονται"
ακουμπά το κορμί του στην πόρτα. Τον τρελαίνει η συμπεριφορά της.
"ωραία..για ποιό πράγμα να ζητήσω συγνώμη?" της λέει σχεδόν τρυφερά..οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται ελαφρώς απο την έκπληξη. Αλλά δεν ξεχνάει με ποιόν έχει να κάνει.
"Που υπάρχεις.." του λέει και εκείνος σφίγγει τις γροθιές του στην σκέψη οτι μάλλον η ίδια πρέπει να του ζητήσει συγνώμη που αυτή υπάρχει.
"ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙΣ ΤΩΡΑ"
Ε δεν μπορεί να της την πέσει..δεν μπορεί να την παίξει σε αυτό το επίπεδο όταν θέλει συγχρόνως να την κρεμάσει ανάποδα απο το ταβάνι..
Τρίβει τους κροτάφους του. Ξεφυσά. Όλα σκατά πηγαίνουν.
"Σε παρακαλώ..μπορείς να κατέβεις?" είναι αστείο..αλλά ποτέ δεν κατέβαλλε τόση προσπάθεια ποτέ να πείσει γυναίκα..ποιός θα του έλεγε πως θα το προσπαθούσε τόσο μαζί της..
"Τι φαγητό? μπορεί να μην μου αρέσει"
Ε θα της σπάσει το κεφάλι..
"Κατέβα θα μαγειρέψουμε.." πάει να πει κάτι εκείνη εκνευρισμένα αλλά την κόβει κατευθείαν.
"Ξέρω πως η αυτού μεγαλειότης σας δεν ξέρει να μαγειρεύει..ούτε εγώ ξέρω..θα δούμε μια συνταγή απο το ίντερνετ..όμιλο ξενοδοχείων διευθύνω ..μια συνταγή δεν θα καταφέρουμε?" της λέει και της χαμογελά.
Του χαμογελά κι εκείνη.
Ορίστε δεν είναι τόσο δύσκολο..αν το πάει έτσι..εκείνη χαλαρώνει..στην τελική είναι είκοσι χρονών κοριτσάκι..απλά..δεν ξέρει αν κρατηθεί..θέλει τόσο..
Κοιτάει το λαιμό της..είναι ψηλόλιγνος ..λευκός..
Καμιά φορά ..απλά θέλει να τα δώσει όλα μια και να τα σταματήσει..με τα γυμνά χέρια του πάνω στο λαιμό της..ένα κράκ..απλά είναι τόσο εύκολο..
"Καλά θα κατέβω να μαγειρέψουμε" του λέει και δαγκώνει τα χείλη της.
Την έχει ξαναδεί να δαγκώνει το χείλος της αμήχανα..
Εντάξει ..θα το πάει όλο απο το δύσκολο δρόμο. Δεν βλέπει πως αλλιώς μπορεί να την σπάσει.
....................
