Waking up in Amsterdam

Hoofdstuk 8

KELVIN'S POV

Wanneer ik binnen ben loop ik gelijk naar mijn slaapkamer en zet mijn tas op de grond. Nina heeft een trein later gepakt als dat ze van plan was, zodat we nog even konden praten op het station. Normaal als ze na een weekend hier weer naar Groningen gaat, blijf ik op mijn kamer zitten voor de rest van de avond, omdat ik dan geen zin meer heb om gezellig te doen. Nu ga ik ook niet gezellig doen, maar we hebben wel nog een gast. En we moeten echt met haar gaan praten over waarom ze hier is en hoe lang ze blijft.

LAILA'S POV

Ik lig op Peters bed, en ik luister naar wat er gebeurt. Zo te horen is Kelvin op zijn kamer en is Peter in de woonkamer. Ook hoor ik nog steeds een vaag geschreeuw van Thomas en zijn vrienden die buiten staan. Ik besluit het gewoon te negeren. Ik staar naar het plafond en volg de lijntjes die erin gekerft zijn. Ik voel me kalm, kalmer dan ooit. Ik weet wat ik kan doen. Nee, moet doen. 
Met die gedachte loop ik uit de kamer.

PETER'S POV

Kelvin en Liala komen tegelijk de woonkamer binnen en gaan aan de tafel zitten. 'Willen jullie thee?' vraag ik. Er is een moment van stilte, dan zeggen ze allebei ja. Ze blijven naar het tafelblad staren. 'Oke...' mompel ik en ik schenk thee in. Er hangt hier een rare sfeer. Wanneer ik ook ga zitten zegt Laila: 'Het is tijd dat ik eindelijk ga vertellen wat er is gebeurd.' Ik kijk haar aan, zij kijkt terug. Geen emotie. een strak masker. Wow, het lijkt wel iemand anders.

Ze begint aan haar verhaal: Een tijdje geleden deed één iemand uit onze vriendengroep alsof hij me leuk vond. Ik vond hem toen al best een tijdje leuk. We gingen toen naar zijn kamer, zonder de rest van onze vriendengroep. Daar bleek dat hij me helemaal niet leuk vond. Hij deed heel onaardig en schold me uit. Ik durfde alleen niet terug te gaan naar de anderen of het te vertellen, want hij bedreigde me. Toen we een paar dagen geleden met al onze vrienden bij elkaar bleven slapen gingen we weer naar zijn kamer. Ik had nog steeds hoop, maar alles begon weer en ik begon te huilen. Dat vond hij duidelijk niet leuk. Hij bond mijn polsen bij elkaar en deed wat hij beloofd had al ik iets zou doen wat hij niet leuk vond. Hij ging mijn lichaam verminken. Hij deed mijn kleren uit en begon te snijden. Eerst hele kleine sneedjes, gepaard met die gekke grijns en rare blik in zijn ogen. Toen wat stoten met de achterkant van het mes. Vervolgens de grote snee op mijn rug. Toen kwamen gelukkig wat vrienden binnen, maar hij jaagde ze weg. Toch stopte hij daarna. Hij maakte me los en ik viel huilend op de grond. Ik ben daar blijven liggen. Hij begon weer te schreeuwen. Na een tijdje was hij het gelukkig zat en ging slapen. Toen ben ik gevlucht.'

Kelvin en ik zaten haar allebei heel verward aan te kijken. Niet alleen omdat haar verhaal heel schokkerend is, maar ook om de manier waarop ze het vertelt. Het lijkt wel of er een laag plastic over haar heen is gedaan. Lijkend op Laila, maar koud. Niets als de Laila die ik een uur geleden aankeek. We zaten haar nog steeds vol verbazing aan te kijken toen ze opstond en wegliep. Ze had haar thee niet eens aangeraakt.