Aida

Kapitulli 2

-Erion, biri I nenes. E di se do e kesh te veshtire tani ne nje shkolle tjeter, por kam besim te ti. E di se do ja dalesh mbane. Ke perballuar shume veshtiresi te tjera, edhe kete do e perballosh.-po e keshillonte e ema te birin.

-Te thash disa here o ma, per mua mos u merakos fare, do mesohem une. Qe nga vdekja e babit asgje me sme ben pershtypje, asgje.-dhe u ngrit nga divani e shkoi ne kuzhine. Sdonte qe e ema ta shihte te merzitur.

-Ah Erion bir Ah, ma keput shpirtin kjo dhimbja yte-I peshperiti lehte e ema.

-Fola me Eglonin qepare o ma, do vije keto dite per pushime.-nderoi teme Erioni e ema u gezua pamase.

-Me ka mar malli per ate shejtan-qeshi e ema dhe e perqafoi te birin. Egloni ishte djali I saj me I madh, jetonte e punonte ne Zvicerr per nje jete me te mire. Dhe vertet ia kishte arritur, me pune kishte arritur tju mundesonte kushte me te mira jetese.

**************

-Dera po bie moj, a se degjon? Shko hape shpejt. Shpejt.-I bertiti e ema Aides e ajo ashtu veproi. Kishte veshur nje fustan te thjeshte, te zi. Te vetmin qe e kishte. Ishte rregulluar paksa me ndihmen e te motres e ashtu gjoja si e lumtur per takimin me dhendrin shkoi per ta hapur deren.

-Mirmbrema –e pershendeti I ati I Fatonit. Kryefamiljari I shtepise e ajo I dhuroi nje buzeqeshje te shtirur.

-Mirmbrema zoteri, urdheroni hyni.-dhe I pershendeti te gjithe me radhe. Vjehrres nuk I pelqeu aspak, as ajo e as shtepia ku jetonte. Por ce do, rrugedalje tjeter skishte. I biri linte koken per ate vajze.

-Mirmbrema bukuroshe-ishte Fatoni I fundit I cili u fut ne shtepi dhe I leshoi nje shikim provokativ. Shikim qe ajo e urrente. E urrente ate djal mendjemadh, e kete martese sdo e pranonte kurr. Pasi u akomoduan ne sallonin e vogel dhe te vjeter, Aida shkoi per te sjelle dicka per te pire. Aty filloi dhe biseda per arsyen e ardhjes se tyre ne shtepine e saj. Fejesa mes saj dhe Fatonit, gje qe ajo e urrente. E urrente me shpirt. Nuk e donte ate cun, as vet se kuptonte pse e urrente aq shume. Pasi familja e saj dha fjalen se gjithcka eshte ne rregull dhe se pranojne ta fejojne vajzen e saj me djalin e tyre, miqte e rinje iken te lumtur. Perveq zonjes Jehona, e ema e Fatonit, te gjithe ishin te lumtur per ate fejese. E nje lot I papritur rrodhi ne faqen e Aides, por e fshiu shpejt. Sdonte qe serish prinderit ta rrihnin, mjaft e kishin rrahur deri me sot, mjaft e kishte trupin e mavijosur nga goditjet. E Fatoni, sin je manjak pasunik qe ishte, vazhdimisht e shikonte ne menyre te etur e provocative, gje qe te Aida ngjallte neveri. U pershendeten me te gjithe dhe u kthyen te lumtur ne sallon.

-Me ne fund, me ne fund pra. Fukarrallekut do I themi lamtumire-qeshi Sara dhe e shikoi te shoqin duke festuar me nje gote vere ne dore.

-Bravo mama, bravo. Tani e kam radhen une apo jo?-provokoi Ela dhe filloi duke qare. I dhimsej e motra, I dhimsej pamase.

-Ela, bije degjo..-foli e ema por ajo se la.

-Me thuaj mama, cfare kandidati keni zgjedhur per mua? Ndonje barkderr apo plak qe ka pasuri te patundme? Ma shpifni per zotin. Me vjen inat qe ju kam prinder-dhe vrapoi per te dhoma e saj duke qare.

-Qetesohu moter, mos qaj te lutem se sja vlen. Do bejm dicka, por kete fejese sdo e realizojme-I tha Ela kryeforte.

