Waking up in Amsterdam

Epiloog

MAAND LATER

LAILA'S POV

Ik leef nu alweer een maand bij mijn ouders in huis. Na drie weken was de hersenschudding gelukkig weg en ik heb al mijn spullen terug die nog bij Thomas lagen. Thomas is opgepakt en gaat voor een tijdje de bak in, de jongens die hem moesten helpen hebben ze laten lopen, die waren toch de hele tijd dronken. Het maakt mij niet zo heel veel uit wat er met hen gebeurd. Dat Thomas voorlopig vastzit stelt me wel gerust. Mijn ouders zijn bang dat ik alle gebeurtenissen op ga kroppen, aangezien ik dat vaak genoeg heb gedaan, dus vandaag heb ik de eerste afspraak met de psycholoog in Amsterdam, en ik ga Kelvin en Peter weer zien. Ik heb ze een maand niet kunnen spreken, dus ondanks die afspraak verheug ik me echt op vandaag. Ze weten niet dat ik kom, ik kan niet wachten om hun blikken te zien als ik voor hun deur sta. Ik ben wel benieuwd hoe het nu met Peter gaat.

Ik kan al een tijdje niet meer slapen, dus als mijn wekker afgaat spring ik zonder moeite uit bed en begin ik me klaar te maken. Ik neem een snelle douche en loop de trap af naar beneden, en het eerste wat ik ruik is de geweldige geur van gebakken ei en bacon.

Ik draai een pirouette op mijn sokken en half roep, half zing naar mijn moeder: "Omg, bacon en eiiii!"

Ze draait zich om en lacht naar me. "Het is bijna klaar, doe je schoenen aan en ga aan tafel zitten. Dan kunnen we daarna weg."

Ik loop naar de tafel en zie dat mijn vader en broertje er al zitten. Dit wordt een leuke dag.

*****

Even later komen we aan in Amsterdam. Ik heb de hele autorit alleen maar gedacht aan Peter. Ik merkte aan mezelf dat ik gevoelens voor hem had gekregen. Kelvin was als een broer voor me, maar met Peter was het anders. Ik kan niet wachten om hem te zien, maar toch ben ik zenuwachtig. Zo erg, dat ik me niet kan concentreren op wat de psycholoog zegt. Wat als hij me al vergeten is? Dat is de vraag die als een mantra door mijn hoofd gaat. De ochtend gaat als een waas voorbij en ineens sta ik voor de deur van Kelvin en Peter. Mijn ouders en broertje staan achter me, ze wilden persé blijven om ze te bedanken.

Ik haal een keer diep adem en druk op de bel terwijl ik langzaam uitadem. Ik hoor wat gerommel binnen en dan gaat de deur open. Kelvin kijkt eerst vrij nors, maar zodra hij mij ziet gaan zijn ogen wijd open en glimlacht hij breed.

Vanuit binnen roept Peter: "Kelvin, wie is daar?"

"LAILA!" roept hij, meer naar mij dan naar Peter. Dan stapt hij naar voren en slaat hij zijn armen om me heen. Hij knijpt me bijna fijn, maar het lukt me om mijn armen los te wrikken en hem lachend terug te knuffelen.

PETERS POV

Wanneer ik Kelvin keihard "LAILA!" hoor roepen, sta ik snel op en loop naar de deur. Vlak voor ik er ben doe ik nog een poging om mijn haar goed te doen, ik heb alleen geen idee of het helpt.

Ik loop de gang in en zie Laila, met haar familie achter haar. Ze ziet er gezonder uit als toen ik haar voor het eerst zag, ze heeft meer kleur op haar wangen en ze gloeit meer. Als ze mij ziet worden haar ogen groot en als mijn ogen me niet bedriegen, bloost ze. Ik heb volgensmij de kleur van een tomaat. Ik klap helemaal dicht en weet nog net te zeggen: "Hey..."

Ik hoor haar broertje achter haar grinniken en ook Kelvin moet zijn lachen inhouden, ik zie het in mijn ooghoek. Laila's moeder duwt haar naar voren en ze valt tegen me aan. In een reflex sla ik mijn armen om haar heen. De ongemakkelijke sfeer is gelukkig gebroken als we allemaal beginnen te lachen en ik geef Laila een normale knuffel. "Ik was even bang dat ik je nooit meer zou zien!" zeg ik lachend.

