Waking up in Amsterdam

Hoofdstuk 4

LAILA'S POV
Nina is heel lief voor me, ze gaf me kleren en spullen om te douchen. Nadat ik gedoucht had en schone kleren aan had getrokken kon ik eindelijk mijn haar borstelen en in een spiegel kijken. Ik heb er echt niet uitgezien.
Nu ik klaar ben met mijn haren borstelen heb ik andere zorgen. Het is warm weer, maar Nina had alleen nog een lange spijkerbroek voor me. En daar ben ik haar dankbaar voor, dan kon niemand mijn blauwe plekken tenminste zien. Maar door het korte t-shirt dat ze me gaf is de snee op mijn rug zichtbaar. En hij is best groot. Ik loop de badkamer uit en zie gelijk Nina zitten. "Nogmaals bedankt voor alles Nina." Zeg ik.
"Kleine moeite," antwoord ze met een glimlach. "Kelvin en Peter moeten toch werken, zullen we samen door Amsterdam gaan pennyboarden? Dan nemen we hun pennyboards mee."
"Ja, is goed" zeg ik.
Thuis heb ik ook een pennyboard en dit ritje door Amsterdam met Nina is echt een geweldige afleiding. De zon schijnt fel, maar het waait ook. Het perfecte weer om te pennyboarden. ik maakte me wel zorgen, want als we Thomas tegen zouden komen had ik een probleem. Maar na een dag pennyboarden en shoppen met Nina maak ik me geen zorgen meer. het is zo druk dat we ze sowieso niet hadden kunnen zien.
Als we terug komen in het huis van Kelvin en Peter zitten ze allebei op de bank. "Wat zullen we eten? Chinees of pizza?" Vraagt Kelvin aan ons.
"Ik heb liever Chinees." zeg ik.
"Mij maakt het niet zoveel uit." zegt Nina.
"Weetje, jij bent volgens mij een van de weinigen die niet pizza kiest" zegt Peter lachend tegen mij. Ik lach terug.
"We gaan wel gewoon Chinees halen, ik heb daar ook wel zin in." Zegt Kelvin. "Ga je even mee?"
"Oke" zeg ik. En we lopen naar de auto.

Als we een paar minuten onderweg zijn zegt Kelvin tegen me. "We hebben je nu in huis genomen, maar we weten zo weinig over je. Behalve je naam eigenlijk niks. We weten niet eens waarom je onze hulp nodig hebt. Je kunt het niet voor jezelf blijven houden. Ooit moet je erover praten, geloof me. En je kunt ook niet voor altijd bij ons blijven. Maar voor nu kun je ons minstens vertellen wat er gebeurt is."
Ik kijk Kelvin aan. Hij kijkt alleen naar de weg. Logisch eigenlijk. Ik wil wedden dat hij dit met Peter besproken heeft toen ik weg was. En ik haat het dat ik het moet vertellen. Ze hebben het wel verdient om de waarheid te horen, na alles wat ze nu al voor me gedaan hebben. En ik word gek, puur om het feit dat als ik zo lang naar hem kijk ik hem wil knuffelen tot we bij de Chinees zijn.
"Laila?" Zegt Kelvin. Hij kijkt me nu wel aan en zwaait met zijn hand voor m'n gezicht. "Ben je er nog? We zijn bij de Chinees."
Ik word wakker uit mijn gedachten en zeg: "Ik zal jullie de waarheid vertellen, vanavond nog."