-Ate po e mendoja dhe une moter, asnjehere sfejohem pa dashuri dhe me nje manjak si ai. Asnjehere. Me mire e vdekur.-foli Aida duke I fshire lotet.

-Moter mos me tremb, cfare ke ndermend te besh?-e pyeti ela e frikesuar.

-Mos u tremb moter, sdo bej gje jo. Thjesht...do arratisem nga kjo shtepi. Ca leke kam kursyen, ca do mar nga ari qe do e shes.

-Cfare ari? Per cka e ke fjalen?-e pyeti ela konfuze.

-Stolite qe mi sollen sonte, do I shes pra. Do me duhen sa te largohem nga ketu. Pastaj, shohim dhe e bejme. Perqafoi te motren dhe u shtri ne krevatin e saj te flinte, ishte teper e lodhur dhe e merzitur per te vazhduar biseden saqe ashtu e zuri gjumi, me fustan.

************************

-Ika ma, me duhet te shpejtoj per ne shkolle. Pasi te mbaroj mesimin, do me duhet te shkoj ne aeroport ta mar Eglonin. –qeshi Erioni dhe doli nga shtepia I lumtur. Rrugen per ne shkolle e kishte mesuar, por klasat jo. Padashje, ishte perplasur me nje vajze qe as emrin nuk ja dinte, per here te pare po e takonte. I zgjati doren per ti ndihmuar te ngrihej.

-Kerkoj ndjese zonjushe, por padashje ishte.-dhe ia zgjati doren per tu prezantuar.

-Ska gje, faji im se isha edhe une e hutuar.-dhe ia zgjati doren edhe ajo.

-Erioni-qeshi dhe u prezantua.

-Aida-dhe uli koken e turperuar. Ashtu si dy shoke vazhduan per ne klase ku rastisen te ishin ne te njejten.

-Zyshe, me fal per vonesen-u arsyetua Aida. Ishte nje nxenese e urte, e shkelqyeshme ne mesime, por padrejtsite I urrente. Dhe kur dikush I bente ndonje te keqe, ia kthente trefish.

-Ska gje zemer, ulu ne vendin tend. Do ulesh me nxenesin e ri, do I ndihmosh paksa mire.-dhe ajo pohoi me koke. Kujdestarja e klases e donte dhe e vlersonte shume Aiden, madje I dhimsej shume per shkak te gjendjes ekonomike. Ashtu kaluan oret ate dite dhe nxenesit filluan te shperndaheshin. Dikush neper lokale, e dikush ne shtepi.

-Te te dergoj ne shtepi po deshe-u ofrua Erioni e ajo uli koken nga turpi. Sguxonte ta shihte dikush ne lagje me ndonje cun, perndryshe do behej nami. Sidomos tani qe ishte fejuar, hata e madhe.

-Jo jo, rrofsh por do shkoj ne kembe. Ja, ketu afer e kam shtepine-genjeu ajo kur ne fakt I duhet gjysme ore te arrinte ne shtepi. Me autobus nuk udhetonte pothuajse kurr, skishte leke.

-Ne rregull pra, spo kembengul me shume. Mirupafshim-dhe ia zgjati doren e te njejten gje beri dhe ajo. Por ce do qe fati ishte ne anen e Erionit, e nje shi I rrembyeshem pushtoi vendin. Vetetima e bubullima qe ia kallnin daten Aides e cila trembej pamase. Sa beri te ikte, nje bubullime e madhe e trembi per vdekje.

-Erion, prit. Do vij me ty. Kam frike nga bubullimat-e ai qeshi. U fut ne makinen e tij te thjeshte, jo prej modeleve te reja por asaj iu duk si mos me mire. Fundja, per here te pare do e bente rrugen me makine, ecja e kishte lodhur te shkreten. Kur arriten afer shtepise se saj, ajo I tha te ndalonte aty sepse shtepia e saj ishte aty afer. Ne fakt, sdonte qe dikush ti shihte. Ashtu veproi ai, ndali makinen dhe e pershendeti me dore. Shikuan njeri tjetrin ne sy per disa minuta e pastaj secili mori rrugen e vet. Por asnjeri se mohonte se po ndjenin nje lloj simpatie per njeri tjetrin.