LAILA'S POV

Als ik me terugtrek uit de knuffel met Peter blijven zijn armen om me heen hangen. Ik kijk omhoog en zie dat hij heel lief naar me glimlacht, waardoor ik mijn knieën voel knikken en vlinders in mijn buik voel. Ik wist niet dat ik er zo erg aan toe was.

Ik richt mijn blik weer op de grond, omdat ik merk dat ik weer bloos. Dan zegt Kelvin: "Kom binnen!" in een vrolijke stem, om ons uit de situatie te redden. Ik glimlach dankbaar naar hem terwijl we binnenlopen. We gaan allemaal op de bank zitten, Felix, Kelvin, ik en Peter op de grote, en mijn ouders op de kleine. Dan doet mijn moeder iets onverwachts. Ze glimlacht heel trots naar mij en kondigt aan: "Laila, ik heb nieuws." Mijn vader slaat een arm om haar heen en glimlacht even trots.

Ik heb geen idee wat dat oh zo goede nieuws kan zijn, dus ik zeg twijfelend: "Oke..."

Ze pakt haar tas van de grond af en begint met haar hand te woelen door de spullen tot ze heeft gevonden wat ze zocht. Ze trekt een witte, licht gekreukelde envelop tevoorschijn. Ik probeer te zien wat erop staat, maar ik zit te ver weg.

"Dit is een brief van de Universiteit van Amsterdam." zegt ze.

Dan begint er een belletje te rinkelen. Ik ga meteen rechtopzitten en grijp naar de brief, terwijl ik zeg: "Omg! Hoe kun je dat de hele tijd in je tas bewaren zonder dat ik iets weet!"
Ik krijg de brief snel te pakken en schuif weer terug in de comfortabele positie waar ik net in zat. In deze envelop zit een brief waarop staat of ik geaccepteerd ben of niet. Hier heb ik zo lang op gewacht.

"Hij kwam vanochtend binnen, het leek ons wel grappig om je hem hier te laten lezen, in Amsterdam, weet je wel." zegt mijn vader grinnikend. Ik weet niet wat ik daarvan moet maken, dus ik kijk hem raar aan.

"Maak hem open!" zegt Peter die naast me zit met een glimlach. Ik scheur de brief open, terwijl iedereen over mijn schouder meeleest. Ik lees de brief ongeduldig door tot ik bij het deel kom waar staat: '....daarom bent U aangenomen op de UvA....'
Ik spring op van de bank en begin te juichen. Dan vlieg ik Peter om de hals en mompel: "Yes, yes, yes"
Hij kijkt me lachend aan en zegt "Gefeliciteerd!"
Ik zie dat hij even nadenkt. Dan vraagt hij hoopvol: "Betekend dat dat je hier gaat wonen? Dat we je heel vaak kunnen zien?"

Het kwartje valt ook bij mij: "Ja!" zeg ik. Dan knuffel ik hem zo hard dat ik me erover verbaas dat hij nog niet is gestikt. Ik geef de rest ook snel een knuffel. Als we weer zitten in de bank en de rust weer een beetje terug is gekeerd, kijk ik naar iedereen in deze kamer. Ik besef me dat ik heel gelukkig ben met deze mensen. Ik ga een nieuw avontuur aan in mijn leven en ik zou dat met niemand anders willen doen. Het klinkt cliché, maar dat is niet voor niks, het klopt gewoon. Mijn blik blijft iets langer hangen op Peter en hij kijkt glimlachend terug.

Ja, dit zou ik zeker met niemand anders willen doen.

*Authors Note*
Hey allemaal:)
Dit is het laatste hoofdstuk:D In mijn hoofd waren dit alle gebeurtenissen die dit verhaal/boek compleet moeten maken. Best kort, dus ik zit eraan te denken om een tweede boek te schrijven over Laila op de UvA en een relatie met Peter. Hoe zouden jullie dat vinden?
Allemaal heel erg bedankt dat jullie mijn boek hebben gelezen, hebben gevote en gecomment!
xoxoxo ♥