Waking up in Amsterdam

Hoofdstuk 7

PETER'S POV

"Doe alsjeblieft niet open." Zegt Laila zacht.

Ik weet niet wat er aan de hand is, net waren we een leuk spel aan het doen en was het supergezellig. En nu staat er een of andere vent voor de deur.

"We weten dat je daar bent!" roept een andere stem.

Het zijn er dus meerdere.

Laila pakt mijn arm vast en kijkt me recht aan. ik merk dat ze trilt. "Alsjeblieft." zegt ze.

Misschien hebben die mensen voor de deur wel iets te maken met waarom ze zo toegetakeld was, en is. We zitten inmiddels allebei in een kleermakerszit naast elkaar op de grond.

"Zijn dit de mensen die jou dit aangedaan hebben?" ik wijs met mijn hand naar de snee op haar onderrug. Ze heeft nog steeds mijn arm vast.

"Ja." Zegt ze, en er wellen tranen op in haar ogen.

Ik word tegelijk boos en bang. Want zij hebben een super leuk meisje dit aangedaan, maar juist daarom ben ik ook bang. Wat kunnen ze dan nog meer? Als Kelvin thuis was, hadden we de deur samen open kunnen doen. Maar nu ben ik alleen.

Ik besluit te doen wat Laila vraagt en zeg: "Ik zal de deur dicht laten."

Ze laat een zucht van opluchting en de tranen die ze probeerde tegen te houden lopen nu over haar wangen. "Kom, laten we op de bank gaan zitten, daar kunnen ze ons niet zien door de ramen." Zeg ik. Terwijl ik dat zeg pak ik zachtjes haar armen vast en trek haar langzaam omhoog. Als ze eenmaal staat merk ik dat ik veel te dicht bij haar sta. Onze neuzen zijn misschien een centimeter van elkaar af. Ik merk dat ze een hele mooie kleur ogen heeft, een hazelnoot bruine kleur, met een donkerbruin randje, en een paar groene spikkeltjes. Ik weet niet hoelang we zo staan, maar Laila doet opeens heel vreemd. Ze kijkt naar beneden en ik hoor haar slikken. "Ja laten we dat doen." zegt ze. Vervolgens loopt ze snel naar de bank en gaat daar zitten. Ik heb niet lang de tijd om na te denken over wat er zojuist was gebeurt, want ik hoor voor de deur een autoportier dicht slaan. Dat moet Kelvin zijn.

"Hey Kellie!" roept de eerste stem weer. hij klinkt dronken. Laila krimpt ineen en ik ben er bijna van overtuigt dat ze dadelijk in de bank verdwijnt. "Ik ga de deur opendoen, ik moet Kelvin helpen deze mensen weg te sturen. anders ga jij even in de kamer zitten, of in de badkamer?"

Laila zegt niks, maar knikt en loopt naar de badkamer.

Als ik de deur op slot hoor gaan loop ik naar de deur waar Kelvin al praat met die gasten. Nou ja, praat?! Ik loop de gang in en ik hoor een hele harde bonk. 'Ik moet de politie bellen', is het eerste wat ik denk. Maar dan hoor ik een klap, er word duidelijk iemand geslagen.

Ik zwaai de deur open om Kelvin te helpen. maar Kelvin staat twee meter van een groepje van drie jongens vandaan, waarschijnlijk iets ouder als mij. Hij staat met een raar gezicht naar ze te kijken terwijl ze met elkaar vechten als een stelletje kleuters. Ze zijn dus echt heel dronken. Van de opluchting begin ik te lachen, en ze hebben het niet eens door. Kelvin zegt: "hey Peter". En hij loopt naar binnen. Ik sluit de deur, licht verbaast, en loop weer naar binnen.