Waking up in Amsterdam

Hoofdstuk 5

NOAH'S POV
We hadden gisterenavond een van onze logeerpartijtjes. Dat klinkt niet erg volwassen, maar het valt mee. We gaan eerst heel de avond stappen en dan blijven we bij iemand slapen. We noemen het gewoon logeerpartijtjes. Nanne, Noah, Laila en ik doen altijd mee. Soms neemt Laila een vriendin mee. Ze is pas zestien, maar een hele toffe meid. Haar moeder en stiefvader zijn niet heel streng voor haar, die letten alleen maar op haar jongere halfbroertje. Haar echte vader is uit de kast gekomen toen ze tien was. Ze zei zelf dat het beter was voor iedereen, omdat hij dan ook gelukkig kon zijn.
Gisteren was het logeerpartijtje een beetje erg uit de hand gelopen. De laatste drie doet Thomas al een beetje raar. Dan neemt hij Laila mee naar een andere kamer als waar wij slapen. En ik heb geen idee wat daar gebeurt. We dachten dat het onschuldig was, dus we lieten het gebeuren. Maar deze keer waren Nanne en ik zo nieuwsgierig dat we besloten te kijken.
We zagen wat verschrikkelijks. Laila had vastgebonden polsen, het touw liep van haar polsen naar het plafond, en naakt. Thomas had met een mes een lelijke snee op haar onderrug gemaakt. Haar benen zaten onder de blauwe plekken en op het bed lagen ook touwen. Ik wil niet weten wat hij daar had gedaan. Het enige licht in de kamer was een nachtlampje in de hoek.
Toen Thomas ons zag draaide hij zich in een ruk om en staarde ons aan met verwilderde ogen. Hij ademde zwaar. Het was een angstaanjagend beeld. Vooral met de Laila zo toegetakeld op de achtergrond en het mes in zijn handen. Nog steeds zwaar ademend liep hij op ons af en schreeuwde op zo'n manier dat het speeksel in het rond vloog: "GA TERUG NAAR JULLIE KAMER!" Nanne was zichtbaar bang en bleef stokstijf staan. Niemand van ons had ook maar ergens zien aankomen dat Thomas tot zoiets in staat is. Ik probeer niet bang te zijn, Laila heeft hulp nodig. Dus ik doe een stap naar voren en zeg: "Nee, dit kan je niet maken!" Thomas doet ook een stap naar voren en houd het mes vlak bij mijn gezicht, met de scherpe kant bijna tegen mijn neus. "Jij, gaat nu teruglopen" zegt hij. En hij duwt het mes net ver genoeg op mijn neus dat het bloed. "Of anders, komt JE OOG AAN DE BEURT." Nu werd het zo angstaanjagend dat ik wel moest toegeven. Achteraf gezien vind ik mezelf zo laf tegenover Laila. Die heeft alles moeten doorstaan. Maar Nanne en ik liepen gewoon terug naar onze kamer. Thomas deed de deur achter ons op slot. We deden ons best om te slapen, maar we konden de verschrikkelijke beelden niet uit ons hoofd krijgen.
De volgende ochtend was Laila blijkbaar ontsnapt, want hij maakte ons wakker om half zes, nog steeds met het mes bij zich, en wilde dat we met hem Laila gingen zoeken. Alles waar ik op hoopte, is dat ze veilig is.