Waking up in Amsterdam

Hoofdstuk 12

KELVINS POV
Ik word een halfuur nadat ik in slaap ben gevallen wakker van Peter die weltrusten zegt. Nou heel erg bedankt hoor. Ik besluit niks te zeggen. Wel heb ik dorst, dus ik ga zitten en drink wat water uit het flesje op mijn nachtkastje. Het scherm van mijn telefoon ligt op, een sms-je van Nina. Ik glimlach bij het zien van haar naam, maar wanneer ik het berichtje lees laat ik mijn water vallen. Het verspreid zich over mijn bed en druipt op de vloer. What the fuck. Nee, nee, nee, nee, NEE, dit kan ze niet menen! We hebben twee jaar een fucking relatie en ze maakt het uit via een sms? Dat is niets voor haar. Het is vast een grap, of ze is dronken, of... Wacht, ik moet stoppen met zomaar conclusies trekken. Al is dit een pittig duidelijke boodschap... Voor ik verder kan nadenken heb ik mijn telefoon aan mijn oor en ben ik haar aan het bellen. Wanneer ze opneemt klinkt ze alles behalve dronken en aan haar stem te horen is er niks om te lachen.
"Kelvin" zegt ze in een koude stem. 
Ik besluit rustig te blijven, schreeuwen gaat niemand helpen op dit moment. Dus ik antwoord: "Hey Nina, wat is er aan de hand?"
Ik hoor een bonk aan de andere kant van de lijn die ik niet kan plaatsen, dan schreeuwt ze door de telefoon: "WAT IS ER AAN DE HAND? VRAAG JE DAT NOU ECHT AAN MIJ BOERMA?!
Shit, ze gebruikt mijn achternaam, dit kan niet goed zijn. Een gevoel van angst bekruipt me, ik herinner het me weer. Ik wil haar onderbreken en het uitleggen aan haar, maar ze is nog niet klaar.
"JE HEBT HET WEER GEFLIKT, IK HEB JE EEN TWEEDE, NEE DERDE KANS GEGEVEN EN JE HEBT HET VERPEST. FUCK YOU, IK WIL NIKS MEER MET JE TE MAKEN HEBBEN!"
"Nina, alsjeblieft, het is niet wat je denkt! Ik kan het uitleggen!" begin ik, maar als ik een pauze neem om na te denken waar ik moet beginnen, hoor ik tuut tuut tuut tuut. 
"GODVERDOMME" schreeuw ik en ik gooi mijn telefoon tegen de muur. Ik hoor het scherm breken alsof ik een glas liet vallen, maar het kan me niet schelen. Een telefoon kan ik vervangen, haar niet. Ik ben nog nooit zo woedend geweest, hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren?! Ik begin door de kamer te ijsberen en ik besef me dat ze gelijk had, ik heb het verpest, zoals ik bij alles doe. "Good fucking job Kelvin" zeg ik hardop. Ik ga weer zitten op mijn bed en plaats mijn hoofd in mijn handen terwijl een groot verdriet me overmand. Ik kan dit nooit meer goed maken, ik heb het nu voorgoed verpest. Het kan me niet eens meer schelen dat de tranen nu over mijn wangen lopen alsof mijn ogen zijn veranderd in de niagara watervallen. Ik heb lucht nodig, besluit ik. Ik loop naar mijn raam en open het, ik ga op de vensterbank staan en hijs mezelf op het dak. Een koude wind waait langs me en geeft me kippenvel over mijn hele lichaam. Ook dat kan me niet schelen. Maar dan zie ik bovenop het dak iemand zitten met zijn/haar rug naar me toe. Wie zit er nou weer zo laat op ons dak?!

LAILA'S POV

Ik wordt wakker van een bonk tegen de muur en iets wat klinkt als brekend glas. Ik open mijn ogen en merk dat ik weer in Peters bed lig. Hij moet me helemaal hierheen getild hebben. Ik glimlach bij die gedachte, totdat ik me herinner wat er gebeurde voordat hij me naar huis, hun huis, heeft getild. Ik moet bij ze weg en kan ze waarschijnlijk nooit meer zien. Wat Thomas ook wil dat ik doe, het kan nooit goed zijn. Die jongen is echt een psychopaat geworden. Ik hoor stappen ik de kamer naast me heen en weer lopen. Dan besluit ik iets te doen wat ik al lang niet gedaan heb: Ik klim op het dak om te denken. Vroeger deed ik dat altijd als ik problemen had en ik kan wel wat tijd voor mezelf gebruiken om te denken. Ik ga op het hoogste punt zitten, zodat ik kan kijken over het kanaal en de huizen die hier en daar verlicht worden door lantaarnpalen. Er lopen hier bijna geen mensen opstraat en er heerst een vredige rust die ik wel kon gebruiken. Een koude wind waait door mijn haar en ik ben er eigenlijk blij mee. Dan hoor ik weer voetstappen, dit keer achter me. 
"Hallo?! Wat doe jij op ons dak en wie ben jij?" hoor ik Kelvin roepen. 
"Geen zorgen, ik ben het maar!" roep ik terug.
"Oh, gelukkig, ik was al bijna bang dat ik een dronken junkie van het dak af moest helpen." hij zegt het alsof het een grapje is, maar ik hoor niks van humor in zijn stem en als hij naast me plaatsneemt zie ik dat hij aan het huilen is. En niet zo'n beetje ook. 
"Waarom zit jij op het dak?" vraag hij aan me. Hij kijkt me niet aan, maar dat verbaast me niks, misschien hoopt hij dat ik hem niet zie huilen. Na zijn gezicht even bestudeert te hebben, antwoord ik: "Vroeger ging ik altijd op het dak zitten om te denken over beslissingen of problemen die ik heb, ik dacht dat ik het wel kon gebruiken."
"Wil je erover praten?" vraagt hij. Ik kijk hem aan alsof hij gek is, want dit is gek. Hij heeft duidelijk meer hulp nodig als ik.
"Doe niet zo raar, ik kom er wel uit", "hoop ik" voeg ik er zacht aan toe. "Jij bent degene hier die eruit ziet alsof hij met iets zit" 
Hij kijkt even pijnlijk alsof hij aan iets herinnerd wordt wat ernorm pijn deed. Dan begraaft hij zijn handen in zijn gezicht en huilt weer. Ik besluit maar gewoon niks te zeggen en wijf hem over zijn rug om hem te kalmeren, al weet ik dat dat niet gaat helpen. Als hij bij mij huilt is hij of confortabel genoeg om dat te doen of er is iets ergs aan de hand. En aangezien ik hem pas een paar dagen ken is er iets heel ergs aan de hand. Iets wat een klopje op zijn rug echt niet kan verhelpen. Zo blijven we zitten tot we de zon zien opkomen.

*authors note* 
Hey:) Ik wil even iedereen bedanken die mijn verhaal leest! Ik vind het echt geweldig om te zien dat sommigen het echt leuk vinden om dit te lezen:D Ik wil een vaste uploaddag hebben, ik zat te denken aan dinsdag omdat ik dan vroeg uit ben, of misschien in het weekend... Wat vinden jullie?

Question of te day: Wie vinden jullie bij elkaar passen? Kelvin en Laila, Peter en Laila, Nina en Kelvin? laat het me weten:)))