Waking up in Amsterdam

Hoofdstuk 10

LAILA'S POV

Ik hoor Peter achter me hijgen, maar ik stop niet. Ik voel me geweldig. De koude wind streelt mijn gezicht en gaat door mijn haar. Amsterdam is donker, op die duizenden kleine lichtjes na. De nacht kan geweldig zijn. Ik ren nog iets harder en de lichtjes worden een waas. Ik focus me op de donkere massa. Een massa die me nu omringt als een dikke mist. Gek genoeg voel ik me beschermd door de mist, niet gevangen. 'Zullen we even stoppen Laila?' roept Peter naar me. Ik wil niet stoppen, ik voel het leven door me stromen en ik heb het idee dat ik nooit meer hoef te slapen, zo wakker ben ik. Maar ik stop voor Peter. En misschien omdat het een beetje zwart voor mijn ogen werd, dat terzijde. We leunen allebei met onze handen op onze knieën en hijgen uit. 'Dat was geweldig!' roep ik.
'sssst.' zegt Peter 'we zijn hier in een buurt met veel kinderen die slapen.'
'oh, sorry'
'Wat gaan we nu eigenlijk doen?'
'Naar het vondelpark?'
'Op dit tijdstip? Midden in de nacht? Weet je wat voor types daar nu rondlopen?'
'Nope, let's find out.'
'Nee. Dat is te gevaarlijk. Je slaat echt door Laila.'
'Oke, laten we dan gewoon door de buurt wandelen.'
'Oke dan, eventjes.'

Peter en ik lopen dus door de wijk, al best wel een tijdje. Dan komen we langs toiletten, die soort voor mannen die uit de grond komen 's nachts. Peter wijst naar ze en zegt: 'Is het goed als ik hier even ga?' 
'Ja natuurlijk. Ik wacht wel even hier.' zeg ik.
Ik leun tegen een muurtje terwijl Peter zijn ding doet. Er lopen ondanks het tijdstip best wat mensen door deze straat: een groepje vriendinnen, een stelletje en een jongen. De jongen komt op me afgelopen. Het lijkt wel of ik hem ken. Wacht, het zal toch niet? 
Ik kijk nog eens heel goed, maar ik had gelijk. Het is hem. Ik kijk koortsachtig naar rechts, Peter is nog steeds nietsvermoedend aan het plassen.
Ik draai me om en ren weg, weg van hem, weg van Peter. Ik ren harder en harder en harder. De donkere waas sluit zich om me, een waas van ogenschijnlijke veiligheid. Dit keer stop ik niet. Ik moet weg. Het word donkerder voor mijn ogen en ik zie de sterren. Dan zie ik niks meer.

PETERS POV

Ik rits mijn gulp dicht en draai me om. 'Zullen we nu naar huis lopen Laila?' vraag ik. Maar ik zie haar niet meer bij het muurtje waar ze net stond. Ik kijk om me heen, de enige mensen die ik zie zijn een koppeltje en een groepje vriendinnen. Die zijn dronken volgensmij. Ze kijken naar mij, fluisteren wat en lachen. Ik heb geen tijd om erover na te denken, want in de verte zie ik een van de gasten rennen die dronken voor onze deur stond. Ik heb hier een heel slecht gevoel over, dus ik sprint hem achterna.

Aan het einde van de weg is een T-splitsing. Ik kijk eerst naar rechts, daar is niks. Dan naar links. Wat ik daar zie laat mijn kin vallen tot mijn schoenen. Laila ligt op de grond, flauwgevallen denk ik. En de jongen staat bij haar gebogen. Hij heeft me kennelijk gehoord, want hij kijkt me onvriendelijk aan. 'Je mag je mond wel dicht doen hoor.' zegt hij. 
Ik doe mijn mond dicht, daarna roep ik boos: 'Ga bij haar weg!'
Hij staat op, gooit zijn handen semi-onschuldig in de lucht en zegt: 'Ho, ik wist niet dat haar vriendje ook zou komen. Ik hielp alleen maar, ze was flauw gevallen.'
Ik bloos onwillekeurig om de opmerking, dat kan hij gelukkig niet zien. Ik wil hem eigenlijk vragen waarom hij haar dan achterna rende, maar die kerel gaat me toch niet de waarheid vertellen. Ik loop dus naar Laila toe en vertel hem dat ik het wel overneem. 'Moet ik echt niet helpen? Ik kan ehbo.' Zegt hij nog. 'Nee echt niet, nou opzouten.' zeg ik.
'Oke, oke, ik ga al.' zegt hij terwijl hij wegbeent. Het is maar goed dat hij wegloopt, want ik weet niet tot wat ik allemaal in staat was geweest, als hij echt de jongen uit Laila's verhaal is.
Ik buk om te kijken hoe het met Laila gaat. Ze is al wakker, en ze huilt weer. 'Wat deed die schoft?' vraag ik.
Ze kijkt me alleen maar aan en klampt zich aan me vast. 
Dit heeft ze echt niet verdiend.